มีชาวบ้านครอบครัวหนึ่ง อยู่กันแบบครอบครัวใหญ่ มีพ่อบ้าน แม่บ้าน และลูก ๆ อีก ๑๑ คน ทั้งหมดนี้คงมีนิสัยปัจจัยมาไม่มากก็น้อย

เริ่มจากพี่คนโตสุด ที่มีเหตุให้ได้มาพบหลวงปู่ก่อนคนอื่น ๆ ในครอบครัว เมื่อคราวที่พบหลวงปู่ครั้งแรก ได้รับการอบรมสั่งสอนจากหลวงปู่ก็เกิดความประทับใจมาก จากนั้นจึงได้ชักชวนคุณแม่ และน้อง ๆ ให้ไปกราบฟังธรรมหลวงปู่ทีละคน ๆ กระทั่งทุกคนในบ้านเกิดศรัทธาในองค์หลวงปู่ จะเหลืออยู่ก็แต่พ่อบ้านขีี้เมาที่พูดเชิงประชดว่า "ให้พวกแกบรรลุกันไปก่อนเถอะ"

พ่อบ้านคนนี้ติดสุรามาก ถึงขนาดเมาเปลื้องผ้าไม่รู้ตัว ด้วยความที่ทุกคนในบ้านกราบขอร้องหลวงปู่ให้แผ่เมตตาให้พ่อบ้านมีจิตใจอ่อนโยนและเกิดศรัทธาในพระพุทธศาสนา ประกอบการเจริญสมาธิภาวนาอย่างสม่ำเสมอของทุกคนในบ้าน สุดท้ายพ่อบ้านก็ใจอ่อนยอมไปวัด ไปกราบหลวงปู่

คงเป็นเรื่องของนิสัยปัจจัยเก่าที่ทำมา เมื่อพ่อบ้านได้มาพบหลวงปู่ ได้ฟังโอวาทหลวงปู่ เขาก็ฮึดอดสุรายาเมา ในไม่ช้าก็ทำสำเร็จควบคู่กับความก้าวหน้าในการปฏิบัติภาวนา สุดท้ายการปฏิบัติของพ่อบ้านดูจะไปไกลกว่าใคร ๆ ในบ้าน  

วันหนึ่ง ขณะที่พ่อบ้านเจริญกรรมฐานอยู่ในกุฏิหลวงปู่ (สมัยนั้นหลวงปู่อนุญาตให้ใช้กุฏิท่านเป็นที่ภาวนาของลูกศิษย์ เพราะศาลาปฏิบัติยังมิได้สร้าง) พ่อบ้านได้แลเห็นแสงสว่างออกมาจากกระถางธูปเบื้องหน้า เจ้าตัวก็พอทราบด้วยจิตว่าเป็นพระธาตุที่เสด็จมาอยู่ที่กระถางธูป เมื่อเขาภาวนาเสร็จ ออกมากราบหลวงปู่ที่หน้ากุฏิ เขาเล่าให้หลวงปู่ฟังเสร็จแล้วหลวงปู่ก็ถามว่า "ทำไมไม่อัญเชิญพระธาตุไปด้วยล่ะ" เขาตอบท่านว่า "ผมไม่กล้าครับ"

ที่เล่าเรื่องราวข้างต้นมานี้ ประเด็นสำคัญไม่ได้อยู่ที่เหตุการณ์พระธาตุเสด็จหรอก หากแต่สิ่งที่อยากจะสื่อให้เห็นก็คือ ความเมตตาของหลวงปู่ที่สงเคราะห์ชาวบ้าน (ซึ่งมีฐานะยากจน) ชนิดสงเคราะห์ทั้งครอบครัวก็ว่าได้ จนทุกคนในบ้านอยู่ในศีลในธรรม  ปัจจุบัน ที่ลาโลกไปแล้วก็หลายท่าน ที่ยังอยู่ ส่วนใหญ่ก็เป็นผู้นำบุญ แนะนำการปฏิบัติให้กับคนอื่นตามกำลังสติปัญญาความสามารถ

แน่นอนว่าหลวงปู่ดู่ พรหมปัญโญ คือพระในดวงใจของทุกคนในบ้านหลังนี้ ข้าวก้นบาตรที่หลวงปู่เก็บไว้ให้พวกเขาได้รับประทาน และของใช้จำเป็นบางอย่างที่ท่านเมตตาสงเคราะห์ต่อเนื่องเป็นปี ๆ ยังคงเป็นความทรงจำที่อบอุ่นและประทับใจมิลืมเลือน ทุกวันนี้เขามีฐานะ มีอยู่มีกิน ไม่อัตคัดดังแต่ก่อนก็ด้วยพลังใจและบุญที่มีที่มาจากหลวงปู่ทั้งสิ้น 

...พี่ใหญ่ของครอบครัวนี้ เล่าให้ลุงสิทธิ์ฟังพร้อมกับเช็ดน้ำตาไม่รู้กี่สิบครั้ง

อ่านแล้วน้ำตาจะไหลครับ

 เอ... เราจะเป็นคน "เคยเลว" หรือจะเป็นคน "เคยดี" ดีกว่ากันนะ