ในงานทำบุญที่วัดป่าแห่งหนึ่ง ในจังหวัดเพชรบูรณ์ เป็นการร่วมบุญที่บรรดาลูกศิษย์ต่างมาร่วมบุญกันอย่างครึกครื้น  ทั้งรุ่นใหม่  รุ่นเก่า ต่างร่วมใจมาแสดงมุทิตาต่อองค์พระอาจารย์ที่ตนเคารพ

                ทำให้บริเวณวัดเล็กลงไป ถนัดใจ  ถ้วยจาน  กะละมังของใช้แทบมีไม่พอ  ใครคว้าอะไรมาใช้ได้ก็นำมาใช้ก่อน  อาหารอร่อยหลากหลายชนิดที่ลูกศิษย์ต่างนำมาตั้งร้านเป็นโรงทาน มีให้เลือกกิน เลือกสรรอย่างล้นเหลือ ทั้งก๋วยเตี๋ยวเส้นนุ่ม   ข้าวขาหมูบุรีรัมย์ชื่อดัง และไอศกรีมกะทิเจ้าอร่อยรสหวานมันของจังหวัด  ที่ใครได้ลิ้มรสแล้วจะต้องหวนไปขอมาเพิ่มอีก

                ในงานศิษย์อาวุโส ที่น้อง ๆ มักเรียกกันว่า อาจารย์อ้วน  เป็นหนุ่มอารมณ์ดีแห่งเมืองเพชรบูรณ์มาร่วมงานด้วย  พอมาเจอเพื่อนเก่าอีกหลายท่าน  ต่างชวนกันมานั่งเล่นลานวัดล้อมวงสนทนา  งัดเรื่องมาคุยสังสรรค์กันอย่างออกรสชาติ

                ระหว่างล้อมวงกัน  อาจารย์อ้วนกลัวจะไม่เพลินจึงไปตักไอศกรีมกะทิใส่กะละมังใบย่อมมาเป็นเครื่องเคียง  แบบเอิร์ธเควกไทย ๆ พร้อมช้อนครบคน

                ระหว่างเพลิดเพลินอยู่นั้น  ก็ได้ยินเสียงโยมแม่ของท่านพระอาจารย์ ตะโกนเสียงดัง

                 “ใครเอากะละมัง  เจ้าไมเคิล ไปไหน”

                นักกินเอิร์ธเควก ต่างหยุด และนั่งมองหน้าอย่างสงสัยในวัตถุที่ใส่ไอศกรีม  มองดูแล้วเหมือนมุมปากของทุกคน มีรอยยิ้ม คงสันนิษฐานอย่างใจตรงกันว่า   อาจารย์อ้วน คือ จำเลยของโยมแม่แน่ ๆ แล้วก็หัวเราะคริๆ ไปตามกัน เสียงดังลั่นไม่หยุด บางคนก็ท้องแข็งจนกลั้นน้ำตาไม่อยู่  พอสงบลงได้ อาจารย์อ้วนก็เสียงอ่อย ๆ ปนหัวเราะว่า  หาของใส่ไอศกรีมไม่ได้  เห็นมีอยู่  ไม่นึกว่าเป็นกะละมังของเจ้าไมเคิล สุนัขวัดที่พระอาจารย์เลี้ยงไว้

                โชคดีของผู้เล่า   ชาตินี้  มีโอกาสได้กินไอศกรีมร่วมกะละมังกับลูกศิษย์ร่วมวัดตัวเก่ง

เก็บเอามาเล่า

อุบล

กาละมังใบนี้คงสะอาดดี จนกลุ่มเอิร์ธเควกไม่ระแคะระคาย

นึกถึงภาพวัดป่าที่อะไรๆก็ดูสะอาด หมดจด

อยากทำบ้านให้สะอาดเหมือนวัดป่า

และบ้านในใจ

กำลังพิจารณาอยู่ทีเดียว
แต่เอ! รุ่นที่คิดว่าจะให้นั้นเคยเห็นมีอยู่ที่บ้าน
ที่มีเต่าเข้ามาอาศัยช่วงน้ำท่วมน่ะครับ