หลวงปู่เป็นพระที่สอนละเอียดลออตั้งแต่เรื่องการอยู่การกินไปจนถึงนิพพาน

สำหรับเรื่องการกินนั้น ท่านฝึกคนที่มาวัดให้รู้จักกินข้าววัดร่วมกัน กับข้าวกับปลาที่วางเรียงรายตลอดแนวหน้ากุฏิท่าน เราไม่ควรเลือกแต่เอาหารที่ชอบใจ ใครปักหลักนั่งลงไปตรงไหน ก็ให้พอใจในกับข้าวที่อยู่ตรงหน้า ที่จะเดินไปตักกับข้าวที่ไกลตัวออกไปนั้นไม่ควร ถือว่าไม่ฝึกตนให้เป็นคนกินง่าย

ครั้งหนึ่ง มีคนกรุงเทพที่ไม่เคยฝึกตนในเรื่องนี้ พอถึงเวลารับประทานอาหาร แกก็จะลุกเดินไปหากับข้าวที่แกเตรียมมา (คงจะถูกปากมากกว่ากับข้าวของใครก็ไม่รู้ที่อยู่ตรงที่แกนั่ง)

เมื่อหลวงปู่สังเกตเห็นแกเดินหากับข้าวให้วุ่น ท่านก็แกล้งดุศิษย์ที่นั่งอยู่ตรงหน้าว่า "แกมันมานั่งขวางทางหมาผ่าน" เพื่อจะบอกว่าอาการที่เดินพล่านเพื่อหากับข้าวที่ชอบใจนั้นเหมือนสุนัข

เมื่อท่านสอนให้รู้จักกินง่าย ไม่เลือกมาก พอใจกับอาหารที่มีอยู่จำเพาะหน้าแล้ว ท่านก็สอนต่อไปว่า "เวลากินข้าวน่ะ อย่าคุยกัน เดี๋ยวผีเข้าปาก" ก็หมายความว่าอย่าพูดคุยในระหว่างรับประทานอาหาร ซึ่งนอกจากเป็นความไม่เรียบร้อยแล้ว ยังเป็นอาการของคนขาดสติอีกด้วย

ทีนี้ใครที่มาไม่ทันได้ทานข้าวก้นบาตรหลวงปู่ ก็ขอให้มีโอกาศฝึกตนเองในเรื่องการเป็นคนกินง่าย มีความสำรวมระวังและไม่เผลอสติพูดคุยในระหว่างรับประทานอาหารดูนะครับ ประโยชน์ไม่มากก็น้อยย่อมเกิดขึ้นแก่ตัวเอง

อ่านทบทวนกันอีกครั้งค่ะ

ไหน ๆ คุณเพียงดินก็ยกกระทู้ธรรมอันเนื่องด้วยเรื่องของ "อาหาร" มาแล้ว ลุงสิทธิ์ก็ขอยกบทความเรื่อง "อาหาร" ที่เคยเขียนลงในหนังสือตามรอยธรรม ย้ำรอยครู หลวงปู่ดู่ พรหมปัญโญ (หน้า ๓๐๘) มารวมไว้ที่นี้เลยครับ

"หากใครมีโอกาสถวายภัตตาหารแก่หลวงปู่ จะพบว่าหลวงปู่ ท่านฉันน้อยมาก  ฉันเพียงไม่กี่คำ  แต่ละคำก็ใช้เวลาเคี้ยวค่อนข้างนาน และก็ไม่เคยได้ยินว่าท่านเอ่ยปากกับญาติโยมคนไหนว่าท่านประสงค์จะฉันกับข้าวอะไรเป็นพิเศษแต่อย่างใดเลย

หลวงปู่ท่านสอนด้วยการทำให้ดูว่า  อาหาร...มันก็แค่ปัจจัย เครื่องอาศัยให้ร่างกายของเราตั้งอยู่ เพื่อประกอบการบำเพ็ญเพียรทางจิตได้ แน่นอนว่าอาหารเป็นเรื่องสำคัญมิใช่น้อย   จนทางพระท่านก็ให้สังเกตว่าอะไรที่ถูกหรือไม่ถูก 

ธาตุขันธ์  แต่มิใช่ว่าอะไรอร่อยหรือไม่อร่อย อาหารมิใช่สิ่งที่เราจะเสียเวลาไปกับมัน หรือมัวเมาไปกับมันมากเกินไป

สมัยนี้  ถึงขนาดรับประทานอาหารตามหมู่เลือด รวมทั้งกำหนดเงื่อนไขมากมายเกี่ยวกับการรับประทานอาหาร   จนอาจทำให้ลืมไปว่าแม้เราจะบำรุงดูแลสังขารร่างกายดีเพียงใด   มันก็ไม่พ้นอนิจจังไปได้   สิ่งที่ควรให้ความสำคัญสูงสุดคือทางจิตมากกว่า

แต่ในบางกรณีครูบาอาจารย์บางท่าน โดยเฉพาะที่อยู่แต่ในป่าในเขา ในถิ่นทุรกันดาร ก็อาจอัตคัดเรื่องอาหารไม่น้อย ซึ่งองค์ท่านเองคงไม่ได้รู้สึกว่าเป็นความลำบากอะไร  แต่ผู้เป็นลูกศิษย์มักรู้สึกว่าครูบาอาจารย์น่าจะได้ขบฉันอาหารที่ประณีตกว่านี้บ้าง

ผู้เขียนเคยได้มีโอกาสสนทนากับหลวงปู่เจี๊ยะ จุนโท ซึ่งท่านเคยทำหน้าที่อุปัฏฐากหลวงปู่มั่น หลวงปู่เจี๊ยะ ได้เล่าอย่างเปิดเผยว่า เวลาที่ท่านฉันอาหารอันประณีตและมีมากมายเหลือเฟือที่ญาติโยมนำมาถวาย บ่อยครั้งท่านอดไม่ได้ที่จะคิดถึงหลวงปู่มั่นว่าพระกรรมฐานปัจจุบันได้รับลาภสักการะอย่างมาก ก็เป็นเพราะคุณงามความดีของหลวงปู่มั่น  พระลูกศิษย์หลานศิษย์สมัยหลังล้วนได้รับอานิสงส์จากหลวงปู่มั่น แต่ตลอดชีวิตหลวงปู่มั่น ท่านไม่เคยได้ฉันอาหารดีๆ สักมื้อเลย บางครั้งก็ไม่ค่อยพอฉัน หลวงปู่เจี๊ยะเล่าไป ใจท่านคงเกิดธรรมสังเวช เพราะน้ำตาท่านคลอเบ้า

พิจารณาดูเอาเถอะ ในเวลาที่เรากำลังมัวเมากับรูป รส กลิ่น เสียง สัมผัส อยู่นั้น นักปฏิบัติทั้งหลายกำลังปฏิบัติเพื่อความไม่เป็นทาสแห่งรูป รส กลิ่น เสียง สัมผัส ฯลฯ"

ภาพหมู่คณะที่ยังคงมาถวายอาหารและสังฆทานที่วัดสะแกเป็นประจำทุกวันเสาร์