การบำรุงรักษาสิ่งใดๆ ในโลก... การบำรุงรักษาตนคือใจ เป็นเยี่ยม

จุดที่เยี่ยมยอดของโลกคือใจ ควรบำรุงรักษาด้วยดี

ได้ใจแล้วคือได้ธรรม เห็นใจแล้วคือเห็นธรรม

รู้ใจแล้วคือรู้ธรรมทั้งมวล ถึงใจตนแล้วคือถึงพระนิพพาน

    ใจนี้ คือ สมบัติอันล้ำค่า จึงไม่ควรอย่างยิ่งที่จะมองข้ามไป

คนพลาดใจคือคนไม่สนใจปฏิบัติต่อดวงใจดวงวิเศษในร่างนี้

แม้จะเกิดสักร้อยชาติพันชาติ ก็คือผู้เกิดพลาดอยู่นั่นเอง

    การดูกิเลสและแสวงธรรม ท่านทั้งหลายอย่ามองข้ามใจซึ่งเป็น

ที่อยู่ของกิเลส และเป็นที่สถิตอยู่แห่งธรรมทั้งหลาย กิเลสก็ดี ธรรมก็ดี

มิได้อยู่กับกาลสถานที่ใด ๆ ทั้งสิ้น แต่อยู่ที่ใจ คือ เกิดขึ้นที่ใจ

เจริญขึ้นที่ใจ และดับลงที่ใจดวงรู้ ๆ นี้เท่านั้น

    โปรดทราบไว้อย่างถึงใจว่า ธรรมเจริญ ณ ที่ใด กิเลสย่อมเสื่อม

และดับสูญไป ณ ที่นั้น คำว่า "ที่ใด" นักปฏิบัติัทั้งหลายพึงทราบว่า

คือที่ ใจ ดวงเดียวเท่านั้น

ข้อความตอนนี้สำคัญมาก หลวงปู่ดู่ท่านให้เอาข้อความนี้ (ซึ่งคุณเมธาเขียนมาถวาย) ไปติดไว้ที่ข้างกุฏิด้วย

ไม่รู้เป็นไร..

รู้ทั้งรู้ว่า..หลวงปู่ท่านแสนจะเมตตาต่อสัตว์โลกไม่มีประมาณ..

แต่ทำไม ?..เราถึงได้กลัวท่านซะเหลือเกิน..

เพียงแต่เห็นรูปท่านรูปไหนก็ตาม..แม้รักท่าน เคารพบูชาท่าน เทิดทูนท่านเป็นที่สุดเหนือเศียรเกล้า แต่ก็พาลแต่จะกลัว จะหงอกับท่านเป็นที่สุดเหลือประมาณเช่นกัน

สงสัยชาติใดชาติหนึ่ง..เราคงต้องเคยเป็นผ้าขี้ริ้วเช็ดบาทท่านสักชาติหนึ่งเสียกระมัง..

ฤา..จะมีเพื่อนคนใด มีความรู้สึกเหมือนเราเช่นนี้บ้างหนอ..??

ครั้งหนึ่งเคยนำรูปหลวงปู่มั่นรูปนี้ ขอให้หลวงปู่ดู่ท่านเสกให้
เพื่อนำมาบูชาที่บ้าน หลวงปู่ท่านเมตตาเสกให้เสร็จ
ตอนที่ท่านคืนให้ ท่านมองที่ภาพแล้วบอกว่า...

"นัยน์ตาของหลวงปู่มั่นแบบนี้
 พวกภูตผีปีศาจกลัวท่าน"

ส่วนกรณีคุณธุลีดินคงคล้ายกับที่ศิษย์หลวงปู่มั่น
ทั้งเคารพ ทั้งเกรงกลัวท่าน เหมือนที่ท่านหลวงตามหาบัว
เล่าถึงหลวงปู่มั่นในหลายโอกาส

ขอโอกาสลงพระธรรมเทศนาของหลวงปู่มั่นเพิ่มเติมค่ะ

เรื่อง "ได้ฟังธรรมทุกเมื่อ" จากหนังสือมุตโตทัย

     ผู้ปฏิบัติพึงใช้อุบายปัญญาฟังธรรมเทศนาทุกเมื่อ ถึงจะอยู่คนเดียวก็ตาม 

คืออาศัยการสำเหนียก กำหนดพิจารณาธรรมอยู่ทั้งกลางวันและกลางคืน 

ตา หู จมูก ลิ้น กาย ก็เป็นรูปธรรมที่มีอยู่ปรากฏอยู่  รูป เสียง กลิ่น รส

โผฏฐัพพะ ก็มีอยู่ปรากฏอยู่ ได้เห็นอยู่ ได้ยินอยู่ ได้สูดดม ลิ้ม เลีย และ

สัมผัสอยู่  จิตใจเล่า ? ก็มีอยู่ ความคิดนึกรู้สึกในอารมณ์ต่างๆ ทั้งดีและร้าย

ก็มีอยู่ ความเสื่อม ความเจริญ ทั้งภายนอกภายใน ก็มีอยู่  

    ธรรมชาติอันมีอยู่โดยธรรมดา เขาแสดงความจริงคือความไม่เที่ยง

เป็นทุกข์ เป็นอนัตตา ให้ปรากฏอยู่ทุกเมื่อ  เช่น ใบไม้มันเหลืองหล่นร่วง

ลงจากต้น ก็แสดงความไม่เที่ยงให้เห็น ดังนี้เป็นต้น  เมื่อผู้ปฏิบัติมาพินิจ

พิจารณาด้วยสติปัญญา โดยอุบายนี้อยู่เสมอแล้ว ชื่อว่าได้ฟังธรรมอยู่ทุกเมื่อ

ทั้งกลางวันและกลางคืนแลฯ