......นินทากาเลเหมือนเทน้ำ......  เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อ 15 ปีที่แล้ว  ขณะที่ผมบวชและปฎิบัติธรรมอยู่ กับ ลป.แว่น ที่วัดถ้ำพระสบาย จ.ลำปาง มีครูบา?ท่านหนึ่งท่านเป็นผู้ที่คอยปฏิบัติดูแล ลป. ในทุกๆเรื่อง รวมทั้งภายในห้องพักและจีวรของใช้ของ ลป.  ตั้งแต่แรกเห็นท่าน(ขณะนั้นท่านน่าจะอายุประมาณ 25 ปี รูปร่างหน้าตาท่านดี บวชตั้งแต่เป็นสามเณรน้อย) ตลอดเวลาที่เห็นท่าน ท่านดูแล ลป. เป็นอย่างดี คอยต้อนรับญาติโยมที่มาใส่บาตรและฟังธรรมกับ ลป. เวลาถึงวันลงปาฏิโมกข์ ท่านจะเป็นผู้สวดปาฏิโมกข์ทุกครั้ง โดยไม่ต้องดูบทสวดเลย ที่สำคัญเสียงสวดของท่านไพเราะจริงๆ เสียงใสกังวานและเพราะมากๆ (ทราบทีหลังว่าท่านชนะการประกวดสวดปาฏิโมกข์มาตั้งแต่เป็นเณรหลายครั้ง) ทำให้ผมรู้สึกชื่นชมและศรัทธาในตัวท่าน  และผมก็มีความคุ้นเคยกับท่านพอสมควร  

              หลังจากเวลาผ่านมาได้ประมาณ 2 เดือน เกิดบางเรื่องบางอย่างที่ทำให้ความชื่นชมและศรัทธาที่ผมมีให้กับท่าน มันมลายหายไปจนหมดสิ้น เรื่องมีอยู่ว่า...." วันหนึ่งในช่วงบ่ายแก่ๆ ขณะที่ผมนั่งสนทนากับครูบาแก้ว(ศิษย์เอกของ ลป.) อยู่ๆครูบาแก้วท่านก็ลุกไปที่ถังขยะที่อยู่ใกล้ห้องพักของครูบา? หยิบแผ่นไม้สี่เหลี่ยมขนาดเท่ากระดาษ a4 ออกมา ปรากฏว่าบนแผ่นไม้นั่น มีหนูตัวเล็กพยายามดิ้นให้หลุดจากกาวดักหนูที่ติดตัวมัน ดูแล้วยิ่งดิ้นก็ยิ่งติด ผมถามครูบาแก้วว่าใครดักมัน ท่านบอกว่าครูบา? ( ผมงงมากๆ อึ้งไปเลย โอ้โห...ทำได้ไงว่ะเนี่ยแต่ก็เคยได้ยินท่านบ่นเกี่ยวกับเรื่องหนูที่มากัดของในห้องท่าน แต่ไม่คิดว่าท่านจะทำได้ขนาดนี้ ทั้งที่ท่านเป็นอยู่ในร่มกาสาวพัสตร์ ครูบาแก้วและผมได้นำเจ้าหนูโชคร้ายตัวนั้น มาวางไว้ที่โต๊ะกลมม้าหิน และพยายามช่วยชีวิตมัน โดยได้เอาคอตตอนบัดชุบแอลกอฮอลล์พยายามเช็ดกาวออก แต่ไม่มีผลที่ดีเลย เนื้อมันแดงมากๆบริเวณที่ถู พอเห็นแอลกอฮอลล์ไม่ได้ผล ผมก็ไปหาน้ำมันเบ็นซินมาเช็ดถู เข้าใจว่าน่าจะได้ผล มันก็ได้ผลเพียงเล็กน้อย แต่การกลับไม่เป็นเช่นนั้น ดูเหมือนจะทำให้เนื้อมันถลอกและคงจะเพิ่มความแสบให้มันเข้าไปอีก ก็ไม่ละความพยายามเช็ดตรงนั้น ถูตรงนี้ อย่างค่อยๆเบาๆที่ละเล็กทีละน้อย เพราะกลัวมันจะเจ็บ จนได้เวลาปฏิบัติธรรมนั่งสมาธิ 1800-2100 ก็เลยพาเจ้าหนูไปไว้ในที่ปลอดภัยก่อน หลังจากกลับจากนั่งสมาธิ ก็มาดูมันสังเกตได้ว่ามันไม่มีแรงจะดิ้นแล้วแต่ยังหายใจอยู่ ครูบาแก้วกับผมก็จนปัญญาจะช่วย พิจารณาแล้วมีทางเดียวคือแผ่เมตตาและอานิสงส์ให้เจ้าหนูน้อย ผมเผลอหลับไปตอนไหนไม่รู้ ครูบาแก้วมาปลุกเรียกเตรียมตัวบิณฑบาท ผมหาเจ้าหนูไม่เห็น ครูบาแก้วบอกมันหมดลมเมื่อก่อนตี 5 นี่เอง ผมสงสารมันมากครับ นึกให้มันไปดี หรือจุติเป็นมนุษย์เลย

