เช้านี้ขณะนั่งรับประทานอาหาร เห็นข่าวทีวีมีภาพกองทัพนักข่าวไปรอสัมภาษณ์และถ่ายภาพดาราดังที่กำลังจะเดินทางไปต่างประเทศหลังจากเป็นข่าวใหญ่ในหน้าหนังสือพิมพ์มาหลายวัน

ทำให้นึกถึงคำว่า "ความไม่พอดี" ในยามที่กำลังไต่เต้าขึ้นเป็นดาวเด่น ทุกคนล้วนอยากให้นักข่าวติดตามและทำข่าว แต่เมื่อโด่งดังขึ้นมาแล้ว แม้ไม่ต้องการนักข่าว ก็มิอาจปฏิเสธได้ ความเป็นส่วนตัวช่างหาได้ยากเสียเหลือเกิน

มนุษย์เรานั้น มีหลากหลายแตกต่างกันไปตามสิ่งที่สั่งสมมาซึ่งหล่อหลอมจนกลายเป็นบุคลิกภาพ เป็นความชอบ-ไม่ชอบ เป็นการกระทำหรือการพูดจาด้วยแรงขับเคลื่อนหรือแรงบันดาลใจต่าง ๆ กัน

ความไม่พอดี หรือโลกย่อมพร่องอยู่เป็นนิจ คือสิ่งที่ต้องยอมรับ การไม่ยอมรับความจริงคือที่มาของคำว่า "ทุกข์"

คนบางพวกเป็น perfectionist ทุกอย่างต้องเนี้ยบ ถ้าไม่เนี้ยบแล้วโกรธเอาง่าย ๆ ทำอย่างไรจะยอมรับความเป็นธรรมดาของ "ความไม่สมบูรณ์แบบ"

คนบางพวกฝากความสุขไว้กับคำชื่นชมและเห็นคุณค่าของบรรดาผู้ที่เขาเข้าไปช่วยเหลือ ทำอย่างไรจะเห็นความเป็นธรรมดาของ "การไม่มีสำนึกรู้บุญคุณ" หรือ "ทำดีย่อมได้ความดี แต่ไม่จำเป็นต้องได้ของดีหรือคำชื่นชม"

คนบางพวกมักคิดไปในแง่ภัยอันตรายรอบตัวจนเกิดเป็นความวิตกไว้เกินเหตุ ทำอย่างไรจะเห็นความเป็นธรรมดาของ "ภัย" ที่อาจเกิดหรือไม่เกิดก็ได้ ตามแต่เหตุปัจจัยและเวรกรรม

คนบางพวกมักคิดในทางรื่นเริงสนุกสนาน เพื่อหนีทุกข์ หนีการเผชิญหน้ากับปัญหา ทำอย่างไรจะเห็นความเป็นธรรมดาของ "ชีวิต" ที่ต้องมีทั้งทุกข์และสุข ควรลองคิดลบเสริมเข้ามาบ้าง เพื่อจะได้ "คิดตามความเป็นจริง"

คนบางพวกเหมือนเกิดมาเป็นผู้นำและนักปกครอง เห็นอะไรก็อยากเข้าไปชี้นำและจัดการ พยายามแสดงความแข็งแก่งให้ใคร ๆ เห็น มักพูดตรงชนิดขวานผ่าซาก ยิ่งพูด เสียงยิ่งดัง ทำใจไม่ได้กับความอยุติธรรม ทำอย่างไรจะเห็นความเป็นธรรมดาของ "ความอ่อนแอ" ของคนที่ไม่เข้มแข็งเหมือนกับเรา 

ฯลฯ

ทุกจริตนิสัย ล้วนมีกิเลสตัวที่โดดเด่นต่างกัน แต่ว่าโดยรวมแล้วก็ไม่พ้น "โกรธ โลภ หลง" 

จากเรื่องดารา เลยเถิดไปถึงเรื่องจริตนิสัยของคนเรา มาจบที่การสร้างปัญญาบรรเทาความหลงด้วยการเห็นความเป็นธรรมดาของสิ่งที่จริตนิสัยของเรา ยากจะยอมรับ "ความเป็นธรรมดา" ของมัน

อ่านแล้วทำให้นึกถึง

 "โลกคือหมู่สัตว์ ไม่อิ่มไม่พอ พร่องอยู่เป็นนิจ เป็นทาสของตัณหา" 

ในกระทู้ลุงสิทธิ์ "ทำไมต้องรีบปฏิบัติ" ครับ

ต้องขอบคุณพี่สิทธิ์

เมื่อก่อนเคยคิดว่า พอรู้หลัก ปฏิบัติคนเดียวก็ได้ ไม่เห็นความจำเป็นที่ต้องรวมกลุ่มมีหมู่คณะ

แต่รู้ว่าคิดผิด  ปัญญาของเรายังอ่อน สติก็ยังไม่ดี  เผลอได้ง่ายมาก  ต้องอาศัยหมู่คณะ

ข้อความข้างต้นโดนใจมาก  เคยถามลูกน้องว่าเบื่อไหม เวลาพี่อารมณ์เสีย เสียงดัง

ลูกน้อง  ยิ้ม และตอบว่า ชินแล้ว  แต่ผมเข้าข้างตัวเองในใจว่า แต่เราก็มีความยุติธรรมให้ได้มากกว่าคนอื่นๆ  และรับผิดชอบในทุกเรื่อง 

เมื่อเร็วๆ นี้ เริ่มได้คิดว่า แล้วทำไมเราต้องเสียงดังและอารมณ์เสีย  ทำไมเราไม่ตั้งสติแล้วพูดปกติก็ได้

จะอ้างอยู่ทำไมว่าเราก็ยังยุติธรรม รักลูกน้อง และรับผิดชอบ  เพราะสิ่งนั้นก็เป็นสิ่งที่เป็นปกติที่เราต้อง

ทำอยู่แล้ว  

สรุปว่า  ไม่ทันกิเลส กิเลสมันออกหน้าไปก่อน สติตามมาทีหลัง คงต้องพยายามต่อไป

การเห็นและยอมรับในข้อบกพร่องของตนเองนั้นไม่ใช่เรื่องเล็กน้อย มันยิ่งใหญ่มาก เพราะมันคือต้นทางของการพัฒนาตนเองให้พ้นไปเสียจากชีวิตที่เป็นโมฆะที่มุ่งแต่การทำตามใจกิเลส

ตัวนี้ก็เป็นอีกปัจจัยหนึ่งที่ชี้วัดความก้าวหน้าในการปฏิบัติธรรมที่น่าปลาบปลื้มใจ

ขออนุโมทนาสาธุด้วยใจจริงและขอเอาเป็นแบบอย่างด้วยครับ