ลบไม่ศูนย์

เป็นชื่อหนังสือ ของ

สมเด็จพระมหาวีรวงศ์ ติสฺสเถระ วัดบรมนิวาส

ฉบับที่ผมมี เป็น หนังสือที่ระลึกในงานฌาปนกิจศพ

นางสุพากย์ระบิน (สมถวิล สวาทสุต)

ณ เมรุวัดพระพิเรนทร์  วันที่ ๗ มิถุนายน ๒๔๙๙

เห็นว่าเป็นหนังสือที่ดีมีประโยชน์

อีกทั้งเพื่อเผยแพร่บทนิพนธ์ของเจ้าพระคุณสมเด็จฯ

ผมจึงคิดจะทยอยพิมพ์ให้เพื่อนๆได้อ่านกัน

ซึ่งถ้าท่านใดประสงค์จะอ่านฉบับเต็มเลยทีเดียว

สามารถค้นหาอ่านได้จาก Google ครับ

106. เนื้อทองธรรมชาติเกิดขึ้นจากบ่อเดียวกัน อันทำเป็น

       เครื่องประดับ บางอันปราณีต บางอันเลว, ก็แหละที่

       ปราณีตและเลวนั้น ไม่ใช่เป็นเพราะทอง นี้เป็นเพราะ

       ฝีมือของนายช่างต่างหากฉันใด, การปฏิบัติธรรมวินัย

       ที่ปราณีตหรือเลวก็มิใช่เพราะธรรมวินัยเพราะบุคคลผู้

       ปฏิบัติต่างหาก ฉันนั้น, ที่ปราณีตเหมาะกับผู้สูง ที่เลว

       เหมาะกับผู้ต่ำ.

107. เพื่อน ๓ จำพวก คือ เพื่อนติ ๑ เพื่อนเตือน ๑ เพื่อน

        ตาย ๑  ในเพื่อน ๓ จำพวกนั้น เพื่อนติก็หาเรื่องติ,

        เพื่อนเตือนก็มีแต่เตือน, เพื่อนตายเป็นเพื่อนที่สำคัญมาก

        เมื่อมีเหตุการณ์อะไร ทั้งหมดไม่ว่าหนักหรือเบา ตั้งใจเอา

        เป็นธุระจริงๆ ไม่ทิ้งไม่ขว้าง เป็นด้วยกัน ตายด้วยกัน

        นี้เรียกว่า "เพื่อนตาย."

108. ผู้บำเพ็ญสมถกัมมัฏฐาน และวิปัสสนากัมมัฏฐานหรือ

       บำเพ็ญสมถภาวนา และวิปัสสนาภาวนา ถ้าทำให้ผู้

       บำเพ็ญนั้น "โง่ เป็นบ้า มัวเมา ดูหมิ่น ดูถูกผู้อื่่น"

       ดังนี้ ชื่อว่า "เป็นการบำเพ็ญผิดทาง" ถ้าทำให้ "หายโง่

       หายบ้า หายมัวเมาประมาท หายดูหมิ่นดูถูกผู้อื่น"

       เป็นต้น เช่นนี้ จึงชื่อว่า "บำเพ็ญชอบบำเพ็ญถูกต้อง."

109. ตัวกิเลส และตัวกรรมทั้งที่เป็นบาปเป็นนามธรรม ไม่

       ปรากฏตัวตนพอจะแลเห็น แม้ถึงกล้องจุลทัศน์ส่องดู

       ก็ไม่เห็น ผู้ใดสะสมให้เกิดให้มีขึ้นที่สันดาน ก็เกิดก็มี

       อยู่กับผู้นั้น ไม่ระบาดไปติดผู้อื่น ไม่เหมือนตัวโรคตัวพยาธิ

       ซึ่งเป็นรูปธรรม อาจส่องเห็นด้วยกล้องจุลทัศน์ได้ ตัวโรค

       ตัวพยาธิ เมื่่อเกิดแก่ผู้ใดผู้หนึ่งแล้วอาจระบาดไปติดผู้

       อื่่นได้ ดังนั้นจึงควรระวัง ถึงกระนั้นหมอก็ยังเอาใจใส่ใน

       การรักษาพยาบาลให้หายได้ เหมือนพระพุทธเจ้าหรือสาวก

       ผู้ขีณาสพ สิ้นกิเลสสิ้นกรรมแล้ว.

