(เกร็ดธรรมจากวัดป่าที่จังหวัดเพชรบูรณ์)
บุญรอด จะถูกนำไปทิ้งและเกือบตายหลายครั้ง เนื่องจากครอบครัวเห็นว่า เป็นตัวปัญหาทำให้ วุ่นวายเดือดร้อนไม่สิ้นสุด
พระอาจารย์ ท่านพิจารณาด้วยความเมตตา หากให้บุญรอด มีชีวิตอยู่กับครอบครัวเหมือนเดิม คงไม่พ้นตายแน่ จึงได้ขอมาเลี้ยงดู
มาอยู่วัดไม่นาน บุญรอดก็เป็นที่คุ้นเคยกับลูกศิษย์ทั่วไป หากมีรถเข้ามาวัด บุญรอดจะเข้าไปทักทายถึงประตูรถอย่างนอบน้อม จนเป็นที่รักใคร่ของผู้ที่มา
แต่ผู้มาใหม่ มักได้รับคำเตือนเสมอให้ระวังบุญรอดไว้ ?
พักอยู่วัด เห็นบุญรอดมักมีเรื่องทะเลาะเบาะแว้ง กับลูกศิษย์อื่น ๆ เสียงดังโครม พระอาจารย์ ต้องปรามอยู่เสมอ จนแล้วจนรอดยังก่อเหตุเนื่อง ๆ
บางครั้ง รุนแรงขนาด 3 รุม 1 ชนิดปากกัด ขาถีบ จนเลือดสาดไปตาม ๆ กัน
พอเรื่องซา เธอจะกลับมาเป็นลูกศิษย์ที่นอบน้อมเหมือนเดิม อาศัยอยู่วัด อย่างองอาจไม่ยี่หระสายตาใคร
ได้เข้าไปคลุกคลี เพราะบุญรอดเข้ามาทักทายอย่างนิสัยดี สงบตน ดูมีเลือดนักสู้เต็มตัวและสังเกตเห็นว่า บุญรอดมีอารมณ์ไม่ปกติ คุ้มดี คุ้มร้าย เป็นอันตรายกับคนทุกคนได้หากเธอไม่พอใจ สันนิษฐานคงมาจากความกดดัน เสี่ยงเป็น เสี่ยงตาย ตั้งแต่เล็ก ๆ
อยู่วัดป่า บรรยากาศกลางวันกับกลางคืน ต่างกันอย่างเห็นได้ชัด กลางวันมองอะไรมีแต่ความชุ่มชื่นใจ ต้นไม้ ใบหญ้าดูงามตา ผลไม้มีให้เก็บไว้ถวายพระได้อย่างเหลือเฟื้อ
ตกเย็น หลังสวดมนต์ไหว้พระแล้ว ทุกอย่างจะมืดเงียบสนิท อาศัยเพียงแสงเทียนที่จุด หน้าต่างกุฏิปิดไว้สนิท เพราะกลัวจะเห็นสิ่งที่น่ากลัว ด้วยคุ้นเคยกับเรื่องราวที่รุ่นพี่เล่าให้ฟัง
ที่นี้ ดุนัก..เพราะเป็นสมรภูมิในการรบ ล้มตายกันมาก บางกุฏิถึงขนาดกระโดดกดคอกัน
ความกลัว มันจับจิต จับใจ ชนิดปวดเบายังไม่กล้าลุกไปห้องน้ำเลย
...กุก กะ ๆ เสียงดังอยู่หน้าห้อง
ทำใจอยู่นานและกลั้นใจ เปิดประตูออกไปพร้อมส่องไฟ
“อ้าว......บุญรอดมาทำอะไร ดึกดื่นอย่างนี้ ?"
“จะนอนที่นี้ หรือ...?"
สบตาและกระดิกหาง พอเข้าใจ
“ได้ อยู่หน้าประตูนั้นแหละ เป็นเพื่อนกัน"
ปิดประตู ให้บุญรอดนอนเฝ้าอยู่ด้านนอก อุ่นใจขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก หลับสบายตลอดคืน
เก็บมาเล่า
อุบล
|