ผมยังจำได้ว่าเมื่อครั้งหลวงปู่อยู่ในวัยชรา มีอาพาธโดยเฉพาะอย่างยิ่งเรื่องโรคลิ้นหัวใจรั่ว มักมีลูกศิษย์ไปกราบเรียนแสดงอาการห่วงใยต่อหลวงปู่ หลวงปู่ก็จะเมตตาตอบทุก ๆ คนในทำนองเดียวกันว่า "ห่วงตัวแกเองเถอะ"

สมัยนั้น หลาย ๆ คนเมื่อฟังคำหลวงปู่แล้ว บ้างก็นึกสงสัยว่าทำไมหลวงปู่พูดอย่างนั้น เพราะแต่ละคน ๆ ที่ไปกราบหลวงปู่ก็ยังแข็งแรงกันดีอยู่ อย่างน้อยก็ไม่ถึงขั้นที่หมอจะแนะนำไปรักษาโรงพยาบาล 

จริง ๆ แล้ว สิ่งที่หลวงปู่พูดสอนนั้นเป็นสัจธรรม เพราะ "สรณะหรือเครื่องอยู่" ของหลวงปู่ หลวงปู่ก็มีแล้วอย่างสมบูรณ์ ห่วงแต่ลูกศิษย์ทั้งหลายนั่นสิ ที่สรณะหรือเครื่องอยู่ยังไม่มีหรือมีอยู่น้อย ไม่เพียงพอต่อการเผชิญกับความแก่ ความเจ็บ และความตาย

แม้เมื่อครั้งพระพุทธองค์ใกล้จะเสด็จดับขันธปรินิพพาน ก็ยังทรงเมตตาตรัสสอนด้วยความเป็นห่วงพระสงฆ์สาวกที่ยังไม่ได้บรรลุธรรมว่า

"วัยของเราแก่หง่อมแล้ว ชีวิตของเราริบหรี่แล้ว เราจะละพวกเธอไป สรณะของตัวเราเอง เราได้ทำไว้แล้ว

ภิกษุทั้งหลาย พวกเธอจงเป็นผู้ไม่ประมาท มีสติ มีศีลเป็นอย่างดี มีความดำริอันตั้งไว้แล้วด้วยดี ตามรักษาซึ่งจิตของตนเถิด

ในธรรมวินัยนี้ ภิกษุใดเป็นผู้ไม่ประมาทแล้ว จักละชาติสงสาร ทำที่สุดแห่งทุกข์ได้"

กราบหลวงปู่คราใด ก็ให้หมั่นตรองในเครื่องอยู่ของตน เพื่อการปรารภความเพียรที่จะทำสรณะของตน หรือก็คือการสร้างบ้านหรือเครื่องอยู่ในใจให้พร้อมที่สุดตามสติกำลังของตน ๆ

เล่าไว้ในโอกาสช่วงวันคล้ายวันพระราชทานเพลิงศพหลวงปู่ ๒๐ เมษายน