110. ปวงสมณศากยบุตร พากันอยู่โดยสันติสุขจึงสมควร เพราะ

        ความเป็นอยู่ทุกอย่างเนื่องอยู่กับชาวบ้าน จึงไม่ควรทะนง.

คำตรัสของพระพุทธเจ้า(ซึ่งอยู่ในหลักฐานที่ถูกต้อง) ที่แสดงหลักการสำหรับใช้วินิจฉัยคำสอน และการประพฤติปฏิบัติทั่วไป ว่าถูกต้องตามหลักพุทธศาสนาหรือไม่ เรียกง่ายๆ ว่า หลักตัดสินพระธรรมวินัย

หลักตัดสินพระธรรมวินัยนี้ พระพุทธเจ้าตรัสแก่พระมหาปชาบดีโคตมีเถรีครั้งหนึ่ง และแก่พระอุบาลีเถระครั้งหนึ่ง

ชุดที่ตรัสแก่พระมหาปชาบดีโคตมีเถรี มี ๘ ข้อ ใจความว่า

"ธรรมเหล่าใด เป็นไปเพื่อ

๑. สราคะ (ความติดใคร่ย้อมใจ)

๒. สังโยค (ความผูกรัดมัดตัวอยู่ในวังวนแห่งทุกข์)

๓. อาจยะ (ความพอกพูนกิเลส)

๔. มหิจฉตา (ความมักมากอยากใหญ่)

๕. อสันตุฏฐี (ความไม่รู้จักพอ)

๖. สังคณิกา (ความมั่วสุมคลุกคลี)

๗. โกสัชชะ (ความเกียจคร้าน)

๘. ทุพภรตา (ความเป็นคนเลี้ยงยาก)

ธรรมเหล่านี้ พึงรู้ว่าไม่ใช่ธรรม ไม่ใช่วินัย ไม่ใช่สัตถุสาสน์ (คำสอนของพระศาสดา)

ส่วนธรรมเหล่าใด เป็นไปเพื่อ

๑. วิราคะ (ความคลายออกเป็นอิสระ)

๒. วิสังโยค (ความเปลื้องตนจากวังวนแห่งทุกข์)

๓. อปจยะ (ความไม่พอกพูนกิเลส)

๔. อัปปิจฉตา (ความมักน้อย ไม่มักมากอยากใหญ่)

๕. สันตุฏฐี (ความสันโดษ)

๖. ปวิเวก (ความสงัด)

๗. วิริยารัมภะ (ความเร่งระดมเพียร)

๘. สุภรตา (ความเป็นผู้เลี้ยงง่าย)

ธรรมเหล่านี้ พึงรู้ว่าเป็นธรรม เป็นวินัย เป็นสัตถุสาสน์"(วินย.๗/๕๒๓/๓๓๑) 

ส่วนชุดที่ตรัสแก่พระอุบาลีเถระมี ๗ ข้อ ใจความว่า

"ธรรมเหล่าใด เป็นไปเพื่อ

๑. เอกันตนิพพิทา (ความหน่ายหายติดได้สิ้นเชิง)

๒. วิราคะ (ความคลายออกเป็นอิสระ)

๓. นิโรธ (ความดับกิเลสได้ไม่มีทุกข์เกิดขึ้น)

๔. อุปสมะ (ความสงบที่กิเลสระงับราบคาบไป)

๕. อภิญญา (ความรู้ประจักษ์ตรงต่อความจริงจำเพาะ)

๖. สัมโพธะ (ความตรัสรู้หยั่งเห็นความจริงเต็มพร้อม)

๗. นิพพาน (ภาวะดับทุกข์หายร้อนเย็นสนิท)

ธรรมเหล่านี้พึงรู้ว่า เป็นธรรม เป็นวินัย เป็นสัตถุสาสน์ (คำสอนของพระศาสดา)"(องฺ.สตฺตก. ๒๓/๘๐/๑๔๖)

