วันนี้ลุงสิทธิ์จะขอเล่าย้อนไปในสมัยที่หลวงปู่ยังมีชีวิต สำหรับผู้ที่ได้อ่านกระทู้ต่าง ๆ มาแล้ว คงพอคุ้นกับ "เจ้าตูบ" สุนัขผู้เป็นองครักษ์ของหลวงปู่กันบ้างแล้วนะครับ

เจ้าตูบตัวนี้มันสอนธรรมะอย่างไร

มัน (บังอาจ) เลียนแบบหลวงปู่ด้วยการสอนธรรมแบบ "ทำให้ดู"

ในสมัยนั้น เป็นเรื่องปรกติธรรมดาที่ชาวบ้านและชาวกรุงทั้งหลายที่ได้นำอาหารมารอถวายหลวงปู่ จะจัดอาหารมาเป็นปิ่นโตบ้าง วางเรียงในถาดบ้าง ทีนี้บางวันอาหารมาก บางคนจึงต้องวางถาดอาหารไว้เสมอพื้นด้านล่าง ใกล้ ๆ กับที่เจ้าตูบนอนเฝ้าหลวงปู่อยู่

หลาย ๆ คนต้องทึ่งเจ้าตูบที่มันนอนหันหลังให้ถาดอาหาร จะเหลียวมาดมกลิ่นอาหารตามประสาหมา ๆ แมว ๆ สักนิดก็ไม่มีเลย

คราวหนึ่ง เจ้าตูบคงปวดฉี่เต็มที ก็เลยลุกเดินผ่านถาดอาหารไปลงบันไดเพื่อไปหาที่ฉี่ หลายคนก็มองตามดูมันเพราะไม่แน่ใจว่ามันจะมาดมอาหารหรือเปล่า เจ้าตูบเสร็จกิจของมันแล้วก็เดินขึ้นมาบนกุฏิใหม่ เหมือนอย่างเคย มันเดินผ่านถาดอาหารขึ้นมานอนหันหลังให้ถาดอาหารอีก อาหารหวานคาวช่างไม่มีอิทธิพลต่อมันบ้างเลย มันสนใจแต่กิจของการเป็นองครักษ์พิทักษ์สงฆ์

บางคนในที่นั้นได้แง่คิดธรรมะจากเจ้าตูบว่า "หากเรามีจิตใจที่เข้มแข็ง เราก็จะไม่หวั่นไหวกับสิ่งเร้า แม้สิ่งเร้านั้นมาอยู่เฉพาะหน้าเราก็ตาม เพื่อที่จะมุ่งมั่นทำกิจของตนให้สำเร็จ" 

ทุกวันนี้ ลุงสิทธิ์ยังนึกอายเจ้าตูบของหลวงปู่อยู่เลยครับ

ขอบคุณลุงสิทธิ์ มากค่ะที่นำธรรมดีๆมาเตือนสติได้ตลอด

ไม่ได้หายไปไหนนะคะ เข้ามาอ่านทุกๆวัน

เก็บเล็กผสมน้อยไปเหรื่อยๆ

ขี้เกียจก็จะปฏิบัติขยันก็จะปฏิบัติค่ะ

กราบหลงปู่ทวดหลวงปู่ดู่ค่ะ

น้องเอสกีโม คุณวิษณุ คุณฐายิณีก็มาปรากฏตัวบ้างแล้ว นึกว่าเป็นนินจากันหมดแล้ว 

ทีนี้ลุงสิทธิ์กับลุงเมธาก็จะเป็นนินจาบ้างแล้วล่ะ ผลัดกันเข้ามา ผลัดกันไปทำธุระ จึงอยากให้สมาชิกทักทายสมาชิก มีธรรมะปฏิสันถารแก่กันและกัน หากเว็บนี้เป็นเหมือนบ้าน ความจริงก็คือ "บ้านไม่ใช่ของเรา" ลุงสิทธิ์และลุงเมธาเพียงทำหน้าที่อำนวยความสะดวก ดูแลให้บ้านเป็นที่พึ่งพิงและพักอาศัยได้ตามควรแก่ธรรม อีกทั้งคอยระวังมิให้มีของมีพิษหรือสิ่งใดมาทำอันตรายผู้อยู่อาศัยได้เท่านั้น