           ผมเก็บความขุ่นข้องหมองใจไว้ตลอด มุมมองครูบา?เปลียนไปโดยสิ้นเชิง จากวันนั้นเป็นเวลาร่วมเดือน ผมมีเรื่องที่ต้องทำปรับย้าย จึงต้องลาสิกขาก่อนกำหนด โดยมีกำหนดที่จะไปสึกที่วัดเขมาภิรตาราม จ.นนทบุรี (เพราะ ลป. ท่านไม่สึกพระ และปกติท่านจะไม่รับพระที่บวชเข้ามาแล้วมีกำหนดสึกไว้เป็นลูกศิษย์เลย แต่ผมโชคดีที่ท่านรับไว้) แต่ก่อนถึงวันสึก ผมได้เข้าไปกราบลา ลป. ขณะนั้นในห้อง ลป.มีเพียง ลป. , ผม และครูบา?  (ท่านทำอะไรอยู่ข้างหลังห้อง ลป.ไม่รู้ ) ผมเตรียมพานธูปเทียนดอกไม้ เพื่อขอขมาและขอลาสิกขา คลานเข่าเข้าไปหา ลป.  ยังไม่ทันเอ่ยปากพูดอะไร ลป. พูดด้วยเสียงเมตตาที่สุดเท่าที่เคยได้ยินมากับผมว่า " นึกว่าจะอยู่ด้วยกันตลอดชีวิต "  ผมได้ฟังแล้วรู้สึกเป็นสุขใจอย่างยิ่ง (ที่สำคัญผมไม่ได้บอกเรื่องสึกกับใครนอกจากครูบาแก้ว และครูบาแก้วก็ยังไม่ได้เจอกับ ลป. หรือใครเลย เพราะเป็นเรื่องปุบปับมาก) ผมถวายพานธูปเทียนดอกไม้และกราบ ลป. ด้วยความนอบน้อม ด้วยความเคารพบูชาและศรัทธาอย่างสูงยิ่งที่สุด ความรู้สึกซาบซึ้งหลายอย่างประเดประดังเข้ามา ณ เวลานั้น  ทำให้ผมถึงกับน้ำตาคลอเบ้า  แล้ว ลป. ก็พูดกับผมอีกว่า " ถ้าไม่กราบลาครูบา?ด้วย ก็จะไม่อนุญาตให้ไปสึก " ( ลป.ท่านรู้เรื่องหมด ในแต่ละวันผมทำอะไร นั่งภาวนาแล้วจิตไปไหน ท่านรู้หมดเลย หลายครั้งที่ท่านพูดเหมือนแหย่ผม หลายครั้งที่ท่านตำหนิและสั่งสอน)  โอ้โห...จบข่าวเลยครับ ณ วินาที่นั้น ทิฏฐิ มานะ ความขุ่นข้องหมองใจทั้งหลายที่ผมมีต่อครูบา? พังทลายลงโดยสิ้นเชิง ผมคิดได้เดี๋ยวนั้น มีสติเดี๋ยวนั้น ระลึกถึงคุณความดีของครูบา?ได้เดี๋ยวนั้น ไม่เหลือเลยจริงๆไม่เหลือความรู้สึกอะไรที่ไม่ดีต่อครูบา?เลยจริงๆ ลป.ท่านเรียกครูบา?  ผมคลานเข้าไปกราบครูบา?  ด้วยความเคารพและระลึกถึงคุณความดีของท่าน ผมยิ้มอย่างมีความสุขให้ท่าน ท่านก็ยิ้มตอบ (ปัจจุบันท่านสึกจากพระได้ประมาณ7-8 ปีแล้ว ) จากนั้นผมก็คลานมากราบ ลป.ด้วยสำนึกในพระคุณ สำนึกในเมตตา สำนึกในความกรุณา ที่ท่านมีให้กับผมตลลอดเวลา ที่อยู่ศึกษาธรรมกับท่าน แม้วันสุดท้าย เป็นวันที่ผมไม่มีวันลืม เพราะเป็นธรรมะสุดท้ายและเป็นธรรมะที่สำคัญที่สุด ที่ความหมายและมีคุณประโยชน์กับดวงจิตในชาตินี้ของผม เพราะเป็นเหมือน ลป. ท่านได้ระเบิดทะลุทางธรรมให้กับจิตของผม  เพราะพอผมผ่านทะลุทางแล้ว ผมพบว่ามันสว่าง สดใสและสวยงามในธรรมอย่างยิ่ง และทำให้ผมดำเนินชีวิตผมได้อย่างเป็นปกติสุข และเจริญในธรรมยิ่งขึ้นมาตลอด จากเรื่องนี้มีธรรมะที่ทำให้ผมคิดได้ ระลึกได้  เกิดปัญญาในทางธรรมตามมาอีกมากมายมหาศาล คำสอนที่ ลป. บอกอยู่เสมอ " ใจเป็นใหญ่...ใจเป็นประธาน " คุณความดีและบุญกุศลใดที่เกิดจากเรื่องนี้ ขอถวายบูชาคุณครูบาอาจารย์ และอุทิศให้ดวงจิตครูบา? ท่าน กราบขอขมาที่ผมนำเรื่องนี้มาเผยแผ่ ด้วยเจตนาให้เกิดการพิจารณาธรรม เกิดกุศลที่ดีแด่กัลยาณมิตร หากมีกรรมใดไม่ดีผมขอรับไว้ผู้เดียว เพื่อนสมาชิกเห็นอย่างไร มีธรรมะใดที่เกิดขึ้นจากเรื่องนี้ พิมพ์มาแชร์กันบ้างครับ ผมจะได้เรียนรู้เพิ่มเติม( ยังไงก็ไม่อิ่มครับ) สาธุ สาธุ สาธุ ...กรรมใครกรรมมัน...

