ลบไม่ศูนย์

เป็นชื่อหนังสือ ของ

สมเด็จพระมหาวีรวงศ์ ติสฺสเถระ วัดบรมนิวาส

ฉบับที่ผมมี เป็น หนังสือที่ระลึกในงานฌาปนกิจศพ

นางสุพากย์ระบิน (สมถวิล สวาทสุต)

ณ เมรุวัดพระพิเรนทร์  วันที่ ๗ มิถุนายน ๒๔๙๙

เห็นว่าเป็นหนังสือที่ดีมีประโยชน์

อีกทั้งเพื่อเผยแพร่บทนิพนธ์ของเจ้าพระคุณสมเด็จฯ

ผมจึงคิดจะทยอยพิมพ์ให้เพื่อนๆได้อ่านกัน

ซึ่งถ้าท่านใดประสงค์จะอ่านฉบับเต็มเลยทีเดียว

สามารถค้นหาอ่านได้จาก Google ครับ

                      ลบไม่ศูนย์

1. โง่ไม่เป็น เป็นใหญ่ยาก.

2. โง่น่ารัก ฉลาดน่านับถือ เป็น "เสน่ห์"

    แต่โง่น่าเกลียด ฉลาดน่าชัง เป็น "ยาพิษ."

3. แข็งแรงและอ่อนน้อม เป็น "มิ่งขวัญ"

    แต่แข็งกระด้างและอ่อนแอ เป็น "เสนียด."

4. อวดดีก็ยังดีกว่าอวดชั่ว อวดฉลาดก็ยังดีกว่าอวดโง่.

5. การหามเข็ม การไสช้างเข้ารูเข็ม และการคายน้ำผึ้ง

    เข้าปากหมี ผู้หวังความก้าวหน้าควรหลีกเลี่ยง.

6. ผู้สั่งสอนมีจิตเมตตาการุญ ได้ผลล้ำค่า เหมือนรดผัก

    ด้วยน้ำเย็น ถ้าตรงกันข้ามก็เท่ากับเอาน้ำร้อนรดผัก.

7. ความสงบเท่านั้น เป็นความชนะหมดทั้งโลก

    เมื่อยังไม่สงบก็ยังไม่ชนะ ผู้มุ่งชนะก็ควรหาความสงบ.

8. การเรียนกับด้วยครู จดจำได้ดี เป็น "นักเรียน"

    การเรียนด้วยตนเอง คือวิจารณ์เหตุผลทุกสิ่งเห็นแจ่มแจ้ง

    เป็น "นักรู้"  นักเรียนและนักรู้พร้อมด้วยความประพฤติดีงาม

    รวมอยู่ในผู้นั้น เป็น "ปรัชญาเมธี."

9.  รักใคร่กันดีกว่าเกลียดชังกัน พร้อมเพรียงกันดีกว่าแตกต่างกัน

    ทำความดีใส่ตัว ดีกว่าทำความชั่วใส่ตัว.

สาธุ....คำโบราณ น้อมระลึก ให้รู้ เป็นมงคล นัก

10. ความยากแสนยาก ย่อมอยู่ใต้อำนาจของความสำเร็จ

      เหมือนภูเขาสูงแสนสูง ก็ย่อมอยู่ต่ำกว่าฝ่าตีนของผู้ที่

      ขึ้นไปเหยียบอยู่บนยอดฉะนั้น.

11. ผู้หาบโลก อยู่ใน "ระดับต่ำ"  ผู้หิ้วโลก อยู่ใน "ระดับกลาง"

      ผู้วางโลก อยู่ใน "ระดับสูง."

12. ผู้วิจารณ์เห็นเหตุผลความเป็นอยู่ในภพนี้ จนเป็นพยาน

      แห่งความมาจากภพเก่า และความจะไปสุ่ภพใหม่ ชื่อว่า

      ภูมิแห่งความเป็น "บุคคลชั้นเยี่ยม."

13. ผู้ที่มาดี อยู่ดี และไปดี ดีตลอด ๓ กาล ทุกคนลองนึก

     จะจัดได้ใหม่ว่าเปี่ยมด้วยคุณควรเป็น "เยี่ยง."

14. ยุติธรรมคือจริง มีมากอยู่ทุกแห่งหน เป็นของกลาง

      ใครถือสิทธิก็ได้ แต่ชอบผู้มีเหตุผล มีญาณเห็นการณ์ไกล

      ชังผู้ไร้เหตุผล มีญาณแค่หางอึ่ง.

15. ทุกคนเก็บชั่วทั้งหมดไว้เสีย นำดีทุกอย่างออกใช้, นี้เป็น

      "บทฐานที่ตั้งแห่งชาติ, ศาสนา, พระมหากษัตริย์และ

      รัฐธรรมนูญไว้เป็นอย่างดี."

