luangpudu.com / luangpordu.com
 เข้าสู่ระบบ - สมัครสมาชิก  

หลวงปู่ท่านสอนเสมอว่า ไม่มีปาฏิหาริย์อันใดจะอัศจรรย์เท่ากับการฝึกหัดอบรมพัฒนาตนเองจากความเป็นปุถุชนไปสู่ความเป็นอริยชนตามแนวทางที่พระพุทธองค์ทรงวางไว้ทั้งหลักศีล สมาธิ และปัญญา ซึ่งอีกนัยหนึ่งก็คือการพัฒนาความสามารถในการมีความสุขของตนให้ละเอียดประณีตยิ่งขึ้น กระทั่งถึงภาวะความสุขชนิดที่จะไม่กลับกลายเป็นความทุกข์ได้อีก นั่นก็คือพระนิพพาน

คณะผู้จัดทำฯ หวังเป็นอย่างยิ่งว่า ผู้มาเยือน Website แห่งนี้ จะได้รับความอิ่มเอิบใจและปีติกับเรื่องราวและธรรมะคำสอนของหลวงปู่ดู่ พรหมปัญโญ รวมทั้งเกิดศรัทธาและพลังใจในการขวนขวายปฏิบัติธรรมกัมมัฏฐานให้ยิ่ง ๆ ขึ้นไป เพื่อให้ใจได้สัมผัสธรรม และมีธรรมเป็นที่พึ่งตลอดไป

(โปรดแลกเปลี่ยน/แสดงทัศนะอย่างสร้างสรรค์ โดยมุ่งเน้นธรรมะคำสอนที่จะเป็นประโยชน์ต่อผู้อ่านของดเว้นบทความหรือเรื่องราวเกี่ยวกับวัตถุมงคลที่เป็นไปในเชิงพาณิชย์หรือปาฏิหาริย์ที่มิได้วกเข้าหาธรรม)

   Main webboard   »   ธรรมะทั่วไป
 ย้อนกลับ  |  ตั้งกระทู้ใหม่  
Started by
Topic:   เธอชื่อบุญรอด......  (Read: 5888 times - Reply: 3 comments)   
อุบล

Posts: 26 topics
Joined: 27/2/2553

เธอชื่อบุญรอด......
« Thread Started on 28/1/2555 8:10:00 IP : 210.86.220.79 »
 

(เกร็ดธรรมจากวัดป่าที่จังหวัดเพชรบูรณ์)

 

            บุญรอด จะถูกนำไปทิ้งและเกือบตายหลายครั้ง เนื่องจากครอบครัวเห็นว่า เป็นตัวปัญหาทำให้ วุ่นวายเดือดร้อนไม่สิ้นสุด

 

            พระอาจารย์ ท่านพิจารณาด้วยความเมตตา หากให้บุญรอด มีชีวิตอยู่กับครอบครัวเหมือนเดิม คงไม่พ้นตายแน่ จึงได้ขอมาเลี้ยงดู

 

            มาอยู่วัดไม่นาน บุญรอดก็เป็นที่คุ้นเคยกับลูกศิษย์ทั่วไป หากมีรถเข้ามาวัด บุญรอดจะเข้าไปทักทายถึงประตูรถอย่างนอบน้อม จนเป็นที่รักใคร่ของผู้ที่มา

 

            แต่ผู้มาใหม่ มักได้รับคำเตือนเสมอให้ระวังบุญรอดไว้ ?

 

            พักอยู่วัด  เห็นบุญรอดมักมีเรื่องทะเลาะเบาะแว้ง กับลูกศิษย์อื่น ๆ เสียงดังโครม พระอาจารย์ ต้องปรามอยู่เสมอ จนแล้วจนรอดยังก่อเหตุเนื่อง ๆ

 

            บางครั้ง รุนแรงขนาด 3 รุม 1 ชนิดปากกัด ขาถีบ จนเลือดสาดไปตาม ๆ กัน

            พอเรื่องซา เธอจะกลับมาเป็นลูกศิษย์ที่นอบน้อมเหมือนเดิม  อาศัยอยู่วัด อย่างองอาจไม่ยี่หระสายตาใคร

 

            ได้เข้าไปคลุกคลี  เพราะบุญรอดเข้ามาทักทายอย่างนิสัยดี สงบตน ดูมีเลือดนักสู้เต็มตัวและสังเกตเห็นว่า บุญรอดมีอารมณ์ไม่ปกติ คุ้มดี คุ้มร้าย เป็นอันตรายกับคนทุกคนได้หากเธอไม่พอใจ  สันนิษฐานคงมาจากความกดดัน เสี่ยงเป็น  เสี่ยงตาย  ตั้งแต่เล็ก ๆ

 

            อยู่วัดป่า บรรยากาศกลางวันกับกลางคืน  ต่างกันอย่างเห็นได้ชัด  กลางวันมองอะไรมีแต่ความชุ่มชื่นใจ  ต้นไม้ ใบหญ้าดูงามตา ผลไม้มีให้เก็บไว้ถวายพระได้อย่างเหลือเฟื้อ

 

            ตกเย็น  หลังสวดมนต์ไหว้พระแล้ว ทุกอย่างจะมืดเงียบสนิท อาศัยเพียงแสงเทียนที่จุด หน้าต่างกุฏิปิดไว้สนิท เพราะกลัวจะเห็นสิ่งที่น่ากลัว ด้วยคุ้นเคยกับเรื่องราวที่รุ่นพี่เล่าให้ฟัง

 

            ที่นี้  ดุนัก..เพราะเป็นสมรภูมิในการรบ ล้มตายกันมาก บางกุฏิถึงขนาดกระโดดกดคอกัน

 

            ความกลัว มันจับจิต จับใจ ชนิดปวดเบายังไม่กล้าลุกไปห้องน้ำเลย

 

            ...กุก กะ    เสียงดังอยู่หน้าห้อง

            ทำใจอยู่นานและกลั้นใจ เปิดประตูออกไปพร้อมส่องไฟ

 

            อ้าว......บุญรอดมาทำอะไร ดึกดื่นอย่างนี้ ?"

 

            จะนอนที่นี้ หรือ...?"

 

            สบตาและกระดิกหาง พอเข้าใจ                

 

            ได้   อยู่หน้าประตูนั้นแหละ เป็นเพื่อนกัน"

 

            ปิดประตู  ให้บุญรอดนอนเฝ้าอยู่ด้านนอก อุ่นใจขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก หลับสบายตลอดคืน

 

             

เก็บมาเล่า

อุบล

 
   Link to Post - Back to Top

Bookmark and Share
กรุณาเข้าสู่ระบบหรือสมัครสมาชิกก่อนโพสข้อความค่ะ
»
คลิ๊กที่นี่
   Main webboard   »   ธรรมะทั่วไป
 ย้อนกลับ  |  ตั้งกระทู้ใหม่  



Online: 6 Visits: 16,615,020 Today: 537 PageView/Month: 86,507