เราพึ่งพระรัตนตรัยตลอดชีวิตได้โดยไม่ต้องสงสัย ที่พึ่งนอกจากนั้นเป็น

ที่พึ่งทรยศ จะช่วยเราจริงๆ ไม่ได้ แม้ว่าเราจะพึ่งมันได้เป็นบางครั้งบางคราว

แต่ว่าถึงที่สุดแล้ว มันก็จะหนีจากเรา มันจะพลัดพรากจากเราไป เพราะมันเป็น

"สังขาร" หมด

     เราจึงพยายามปฏิบัติเพื่อบรรลุสิ่งที่เรียกว่า "วิสังขาร"  สิ่งที่อยู่เหนือ

ความเกิด ความแก่ ความเจ็บ ความตาย

     การจะฆ่ากิเลสหรือนิวรณ์นั้น ต้องเข้าใจคำว่า "ฆ่า" นั้นว่า หมายถึง

การรู้เท่าทัน ฆ่าด้วยการรู้เท่าทัน

     การปฏิบัติทุกขั้นตอน อย่าไปปฏิบัติเพื่อจะเป็น เพื่อจะเอา เพราะจะเป็น

การปฏิบัติที่เป็นการพายเรือในอ่าง ไม่เป็นการปฏิบัติที่จะข้ามไปฝั่งโน้น

     เพราะเรากลัวตัวเอง กลัวอยู่กับตัวเอง ก็ต้องเดินออกนอกอยู่ตลอดเวลา

ซัดส่ายไปตามอารมณ์ภายนอกอยู่ตลอดเวลา เลยเป็นทาสของสิ่งภายนอก

อยู่ร่ำไป สิ่งภายนอกขึ้นๆ ลงๆ เราก็ขึ้นๆ ลงๆ ตามความเคลื่อนไหวของสิ่ง

เหล่านั้น จิตใจของเราก็ไหวกระเพื่อมอยู่ตลอดเวลา ไหวกระเพื่อมจนกระทั่ง

เราถือความวุ่นวายว่าเป็นความปกติ

     ถึงแม้ว่าการปฏิบัติของเรานั้น ยังไม่ถึงขั้นที่เรียกว่า "ปฏิบัติชอบ" 

ก็อย่างน้อยที่สุด ขอให้เรา "ชอบปฏิบัติ" เสียก่อน

พระไทย-พระเทศ ถือธรรมวินัยอันเดียวกัน

พระไทย (หลวงพ่อชา) สอนพระฝรั่ง

พระฝรั่ง (ท่านชยสาโร) สอนพระไทย

...

พุทธัง ธัมมัง สังฆัง สรณังคัจฉามิ

หอมธรรมทุกย่อหน้า (หอมกลิ่นธรรมเป็นสำนวนครูสิทธิ์ค่ะ) หอมกลิ่นธรรมรู้สึกได้เช่นนี้เอง