16. ต่างด้าวเก็บฉลาดไว้ใน ชาวไทยเก็บฉลาดไว้นอกนี้เอง

      เศรษฐกิจของเขาจึงก้าวหน้า ของเราจึงก้าวไม่ออก.

17. ผู้หวังความสุขหาง่าย แต่ผู้ที่ประกอบเหตุที่จะให้ได้สุข

      นั้นแลหายากนัก.

18. ความเมาของเขาอื่นไม่ชอบ แต่ของเราเองไม่เป็นไร

     เหมือนผ้านุ่งผ้าห่มของเขาอื่นเหม็นไม่ชอบ ของเราเองไม่เป็นไร.

19. ชอบหมั่นของเขาอื่น แต่ไม่ชอบของเราเอง ชอบขี้เกียจ

      ของเราเอง แต่ไม่ชอบของเขาอื่น นี้เป็น "สันดานผู้เตี้ยต่ำ."

20. คำโบราณมีว่า "สวรรค์ในอก นรกในใจ" หมายความว่า

      ผู้ประพฤติดี สวรรค์ก็ฉายแสงเข้ามาโสรจสรงจิตให้ชุ่มชื่น

      เบิกบานสบายเอง ผู้ประพฤติชั่วนรกก็ฉายแสงเข้ามาจี้จุดจิต

      ให้เร่าร้อนลำบากยากเข็ญเอง เป็นอันว่า คนดีคนชั่วย่อม

      ย่อมประสพ "สวรรค์ นรก" ก่อนตายทั้งนั้น.

21. จิตเป็นผู้นำ ทุกคนจะดีชั่วสุขทุกข์ ก็อยู่ที่จิตเป็นผู้บงการ

      ดังนั้น จึงควรสำเหนียกให้รู้จักจิต เมื่ออยากรู้จักจิตก็ให้

      ค้นหาที่ "อยาก."

22. ทุกคนที่ยังแคลงอยู่ในข้อที่ว่า "ตายแล้วยังจะเกิดอีกไหม"

      ดั่งนี้ ข้อนี้ควรแท้ที่จะค้นหาข้อเท็จจริง หาไม่จะงมงาย

      ตลอดชีพ.

23. ท่านที่ซาบซึ้งในทางพระพุทธศาสนา ย่อมกำหนดได้ว่า

      นี้เป็นส่วนเกิดและตาย นี้เป็นส่วนบันดาลให้เกิดและตาย

      นี้เป็นส่วนไม่เกิดไม่ตาย นี้เป็นส่วนอบรมไม่ให้เกิดและไม่ให้ตาย

      ดังนั้น พระพุทธศาสนาจึงควร "สำเหนียกแท้."

24. คนที่อยากดีหาง่าย แต่คนที่ทำดีหายาก.

25. บัณฑิตเห็นดีเป็นดี เห็นชั่วเป็นชั่ว.

26. พาลเห็นดีเป็นชั่ว เห็นชั่วเป็นดี.

ข้อที่ ๒๓ นี้ คือ อริยสัจ 4
ทุกข์ สมุทัย นิโรธ มรรค นั่นเอง

ทุกข์ = ส่วนเกิดตาย
สมุทัย = ส่วนบันดาลให้เกิดตาย
นิโรธ = ส่วนไม่เกิดไม่ตาย
มรรค = ส่วนอบรมไม่ให้เกิดไม่ให้ตาย

27. นักธรรมเห็นทุกสิ่งเป็นธรรม เหมือนหมอเห็นต้นไม้ทุกอย่างเป็นยา.

28. สุขที่ได้จากทำชั่ว เหมือน "กินขนมเจือยาพิษ."

29. สุขที่ได้จากทำดี เหมือน "กินยาทิพย์โอสถ."

30. เอื้อเฟื้อผู้อื่น เหมือน "อุ้มชูตัวเอง."

31. เบียดเบียฬผู้อื่น เหมือน "เอาหอกเสียบอกตัวเอง."

32. อบรมตัวให้สงบสุขคนเดียว เท่ากับ "ให้สงบสุขแก่โลก."

33. ประพฤติชั่วคนเดียว เท่ากับ "ก่อฉิบหายแก่โลก."

34. ประพฤติดีคนเดียว เท่ากับ "ก่อเจริญแก่โลก."

35. คนใจกว้างมีทรัพย์ เหมือน "ร่มไม้ใกล้ทาง."

36. คนใจแคบมีทรัพย์ เหมือน "ร่มไม้ในป่าลึก."

