หลวงปู่สุวัจน์ สุวโจ เป็นพระเถระอีกท่านหนึ่งที่เป็นที่เคารพอย่างสูงของพระภิกษุและฆราวาสญาติโยมทั้งหลาย ท่านใช้ชีวิตช่วงท้าย ๆ อยู่ที่วัดที่อเมริกา เพื่อเป็นศูนย์กลางการเผยแผ่ในเรื่องการปฏิบัติกรรมฐาน ตามแบบอย่างพระธรรมยุติ สายท่านพระอาจารย์มั่น ภูริทัตโต

ท่านเป็นพระที่ทำอะไรก็ทำจริง มีปฏิปทาที่มันคงอย่างยิ่ง ไม่ง่อนแง่นคลอนแคลน ไม่ว่าจะเป็นนโยบายการไม่สร้างวัตถุมงคล นโยบายการไม่ทำวัดป่าให้เป็นวัดบ้าน แม้แต่การสร้างโรงเรียนในวัด แม้จะเห็นประโยชน์ แต่โทษมันก็มาก เพราะกิจกรรมต่าง ๆ ที่จะตามมา จะทำให้วัดไม่สงบ ไม่เอื้อต่อการเป็นสถานปฏิบัติธรรม หากจะสร้าง ก็ให้สร้างนอกวัด ให้เป็นหน้าที่ของญาติโยมหรือหน่วยงานทางการ ส่วนวัดที่จะเป็นที่ปฏิบัติธรรมกรรมฐานมีน้อยนัก ควรสงวนเอาไว้ให้ได้มากที่สุด ฯลฯ

เมื่อราว ๒๐ - ๓๐ ปี ก่อน ในเมืองไทยมีการสร้างวัตถุมงคลกันอย่างเอิกเกริก ค่านิยมนี้ได้ขยายบานปลายไปถึงอเมริกาด้วยเหมือนกัน ลูกศิษย์ลูกหาของหลวงปู่จึงได้มีการหารือกันอย่างลับ ๆ ในเรื่องการจัดสร้างวัตถุมงคลของหลวงปู่สุวัจน์ โดยไม่ให้หลวงปู่ทราบ เพราะรู้ว่าอย่างไรเสีย หลวงปู่ท่านก็คงไม่อนุญาต 

เมื่อสร้างเสร็จก็หาจังหวะที่จะให้หลวงปู่อธิษฐานจิตให้ ไม่ทางตรงก็ทางอ้อม (ทางอ้อมก็เช่นเอาไปแอบวางไว้ในกุฏิ ^__^) แล้วก็มีการแจกจ่ายกันไปเก็บรักษาชั่วคราวก่อนหลายจุด (กระจายความเสี่ยง) สุดท้าย มีเหตุให้หลวงปู่ได้เห็นเหรียญที่จัดสร้างเสียก่อน ท่านจึงพูดว่า ยังมีที่ตรงไหนอีก ไปเอามาให้หมด 

ทุกคนก็เข้าใจ (เอาเอง) ว่าหลวงปู่คงจะเมตตาเสกให้อย่างเป็นทางการ ใครมีเก็บไว้ตรงไหน ก็รวบรวมกันมาเป็นการใหญ่ มาส่งมอบให้ท่าน ท่านก็เลยสั่งว่า ให้เอาเหรียญทั้งหมดไปทิ้งทะเล ลูกศิษย์ก็ต้องทำตามที่ท่านสั่ง (เพราะท่านเป็นคนเด็ดขาดมาก)

เรื่องของคนอยากสร้างพระ แต่มาเจอพระที่ไม่อยากสร้างพระ (ภายนอก) ก็มาบรรจบกันที่ "ทะเล" 

ทะเลและมหาสมุทรมีความหมายทางธรรมไม่น้อย เพื่อน ๆ ที่ทราบพระธรรมบทที่อุปมากับทะเลและมหาสมุทร ช่วยกรุณาขยายความให้ด้วยก็จะดีมากครับ

นี้ก็เป็นปฏิปทาของพระเถระรูปหนึ่ง ที่ได้รับการยกย่องจากหลวงปู่ฝั้น อาจาโร และหลวงตามหาบัว ญาณสัมปันโน  

(แต่ เอ...พระของหลวงปู่ที่มีคนให้ลุงสิทธิ์ เป็นชุดที่ตกหล่นไม่ลงทะเล หรือเป็นเพราะมีใครไปงมจากทะเลมาให้หรืออย่างไรหนอ ที่สำคัญ ตอนนี้ไปอยู่เสียที่ไหนแล้วก็ไม่รู้)

ธรรมโอวาทของหลวงปู่สุวัจน์ที่ลุงสิทธิ์ได้รับเมื่อคราวไปกราบลาท่านที่วัดเมตตาคีรี เมืองแซนดีเอโก

สุดท้ายได้น้อมนำมาลงที่ปกหลังของหนังสืองานพระราชทานเพลิงสรีระสังขารของหลวงปู่

พุทธธิดาขอเดินตามรอยลุงสิทธิ์นะคะ.^_^.

พุทธพจน์ "มรรคในฐานะข้อปฏิบัติหรือทางชีวิตทั้งของบรรพชิตและคฤหัสถ์"

"ภิกษุทั้งหลาย แม่น้ำคงคาไหลหลั่ง ลาดเอน เบนบ่าสู่มหาสมุทร ฉันใด

 ภิกษุเมื่อเจริญอยู่ ทำให้มากอยู่ ซึ่งมรรคมีองค์ ๘ ประการ อันประเสริฐ

 ย่อมเป็นผู้โน้มน้อม ลาดเอน เบนไปสู่นิพพานฉันนั้น"

"ท่านพระโคดมผู้เจริญ แม่น้ำคงคาไหลหลั่ง ลาดเอน เบนบ่าสู่มหาสมุทร

 จรดมหาสมุทรฉันใด บริษัทของท่านพระโคดม อันพร้อมทั้งคฤหัสถ์และบรรพชิต

 ก็เป็นผู้โน้มน้อม ลาดเอน เบนไปสู่นิพพาน จรดนิพพานอยู่ฉันนั้น" 

อาศัยความเชื่อความศรัทธาต่อพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ จึงลาดเอียงเทไปสู่การเจริญมรรคมีองค์ ๘
(ดังนั้น การละความลังเลสงสัย หรือการเชื่อให้จริงในพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ จึงเป็นเรื่องใหญ่ เป็นพื้นฐานที่สำคัญ)

และอาศัยการเจริญมรรคมีองค์แปด จึงลาดเอียงเทสู่พระนิพพาน

ภาษิตที่น้องพุทธธิดายกมานั้นไพเราะนัก

เพราะตัวรู้ที่ยังหลงจึงพาให้เราต้องเสียธาตุน้ำคืออัสสุ (น้ำตา) ลงทะเลวัฏฏะ และต้องเอาธาตุดินคืออัฏฐี (กระดูก) มากองทับถมในภูเขาวัฏฏะ อย่างไม่รู้สิ้นสุด