และทำให้ผมดำเนินชีวิต

อนุโมทนากับคุณ ronram ในเมตตาจิตที่มีต่อสัตว์เล็กสัตว์น้อยด้วยนะครับ

เรื่องที่เล่ามานี้เป็นอุทาหรณ์ดีทีเดียวครับ

คนเราหากคิดมองแต่ด้านไม่ดีที่ฝังใจเราอยู่ ก็จะเป็นเหตุปิดกั้นไม่ให้เห็นส่วนดีของเขา โชคดีที่ได้หลวงปู่แว่นเป็นกัลยาณมิตรให้คุณ ronram เลยได้ละลายอคติออกไปจากหัวใจ

เจ้าหนูที่โชคร้ายตัวนั้น ได้ครูบาแก้ว และครูบา ronram ช่วยแผ่เมตตาให้ คงได้ไปดี หรืออย่างน้อยก็ได้บุญเป็นที่พึ่งอาศัยตามสมควร

นึกถึงคำกลอนนี้ขึ้นมาค่ะคุณ ronram

   เขามีส่วนเลวบ้างช่างหัวเขา

จงเลือกเอาส่วนที่ดีเขามีอยู่

เป็นประโยชน์โลกบ้างยังน่าดู

ส่วนที่ชั่วอย่าไปรู้ของเขาเลย

   จะหาคนมีดีโดยส่วนเดียว

อย่ามัวเที่ยวค้นหาสหายเอ๋ย

เหมือนเที่ยวหาหนวดเต่าตายเปล่าเลย

ฝึกให้เคยมองแต่ดีมีคุณจริง...