37. ศิลปวิทยา และศีลธรรม ทำผู้ประพฤติปฏิบัติชอบ

     ให้หนุ่มทันสมัยทุกเมื่อ.

38. ผู้ล้าสมัย เป็น "ขอนสำหรับงอย (เหยียบ) ของผู้อื่น."

39. ผู้เลยสมัย เป็น "ผู้เหยียบแผ่นดินผิด."

40. ผู้ทันสมัย เป็น "ผู้เจริญรุ่งเรืองทุกเมื่อ."

41. สามัคคีเป็นไปในแนวทางที่ชอบ นำมาซึ่ง "ความสุขความสำราญ."

42. สามัคคีเป็นไปในแนวที่ผิด นำมาซึ่ง "ความพินาศฉิบหาย."

43. เปิดประตูรักเป็นปิดประตูชังได้ เป็นอุบายมีค่าสูง.

44. ผู้ด่าและผู้ถูกด่ามีเจตนาต่างกัน คือ ฝ่ายด่าเป็นบาป

     ฝ่ายถูกด่าไม่เป็นบาป ถ้าโกรธตอบก็จัดว่าเป็นบาป

     ไปตามกัน ถ้ายึดขันติเมตตาเป็นหลัก ก็ชื่อว่า เป็น "ผู้ชนะเลิศ."

45. การอบรมพรหมวิหาร ให้เปี่ยมอยู่ในสันดานทุกเมื่อ

     จนเห็นผู้ติแลผู้ชมตน เป็นกัลยาณมิตรของตนด้วยกัน

     ทั้งสองจัดว่าเป็น "ผู้ตั้งอยู่ในระดับสูง ควรยำเกรง."

46. ท่านที่เปลื้องปลดไม่จดจำอารมณ์อะไรๆ ในโลกทั้งสิ้น

     จะจัดว่าตั้งอยู่ในภูมิเหนือโลกได้หรือไม่? ควรวิจารณ์ด้วย

     ปัญญาอันแหลมลึก.

47. ความมีน้ำใจกว้างขวาง เห็นประโยชน์ส่วนรวมเป็นเยี่ยม

     ความมีอัธยาศัยเป็นกันเองในที่ทั้งปวง แต่ไม่เสียระเบียบ,

     และความมีนิสสัยไม่เกี่ยงงอน ยิ่งได้ทำกิจการมากก็ยิ่งเห็น

     เป็นเกียรติ นี่คือ "ประตูชัยของเจ้าหน้าที่ทั่วไป."

48. เรื่องที่จิตคิด กิจที่กายทำ คำที่ปากพูด ที่จะดีเลิศต้อง

     อาศัยมีมั่นคง, มีสัจจริง, มีอดทน, มีกล้าหาญ, มีตระหนัก

     ในเหตุผล, รู้จักเลือกทาง, เลือกโอกาส ทั้งฉลาดเชี่ยวชาญ,

     วิจารณ์เห็นการณ์ไกล, จึงเป็น "วิสัยผู้บัณฑิตพิชิตมาร."

49. คนพูดมากไม่สำรวมปากของตน เป็นผลร้าย ถ่ายกรรม

     สร้างเข็ญ ก่อเวร ใส่ตนเอง, คนพูดน้อย ระวังตนย่อมปลอดภัย

     ทำอะไรไม่ผิดพลาด ทำน้อยได้ผลมาก ควรนับถือว่า เป็น "คนดี."

50. กลองดังเสียงไกล คนไม่ตีดังเอง เขาถือว่าเป็นกลอง "จัญไร"

     คนที่ยกย่องตนเอง แต่ไม่มีความดี เหมือนกลองดังที่

     ไม่มีคนตีฉันนั้น.

51. ผู้ที่อบรมดีไว้ในตน ชื่อว่า "สร้างสวรรค์ไว้ในอก."

52. ผู้ที่สะสมชั่วไว้ในตน ชื่อว่า "สร้างนรกไว้ในใจ."

53. ผู้ที่เป็นของจริงอันประเสริฐ ๔ อย่างด้วยปัญญาอันชอบ

     ย่อมพ้นจากทุกข์ทั้งปวง.

54. คำสั่งสอนของสมเด็จพระพุทธเจ้า เหมือนกันทุกพระองค์

     จะแถลงบางประการ ให้แลเห็นดังนี้

         ๑. ปิดประตูบาปทั้งปวงเสีย.

         ๒. เปิดประตูบุญทั้งปวงไว้.

         ๓. ชำระจิตของตนให้ผ่องใส เป็นจิตเด่นอยู่ดวงเดียว,

             ไม่เกี่ยวเกาะอะไรๆในโลก, เป็นแก้วอันล้ำค่า ใคร

             อบรมบารมีเต็ม หาได้ในตัวเองแล.