ถ้าตรงข้ามกับข้างต้นนี้ ก็ไม่ใช่ธรรม ไม่ใช่วินัย ไม่ใช่สัตถุสาสน์

ที่มา : กรณีธรรมกาย หน้า ๓๙-๔๐

         พระธรรมปิฎก (ป. อ. ปยุตฺโต) ๑๐ เมษายน ๒๕๔๒ 

         ,ฉบับเพิ่มเติม-จัดลำดับใหม่ ๑๔ มิถุนายน ๒๕๔๒

ขอบคุณพี่ DRAGON ครับ
เห็นความเพียรความปรารถนาดีในฐานะอุบาสิกาของพี่ supa แล้วประทับใจครับ
ขออนุญาตทำหน้าที่อุบาสก ร่วมสืบค้นลักษณะตัดสินธรรมวินัยที่พี่ supa คัดมานั้น
ถึงหลักฐานอ้างอิงที่มา บริบทชัดเจน และร่วมศึกษาอย่างซื่อตรงต่อพระธรรม ครับผม

111. วิบากหรือผลย่อมเกิดแต่เหตุ ส่วนปัจจัยเป็นแต่

       อุดหนุนเหตุ ให้เกิดวิบากคือผล.

112. พระบรมศาสดาทรงประกาศพระศาสนาเพียง ๔๕ ปี

       ก็เป็นหลักฐานมั่นคง ทั้งนี้ ก็เพราะธรรมและวินัยที่

       เรียกว่าพระศาสนานั้น เป็นส่วนที่ดีที่ถูกต้อง จึงประกาศ

       ได้ไว ถ้าเป็นสิ่งที่ไม่ดีไม่ถูกต้อง ก็ประกาศไม่สะดวก

       ทั้งนี้ ผู้มีปัญญาพึงวิจารณ์ กิจทุกอย่างที่จะพึงทำ

       ถ้าเป็นส่วนชอบย่อมสะดวก.

113. ธรรมอะไรบ้างที่เคยเกิดกับจิตของเรามาแล้ว และ

       ธรรมอะไรบ้างที่ยังไม่เคยเกิดกับจิตของเรา ผู้หวัง

       รุ่งเรืองควรวิจารณ์ข้อนี้.

114. วิธีทำสงครามของนักรบ บางเหล่าใช้วิธีตรึงตาปูคือ

       ที่ใดเป็นจุดสำคัญทางยุทธ์ ยึดพร้อมกันหมด ไม่ให้

       ข้าศึกมีโอกาสช่วยกันได้, นักบวชผู้ทำสงครามกับ

       กิเลส ควรดูเป็นเยี่ยงแท้.

115. สัตว์ผู้ก่อกรรม กรรมผู้ก่อวิบาก ดุจแผ่นดินเป็นที่เกิด

       ต้นไม้ ต้นไม้เป็นที่เกิดดอกผลฉะนั้น.

116. สพรหมจารีได้ลาภก็ยินดี แต่มีวิตกถึงคำว่า "สกฺกาโร

       กาปุริสํ หนุติ เครื่องสักการะฆ่าคนชั่ว" แล้วก็เลยงด.

117. วัฒนธรรมที่จะรู้ว่า "เราได้" ต้องได้รับรางวัลของ

       ตัวเอง.

118. ทุกสิ่งทุกอย่างบรรดามี ย่อมเป็นของใหม่แก่ผู้ที่ยัง

        ไม่เคย แต่เป็นของเก่าแก่ผู้เคยแล้ว.

ได้พบคนที่นามสกุล "วิริยารัมภะ"
ซึ่งมีความหมายว่า ปรารภความเพียร
คือมีความเพียรเสมอต้นเสมอปลาย

ตรงกับความหมาย ไม่ขี้เกียจ
ที่หลวงปู่เตือนศิษย์อยู่บ่อยๆ นั่นเอง

119. ทำตนให้สมกับคำที่เขาชมว่าดี และทำตนไม่ให้ถูกกับ

       คำที่เขาว่าชั่ว เท่านี้ก็เป็น "ผู้มีค่าสูง."

120. ทำตนให้ผู้อื่นเคารพ รักใคร่ ไว้เนื้อ เชื่อใจ หรือ

       คุ้มครองป้องปกตน ให้พ้นจากปองร้ายผู้อื่น เท่านี้

       ก็เป็น "ผู้ยอดเยี่ยม."

