ผมกำลังจะแต่งงาน  แฟนเคยบอกว่า คนเดี๋ยวนี้ ดูแล้วน่าจะลำบากมากขึ้นเพราะ มีการแข่งขันกันมาก ในทุก ๆ เรื่อง ผมเคยพูดกับแฟนว่า  แต่งงานแล้ว ไม่อยากมีลูก  เพราะไม่อยากให้ลูกเกิดมาแล้วต้องลำบาก เป็นทุกข์  เราเพียรศึกษาธรรมกันเพื่อหาทางดับทุกข์  การเกิดล้วนเป็นทุกข์  ผมมีความคิดมานานแล้วว่าผมไม่อยากมีลูก ซึ่งแฟนไม่เห็นด้วย  (พวกเราควรจะมีลูกให้เด็กเกิดขึ้นมาไหม  ช่วยหาข้อกระจ่างให้เราทั้งสองคนด้วยครับ )

ผมขอเล่าเรื่องของหมู่คณะใกล้ตัว ส่วนหนึ่งไม่แต่งงาน อีกส่วนหนึ่งแต่งงานแล้วไม่เอาลูก มีเป็นส่วนน้อยที่แต่งงานแล้วเอาลูก นั่นคงเป็นเพราะเห็นถึงความลำบากทั้งตัวเด็กที่เกิดขึ้นมาไม่กี่ขวบก็ต้องต่อสู้แข่งขัน และตัวพ่อแม่ที่ต้องสูญเสียอิสรภาพ บางคู่ต้องสูญเสียเวลาไปนับสิบยี่สิบปี กว่าลูกจะช่วยตัวเองได้

มีคนหนึ่งบอกว่าหากไม่มีลูกก็ไม่นับเป็นครอบครัวที่สมบูรณ์ แต่ภายหลังที่เขาต้องทุกข์กับลูก ๆ เขาก็เลยขอถอนคำพูด เพราะพ่อแม่ส่วนใหญ่ย่อมคาดหวังว่าเมื่อยามที่ตนเองแก่เฒ่า ลูก ๆ จะเป็นที่พึ่งอาศัย ซึ่งก็มีส่วนจริง แต่นั่นเป็นการมองด้านเดียว ถามว่าในความเป็นจริง เด็กทุกคนจะกตัญญูรู้คุณพ่อแม่ไหม ดีไม่ดี พ่อแม่กลับมีอายุสั้นเพราะความทุกข์ใจ รวมทั้งความห่วงหวงในตัวลูก ก็มีให้เห็นไม่น้อย

ย้อนกลับมาที่ตัวอย่างใกล้ตัวซึ่งเป็นศิษย์ท่านหนึ่งของหลวงปู่ ตอนที่ฝ่ายชายอยากมีลูก ฝ่ายหญิงปฏิเสธ หลายปีต่อมาฝ่ายหญิงอยากมีลูก แต่ฝ่ายชายหมดความอยากที่จะมีลูกแล้ว เพราะมีศรัทธาอยากบวชมากกว่า สุดท้ายเลยไม่มีลูก กระทั่งฝ่ายชายได้เสียชีวิตอย่างปัจจุบันทันด่วนด้วยโรคหัวใจ นี่ถ้าทิ้งลูกน้อย ๆ ไว้ ก็ไม่รู้ว่าจะทุกข์ใจเพียงใด ดังที่พระพุทธองค์ตรัสว่า "โลกย่อมพร่องอยู่เป็นนิจ" ไม่มีอะไรสมบูรณ์พร้อมหรือเป็นดั่งใจปรารถนา

การตัดสินใจเรื่องนี้เป็นเรื่องสำคัญ และเป็นเรื่องที่เราต้องตัดสินใจเองโดยพิจารณาจากความพร้อมของครอบครัวเราเอง คนเราต้องมีสิ่งที่เรียกว่า "เครื่องอยู่" ถ้าเราคิดว่า "ลูก" คือเครื่องอยู่อย่างหนึ่งของชีวิตครอบครัวเรา เราก็ต้องยอมรับความจริงว่าเราอาจอยู่อย่างไม่เป็นสุข หรืออยู่อย่างอ้างว้างถ้าเลือกทางนี้ เราก็ต้องทำหน้าที่ครูให้แก่ลูก ช่วยสร้างคนดีแก่สังคม

แต่ถ้าเรามีเครื่องอยู่ที่ประณีตกว่านั้นได้ ไม่คิดว่าการขาดลูกจะทำให้ชีวิตครอบครัวไม่สมบูรณ์ มีแต่เพื่อนกัลยาณมิตร เกื้อกูลกันทั้งทางโลกและทางธรรม นั่นคือการเลือกที่จะไม่มีลูก เราก็จะมีชีวิตที่มีอิสรภาพอย่างมาก แต่นั่นต้องแลกกับความรู้สีกว่า "ขาดลูกที่จะดูแลในยามแก่เฒ่า"

