ข้าพเจ้าจะปฏิบัติธรรมจนกว่าจะถึงมรรคผลนิพพาน  มักเป็นความตั้งใจของผู้ปฏิบัติธรรมในทางพระพุทธศาสนา

      จากการฟัง  การอ่าน  หนังสือหรือ CD ประวัติของพ่อแม่ครูอาจารย์ หลาย ๆ ท่าน และการเล่าจากรุ่นพี่  ให้รุ่นหลังฟัง  ล้วนเป็นการปฏิบัติธรรมในขั้นอุกฤษฎ์ จนพ่อแม่ครูอาจารย์  ท่านชนะผ่านอุปสรรค  ได้มรรคผลนิพพานเป็นที่สูงสุด

      ความซาบซึ้งที่ได้รับ  เป็นแบบอย่างที่เราตั้งใจ  รับองค์ท่านเป็นตัวอย่างในการปฏิบัติ นั่งขาขวาทับขาซ้าย  เมื่อเวลาผ่านไป  ถ้าการปฏิบัติ  ดีขึ้นเป็นลำดับ  จากครึ่งชั่วโมงเป็นหนึ่งชั่วโมง  มีสติแนบแน่นในสิ่งที่กำหนดมากขึ้น   หากสติแนบแน่นจนข้ามเวทนาและไม่รู้สึก  ในทุกข์เวทนาได้   ก็ขออนุโมทนาบุญกับทุกท่าน   แต่หากปฏิบัติแล้วสติยังไม่พร้อม(เหมือนผู้เขียน) รู้จักแต่ความทุกข์เวทนาจากความปวด  คำภาวนาและอุบายหลายอย่างอาจไม่ได้ผล  รู้สึก  ก้นกบและบริเวณน่องทั้ง  2  ข้าง  ตึงเจ็บแทบอยากจะดีดขาออก  แต่ดีดออกไม่ได้เนื่องจากได้ตั้งใจไว้แล้ว  ว่าจะนั่งในอิริยาบถเดียว

      นานวัน  ที่ตามมา  บริเวณเข่าและเส้นเอ็นกลับเจ็บระบมเดินโขยกเขยก   เจ็บเรื้อรัง นานนับวัน  หากประสบปัญหาเช่นนี้  เลิกทำงาน  ก็เสียดาย  แล้วจะทำอย่างไรดี ?

      ก. รักษาบริเวณเข่าและเส้นเอ็น ที่เจ็บให้หายก่อน เนื่องจากทิ้งไว้จะเป็นปัญหาต่อหัวเข่าอย่างเรื้อรังและถ้าเป็นถาวร เมื่อสูงอายุขึ้นอาจจะต้องถึงขั้นผ่าตัดหัวเข่า

      ข. รักษาไป แต่ใช่จะหนี หรือเลิก  หาแคร่  หาโต๊ะ  ปฏิบัติไป  อย่าทิ้ง  นั่งหย่อนขา ไม่อาย  ไม่เนียม  เพียรกันต่อ......

      ค.   .......

        ง.   .......

ปล.อุบล เก็บมาเล่า  

สาธุ...

ขอเอาใจช่วยครับ เป็นผม ผมเลือก ข. ครับ

ขออนุโมทนาในความมุ่งมั่นตั้งใจและพากเพียรในธรรมค่ะ ครูบาอาจารย์กล่าวสอนว่า "มโนปุพฺพงฺคมา ธมฺมา มโนเสฏฺฐา มโนมยา" ธรรมทั้งหลายมีใจถึงก่อน มีใจเป็นใหญ่ สำเร็จได้ด้วยใจ ขอร่วมเป็นกำลังใจแด่คุณอุบลผู้ซึ่งมีใจมุ่งมั่นให้มีความก้าวหน้าในธรรมยิ่งๆ ขึ้นไปนะคะ สำหรับตนเองก็ยังเป็นผู้รู้น้อยแต่เท่าที่ได้ศึกษาจากครูบาอาจารย์ ท่านกล่าวสอนว่าทางสายกลางนั้นดีที่สุด ครูบาอาจารย์ได้สอนวิธีการปฏิบัติไว้ทั้งในอิริยาบถยืน เดิน นั่ง นอน สามารถนำไปปรับใช้ให้เหมาะแก่ตนเอง แต่ละบุคคลได้ค่ะ ท้ายนี้ขอให้คุณอุบลมีสุขภาพกายที่ดีเช่นเดียวกับกำลังใจที่เข้มแข็งในธรรมนะคะ

ได้อ่านความเห็นของคุณดาวมงคลและคุณ nidapan แล้ว รู้สึกปลาบปลื้มแทนคุณอุบล

นี้แหละสังคมที่ดีงาม ตั้งจิตด้วยเมตตา ปรารถนาดีต่อกัน

ที่คุณ nidapan กล่าวนั้นชอบแล้ว เราต้องปฏิบัติในทางสายกลาง และทางสายกลางของแต่ละคนก็ย่อมต่างกัน

ทางสายกลางคือทางที่พอเหมาะพอดี (สำหรับเรา) ที่จะพาเราไปถึงจุดหมาย

เคยได้ยินเรื่องราวพระสงฆ์รูปหนึ่งทางอีสาน ท่านไม่ได้มีชื่อเสียงเป็นที่รู้จัก ต้องนอนอาพาธอยู่ที่โรงพยาบาลอย่างต่อเนื่องเป็นเวลาไม่น้อยกว่า ๒๐ ปี ในที่สุดท่านก็มรณภาพอยู่บนเตียงนั้นเอง

ไม่มีใครทราบว่าท่านวางจิตวางใจอย่างไรในท่ามกลางสภาพธาตุขันธ์ที่แทบจะช่วยตัวเองไม่ได้อย่างนั้น แต่ผลของการภาวนาของท่านทำให้อัฐิของท่านเป็นพระธาตุ ...นั่นก็แสดงว่าท่านพบหนทางปฏิบัติอันเป็นทางสายกลางภายใต้กรอบแห่งศีล สมาธิ ปัญญา ที่พอเหมาะพอดีกับองค์ท่าน

ทางสายกลาง... ทางสายกลาง