ในขณะที่คนส่วนใหญ่มีความคิดว่าช่างเป็นโชคดีเหลือเกินที่ทันได้พบ ได้ทำบุญ และได้ฟังธรรมกับหลวงปู่

แต่ก็มีแง่มุมที่ให้พิจารณาได้เหมือนกันว่าช่างเป็นโชคดีเหลือเกินที่คนบางจำพวกมาไม่ทันหลวงปู่ เช่น

๑. คนที่จับผิดพระสูบบุหรี่ โดยเฉพาะกลุ่มที่ถึงขนาดใช้คำพูดตำหนิครูบาอาจารย์ที่สูบบุหรี่ว่าเป็น "พระอรหันต์ขี้ยา"

(เขาไม่รู้เลยว่าการกระทำใดจึงจะจัดว่าเป็นเครื่องกั้นมรรคผล การกระทำใดเป็นเครื่องกั้นสวรรค์ ฯลฯ)

๒. คนบางพวกที่ชอบท้าทายให้เอาพระบรมสารีริกธาตุที่บุคคลนับถือมาให้พวกเขา แล้วพวกเขาจะเหยียบย่ำให้ดู

(เขาไม่รู้เลยว่ากำลังจมอยู่กับสิ่งที่เรียกว่าความยึดติดในความไม่ยึดติด)

๓. คนที่ทำตัวเป็นเหลือบหากินอยู่กับครูอาจารย์ในทางไม่ชอบ

(พวกนี้ชอบหาเงินง่าย ๆ กับศรัทธาญาติโยมที่พร้อมทุ่มให้กับครูบาอาจารย์)

๔. คนที่ชอบพระปากหวานพูดเอาใจโยม หรือพยากรณ์มรรคผลให้โยม

(หลวงปู่ให้โอวาทหนักแน่นว่าเป็นเรื่องที่พยากรณ์ไม่ได้ และท่านก็จะไม่พยากรณ์ให้ใคร ๆ รวมทั้งท่านจะพูดสอนเพื่อกำราบกิเลสลูกศิษย์ด้วยเมตตา แม้บางครั้งคำพูดนั้นอาจไม่ไพเราะ และท่านจะไม่พูดเอาใจโยมเพื่อเลี้ยงกิเลส)

๕. บุคคลผู้มีทิฏฐิมานะสูง มองข้ามพระบ้านนอกที่ไม่มีการศึกษา

(กลุ่มไฮโซ บางคนยากจะยอมรับหลวงปู่หลวงตาที่เป็นพระบ้านนอก ด้วยเหตุนี้ พระฝรั่งจึงมักเป็นคู่ปรับที่จะสยบทิฏฐิมานะของเขาได้)

โดยสรุปก็คือหลวงปู่เป็นเนื้อนาบุญอันเยี่ยมกับผู้เป็นบัณฑิต แต่ในขณะเดียวกัน ท่านก็อาจเป็นเนื้อนาบาปสำหรับผู้เป็นพาลก็เป็นได้ ดังนั้น จึงกล่าวได้ว่า "เป็นโชคดี (ของผู้เป็นพาล) ที่ไม่ทันหลวงปู่" 

ได้มองจากอีกมุมหนึ่งนะครับ

ขอบคุณครับ