มีพระกรรมฐานท่านหนึ่งบอกผมว่า "โยม...ถ้าเราประพฤติธรรม ก็ไม่ต้องกลัวว่าใครเขาจะปล่อยให้เราตายเหม็นดอก"

เรื่องนี้ ใคร ๆ ก็มิอาจตัดสินใจได้ดีเท่าตัวเรา เพราะไม่มีใครรู้ความพร้อมหรือรู้จักเครื่องอยู่ของตัวเรา (และว่าที่ภรรยาเรา) ได้ดีเท่าตัวเราครับ

แชร์ความรู้สึกของผู้เป็นแม่ด้วยคนค่ะ...

ในบรรดาห่วงที่คล้องคอเราอยู่ไม่ว่าจะเป็นทรัพย์สิน คู่ชีวิต และลูก

ลูกถือเป็นห่วงที่ตัดได้ยากที่สุด...และเป็นคนที่ทำให้เราสุขและทุกข์ได้มากที่สุด

มีสิ่งใดก็เป็นทุกข์เพราะสิ่งนั้น...เพราะความยึดมั่นถือมั่นของเราในสิ่งนั้นๆค่ะ

ลูก...เราทำให้เขาเกิดได้...

แต่เพศ..โตขึ้นเราต้องให้เขาเลือกเอง...

ปัจจุบันมันชักงงๆ...

+5555555555

โดยที่ผู้ที่ต้องการหาความกระจ่างได้เกิดแล้ว และทราบว่าการเกิดทุกคราเป็นทุกข์ อนุมานว่ามีภูมิคุ้มกัน เรื่องทุกอย่างไม่แน่ ทุกอย่างอยู่ในกฏไตรลักษณ์

การคิดที่จะมีลูกหรือจะไม่มีลูก  ไม่มีความคิดไหนที่ผิด

โปรดอย่ากังวลตราบที่การตัดสินใจจะทำอะไรสักอย่างนั้นไม่ผิด

ถ้าจะมีการเกิดของเด็กคนหนึ่งหรือมากกว่าเกิดขึ้น เด็กคนนั้นจะโชคดีมากที่มีพ่อแม่ทราบว่าการเกิดเป็นทุกข์ จึงสอนให้เขารู้เท่าทันทุกข์ เมื่อเขาเกิดแล้วเขาอาจเป็นอนุเสาวรีย์แห่งความดีงามก็ได้

โปรดอย่าได้คิดว่าลูกทำให้ชีวิตของคุณสมบูรณ์เพราะคุณจะขาดความสมบูรณ์ทันทีที่ไม่มีเขา เพราะความสมบูรณ์ของคุณพึ่งพาสิ่งภายนอก หลวงปู่จึงสอนพวกเราถึงที่พึ่งอาศัยที่แท้จริง

ลูกมาพร้อมความรับผิดชอบทั้งในระดับครอบครัวและชุมชนหรือมนุษยชาติ และมาพร้อมกับความเบิกบาน คุณจะมีเรื่องเถียงกับภรรยาเรื่องลูก คุณจะได้มีโอกาสเห็นตัวตนของคุณเองผ่านทางลูก และคุณจะมีเรื่องทุกข์ใจ (ทุกข์เท่าที่ใจคุณจะปรุงแต่งได้) บางคนโชคดีเรื่องเดียวที่ลูกทำให้เขาทุกข์คือการเจ็บป่วย และทุกข์นี้ทำให้เขารู้ว่าเขาถูกรางวัลลูก ถูกรางวัลกัลยณมิตรที่ทำให้ได้มีโอกาสเข้าจิตเข้าใจอนิจจัง อนัตตา

ถ้าจะมีการเกิดของเด็ก๑คนหรือมากกว่า ขอให้เด็กคนนั้นได้ถูกรางวัลพ่อแม่ที่ให้เขาได้ในเรื่องปัจจัย๔ทีไม่เกินกว่าจำเป็น และให้อาหารของจิตวิญญาณที่ให้เขารู้เท่าทันทุกข์

ขอแสดงความยินดี ที่คุณได้มีโอกาสเลือก บนพื้นฐาน มีลูกก็ดีไม่มีลูกก็ดี สำหรับคนที่มีอยู่แล้ว โปรดเชื่อว่ามีก็ดี ขอให้ถูกรางวัลลูกค่ะปลูกมะพร้าวได้มะพร้าวไม่ได้นาฬิเก