ในการปรารภธรรมของหลวงปู่นั้น ท่านไม่ค่อยได้ใช้ศัพท์แสงอะไร ท่านจะมีสำนวนที่ฟังเข้าใจง่าย ๆ แต่จะไปเข้าใจชั้นลึกอีกทีก็ต้องอาศัยภาคปฏิบัติ

ดังเช่นครั้งหนึ่ง ท่านสอนสตรีชาวบ้านคนหนึ่งที่มาปฏิบัติภาวนากับท่านอย่างสม่ำเสมอ ซึ่งแน่นอนเธอไม่เคยศึกษาปริยัติหรือรู้ศัพท์แสงหรือคำบาลี ดังนั้น หลวงปู่จึงเลือกใช้คำที่ชาวบ้านอย่างเธอจะเข้าใจได้ โดยท่านกล่าวสอนว่า

"แกจำไว้นะ แกเข้าข้างในได้เมื่อไร แกสบายเมื่อนั้น"

 เธอเล่าให้ฟังว่า กว่าเธอจะลึกซึ้งกับคำนี้ได้ ก็ล่วงมาจนหลวงปู่ละสังขารไปแล้ว เพราะกว่าเธอจะปฏิบัติภาวนาจนรู้จักชัดว่า "การเข้าข้างใน" เป็นอย่างไร เป็นเหตุให้มีความสุขอย่างไร ในขณะเดียวกันก็เป็นเกราะป้องกันทุกข์ได้อย่างไรนั้น ก็ต้องอาศัยความพากเพียรปฏิบัติสม่ำเสมอเรื่อยมานับสิบ ๆ ปี

ยิ่งมาได้ยินได้ฟังคำพระพุทธวจนะที่ว่า "วิหารธรรม" ก็ยิ่งเป็นสิ่งที่เข้ากันได้เหลือเกินกับ "การเข้าข้างใน" ของหลวงปู่

ที่แท้หลวงปู่ก็สอนให้เธอรู้จักสร้างบ้านข้างในและรู้จักหนทางเข้าไปอยู่ ไม่ให้ต้องทุกข์ยากตากแดดจนตัวไหม้เกรียม หรือต้องตากฝนจนตัวเปียกปอนเป็นไข้ ฯลฯ

เธอเล่าไปพลางน้ำตาไหลมาเอง เพราะระลึกถึงพระคุณของหลวงปู่ที่เธอไม่อาจพรรณนาได้หมดสิ้น

มาบัดนี้ เธอรู้แต่ว่า หากทุกข์ภัยใดมา เธอก็มีบ้านข้างในที่พร้อมจะให้ความอบอุ่นและปลอดภัยแก่เธอ เธอตระหนักว่าก่อนที่เธอจะหมดลมหายใจ เธอมีหน้าที่ต้องทำบ้านของเธอ บ้านที่หลวงปู่พาให้สร้างขึ้นนี้ให้แข็งแรงขึ้น ๆ เพราะเธอไม่รู้ว่าสิ่งกระทบที่ต้องเผชิญในอนาคตไม่ว่าความเจ็บ ความตาย ฯลฯ มันจะหนักหนาสาหัจสากรรจ์เกินบ้านภายในหลังนี้จะรับมือไหวหรือไม่ หรือเธอยังจะมีแรงมีความชำนาญในการเข้าบ้านหลังนี้ได้ดีเพียงใดในสถานการณ์เช่นนั้น ...บ้านที่ต้องสร้างด้วยสมาธิธรรมและปัญญาธรรม

สาธุ สาธุ สาธุ