มีพระกรรมฐานหนุ่มองค์หนึ่ง ท่านตั้งใจบวชอยู่ในผ้าเหลืองตลอดชีวิต และตั้งใจว่าหากท่านมีพรรษามากเข้า ผ่านการฝึกฝนอบรมตนที่มากพอ และมีอาวาสเป็นหลักแหล่ง ท่านก็จะรับโยมแม่ของท่านไปอยู่ภาวนาที่วัดด้วย

แต่พอผ่านไปได้เพียงไม่กี่พรรษา โยมแม่ของท่านก็ป่วยเป็นมะเร็งระยะสุดท้าย ยากที่จะเยียวยา แต่ถึงกระนั้น โยมแม่ของท่านก็แสดงความอดทนอดกลั้นต่อทุกขเวทนาอย่างยากที่ใคร ๆ จะทำได้ เพราะถึงแม้ใบหน้าจะบวมและปวดอย่างมาก ท่านก็ยังมีสีหน้าและคำพูดคำจาที่เป็นปรกติ สมภูมินักปฏิบัติผู้เป็นลูกศิษย์คนหนึ่งของหลวงปู่ชา

ก่อนที่โยมแม่ของพระหนุ่มรูปนี้จะค่อย ๆ หมดลม พระหนุ่มรูปนี้ ผู้ซึ่งรู้ดีว่าโยมแม่ของท่านดีใจมากที่มีพระลูกชายที่ตั้งใจบวชรักษาพรหมจรรย์ในพระพุทธศาสนา ได้กล่าวกับโยมแม่เป็นการอำลา อย่างกระชับและน่าประทับใจสำหรับนักปฏิบัติอย่างยิ่ง  เพื่อให้โยมแม่เห็นถึงความตั้งใจในการปฏิบัติธรรมให้ถึงที่สุดในภพชาติปัจจุบันว่า

"...อาตมาขอมีโยมแม่คนนี้เป็นชาติสุดท้าย อาตมาไม่ปรารถนาความเกิดอีก"

สาธุ...ขอน้อมรับคำสอนท่านพระอาจารย์จรัสด้วยค่ะ

นึกถึงประโยคที่ครูสอนไว้...เห็นทุกข์ เห็นโทษ เห็นภัย

  เคารพในตัวโยมแม่ของพระอาจารย์รูปนั้นครับ ไม่ง่ายเลยที่สามารถข่มอาการป่วยได้จนวาระสุดท้าย และความตั้งใจของพระอาจารย์ที่ให้คำมั่นต่อโยมแม่...

ขอโมทนา สาธุ