ปรกติเจ้าตูบของหลวงปู่มันนิ่งมาก แต่ถ้ามีอะไรไม่ชอบมาพากล มันจึงเห่า แล้วก็กลับมาเข้าฐาน (ทัพ) ดังเดิม ทำตัวเหมือนแมงมุมที่อยู่กลางใย ไม่ว่าแมลงมาติดตรงไหน ความสั่นสะเทือนมาถึงแมงมุมหมด ออกไปจัดการแล้วก็เข้ามารักษาฐานดังเดิม

จิตใจของเราก็เหมือนกัน ไม่ว่าอะไรมากระทบทวารทั้ง ๖ ใจที่กอปรด้วยสติและปัญญาจะคอยระวังรักษาใจมิให้หวั่นไหว ฟู ๆ ฟุบ ๆ ขึ้น ๆ ลง ๆ รัก ๆ ชัง ๆ ไปกับสิ่งที่มากระทบ

จากผัสสะ สู่เวทนา จากเวทนาจะเกิดตัณหาต่อหรือไม่ก็ขึ้นกับสติและปัญญาของเจ้าของนี้แหละ ...ครูตูบสอนธรรม

เจ้าตูบได้มาอาศัยนั่ง ๆ นอน ๆ อยู่แถวหน้ากุฏิหลวงปู่ รับลมจากใต้ถุนกุฏิเพียงเท่านี้ก็เป็นที่สบาย

คนเราถ้าสามารถพัฒนาให้ "สุขง่าย และทุกข์ยาก" มิใช่ "ทุกข์ง่าย และสุขยาก" ก็จะได้ลิ้มรสความสุขไม่แพ้เจ้าตูบเป็นแน่ น่าพิจารณา...

ด้านหนึ่ง (ฝั่งเกิด) ก็เป็นความน่ารักน่าเอ็นดู ชวนผูกพัน

แต่อีกด้านหนึ่ง (ฝั่งดับ) ก็เป็นความอาลัย ความห่วง และความพลัดพรากที่จะต้องเกิดอย่างแน่นอน

สุข-ทุกข์ในโลกก็เป็นอย่างนี้หนอ

เจ้าตูบซื่อสัตย์และกตัญญูต่อหลวงปู่

คุณทองแดงซื่อสัตย์และกตัญญูต่อในหลวง

เจ้าดุ๊กดิ๊กที่บ้านลุงสิทธิ์มันซื่อสัตย์และกตัญญูต่อคุณแม่ลุงสิทธิ์มาก เมื่อคราวที่คุณแม่ลุงสิทธิ์หกล้มอยู่คนเดียวที่บ้าน (ทุกคนไปทำงานนอกบ้านกันหมด) เจ้าดุ๊กดิ๊กมันไปงับขากางเกงของแม่ ดึง ๆ ๆ เพื่อให้ลุกขึ้น พอลุกขึ้นได้ มันก็พยายามเอาตัวมาเบียดให้แม่พยุงตัวโดยเกาะหลังมัน 

สัตว์เดรัจฉานอย่างสุนัขยังรู้จักกตัญญูต่อผู้มีพระคุณ

ทำไมหนอมนุษย์ผู้สำคัญตนว่าเป็นสัตว์ประเสริฐจึงมีความกตัญญูในหัวใจน้อยนัก  ..กตัญญูต่อผู้ที่ตนได้พึ่งร่มเงาพระบรมโพธิสมภาร กตัญญูต่อแผ่นดินที่ให้ความสุข กตัญญูต่อเพื่อนร่วมแผ่นดินที่ต่างมีส่วนร่วมทำให้บ้านหลังใหญ่หลังนี้มีความสุข และทำให้เราต่างมีกินมีใช้อยู่ในทุกวันนี้

ลุงสิทธิ์รำพึงรำพันดังไปหน่อย

ภพต่ำกว่าเดรัจฉานยังมีเลยครับ ดังนั้น ใจที่ต่ำกว่าเดรัจฉานก็ต้องมีครับ

แอบรำพึงรำพันด้วยครับ 

สาธุ ...

เมตตาธรรมค้ำจุนโลก