121. ทุกคนทำตนเหมือนไม้แก่น ใบดก ดอกหอม

       ผลหวาน เท่านี้ "รุ่งโรจน์."

122. ปวงสัตวโลกที่จะถึงภูมิสูงหรือต่ำ และได้ความสุข

       หรือทุกข์ จิตเป็นผู้นำ กรรมเป็นผู้แต่งทั้งนั้น ไม่มี

       พระเจ้าองค์ใดเลย.

123. พึ่งตัวได้แล้ว ไปพึ่งผู้อื่น หรือผู้อื่นมาพึ่งก็ได้,

       ยังพึ่งตัวไม่ได้ ไปพึ่งผู้อื่น หรือผู้อื่นมาพึ่งก็ไม่ได้.

124. ทุกสิ่งที่ปรากฎให้เรารู้ น้อมเข้ามาสอนเราได้ทั้งสิ้น

      คือว่าส่วนดีเราทำตาม ส่วนชั่วเรางดเว้นเสีย.

125. คนโง่หาดีจนตายก็ไม่พบ มัวโยนดีไปข้างหน้า ตาม

       ไม่ทันสักที ส่วนคนฉลาดไม่ต้องหาดี อยู่ที่ไหนทำแต่ดี

       ก็พบแต่ดี ไม่อดไม่อยาก มีแต่ดีเต็มตัว.

126. ผู้ชนะชั่วของตัวเองยังไม่ได้ ย่อมยังเป็น "ทาสของโลก."

127. นักบวชทุกคน ถือว่าตนมีหน้าที่ทำกิจพระพุทธศาสนา

       แล้วก็ตั้งใจทำทุกคน ศาสนาก็ "รุ่งเรือง."

128. ผู้เป็นหัวหน้าที่ดี คุ้มครองหมู่ มีลักษณะ ๓ อย่าง

       คือ "รักผู้ที่รักดีทำดี, ชังผู้ที่รักชั่วทำชั่ว, เฉย ๆ ผู้ที่

       ไม่รักดีไม่ทำดี ไม่รักชั่วไม่ทำชั่ว."

129. ชาวนาทำนา เบื้องต้นย่อมบำรุงต้นข้าวให้งอกงาม

       เมื่อเป็นผลแล้วต้องทำลายต้น เก็บเกี่ยวเอาแต่ผล

       ฉันใด, แม้ผู้ปฏิบัติศาสนา เบื้องต้นก็พึงบำรุงการงาน

       เพื่อบำเพ็ญบารมี เมื่อแก่สงบแล้ว ต้องทำลายโลกเสีย

       เหลืออยู่แต่ผลพิเศษฉันนั้น.

130. สิ่งที่ตนชอบไม่ทำ มักไปทำแต่สิ่งที่ตนไม่ชอบ.

131. สัตว์ดิรัจฉานทุกอยู่เหล่า จะรู้สึกว่าตนเป็นอะไรหรือไม่

       ที่มนุษย์สมมติเรียกต่าง ๆ ตัวอย่างนกจำพวกหนึ่ง เช่น

       หงส์ มันจะรู้ว่ามันเป็นหงส์ ตามสมมติที่มนุษย์เรียกหรือ

       ไม่? หรือจะสำคัญว่า "มันเป็นอะไร."

132. ตัวบทกฎหมายสำหรับปกครองสงฆ์ และสังฆาณัติทั้งปวง

       ต้องสนับสนุนพระวินัยบัญญัติ จึงจะจัดว่าเป็น "กฎหรือ

       อาณัติที่ดี."

133. อดทนเป็นเค้าความสำเร็จ ปลวกตัวน้อยทำที่อยู่ได้ดี

       เพราะคุณข้อนี้.

                          ~~~~~ จบ ~~~~~

โมทนาสาธุกับความอดทนและความเพียรของคุณ DRAGON ค่ะ _/\_

ต้องทบทวนอีกครั้ง.. จะทำไงดี
เมื่อเห็นปลวกทั้งหลายมาทำรังและพากันขยันเก็บกินของสำคัญในบ้านเรา
หรือเป็นเพราะเราต่างหากที่สร้างเรือนทับบ้านพญาปลวกเขา

ขอร่วมโมทนาสาธุกับพี่ DRAGON ครับผม