กระทู้นี้ขอเปิดเวทีร่วมรำลึกและขออนุญาตถ่ายทอด
เรื่องราวและเรื่องเล่าของศิษย์หลวงปู่ผู้หนึ่งที่ชื่อ
คุณจำนง เจริญฟูสถิตย์ หรือ "น้านง" ที่ผมรู้จัก

หนังสือ "หลวงพ่อดู่ พรหมปัญโญ เพชรแท้แห่งกรุงศรีอยุธยา" เล่มนี้
น้านง เป็นผู้เขียนเองทั้งหมด
สำหรับภาพปกน้านงขอถ่ายตอนที่ขออนุญาต
สร้างรูปเหมือนหลวงปู่ขนาดเก้านิ้ว

น้านงจัดทำเพื่อถวายหลวงปู่ เมื่อครั้งที่ท่านจะครบ ๙๙ ปี
ในวันที่ ๑๗ มกราคม ๒๕๔๖ จะทยอยนำมาเล่าสู่กันฟัง

และขอเชิญศิษย์หลวงปู่ที่รู้จักคุณจำนง
มาร่วมถ่ายทอดเรื่องราวให้ศิษย์รุ่นหลังได้ฟังกัน ...

เรื่องที่ 1: มืดมองไม่เห็นในนิมิต

ผมมาวัดใหม่ๆ พ.ศ.๒๕๑๔ ประมาณนั้น
นมัสการถามหลวงพ่อว่า
เมื่อหลวงพ่อนั่งสมาธิแล้ว มองเห็นอะไรไหม?
หลวงพ่อตอบว่า "ไม่เห็น"
ท่านบอกว่า
ครั้งหนึ่งก่อน พ.ศ.๒๕๐๐ วันหนึ่งท่านเข้าไปถ่ายทุกข์
ในห้องน้ำ ทางวัดเปิดลำโพงเสียงสวดมนต์
ท่านได้ยินก็สวดตามไปด้วย
หลังจากนั้นมา ท่านก็มองไม่เห็นอะไร

(บันทึกโดยคุณจำนง เจริญฟูสถิตย์)

คุณจำนงเป็นศิษย์รุ่นแรกๆ ของหลวงปู่

ไปวัดสะแก สม่ำเสมอเป็นเวลานาน

ด้วยความที่เป็นผู้มีอัธยาศัยดี โอบอ้อมอารี มีน้ำใจ คุยสนุก ให้ความเป็นกันเอง

เมื่อเวลาคุณจำนงไปวัดสะแก จะมีผู้คนเข้าไปห้อมล้อม สนทนา ไม่ขาดสาย

มีทั้งเข้าไปทักทาย มีทั้งเข้าไปเพื่อขอคำแนะนำ ในเรื่องต่าง ๆ

หนังสือเล่มที่คุณจำนงเขียนนี้ เขียนขึ้นหลังจากหลวงปู่มรณภาพนานแล้ว

ตอนที่คุณจำนงจะเขียน จึงได้ไปอยู่วัดสะแก ประมาณ 3 วัน

เพื่อทบทวน และเขียนขึ้นมา

ตอบปุถุชนว่า คำถามนี้ชวนคิด
แต่เป็นคนละประเด็นกัน
หลวงปู๋สอนศิษย์ให้หมั่นคุมจิต ให้ระลึกนึกถึงพระ
ไม่ว่าจะยืนเดินนั่งนอน ยกเว้นเวลาถ่ายหนักถ่ายเบา
ได้เคยถามท่านว่า เพราะเหตุใดจึงให้เว้นเวลาถ่าย
ท่านตอบว่า "ทวารเปิด" ไม่ได้ซักถามท่านต่อในเรื่องนี้
แต่ได้เรียนถามท่านว่า ...
แล้วควรทำอย่างไรในเวลาถ่าย?
ท่านตอบว่า
"ให้พิจารณาแทน (เช่น เหม็น สกปรก เป็นทุกข์ ฯลฯ)"

สำหรับประเด็นที่ท่านตอบนี้
เป็นเรื่องเฉพาะ เป็นเรื่องส่วนตัวของท่าน
เรื่องนี้เป็นปริศนาธรรมเรื่องหนึ่ง ที่ท่านเคยตั้งคำถาม
ถามศิษย์ที่มากราบท่านในสมัยนั้น
จำได้ว่าครั้งหนึ่งท่านเล่าให้ศิษย์ฟังเรื่องท่านยังมืดอยู่
เล่าเสร็จ ท่านก็ถามคุณเมธาว่า

"แกถามหลวงพ่อทวดที ว่าทำไมข้ายังมืดอยู่
  นี่มืดมาตั้งแต่กึ่งพุทธกาลแล้ว เมื่อไรจะสว่างเสียที"

ครั้งนั้นศิษย์ไม่ได้เฉลียวใจ ท่านให้ถาม
ก็ควรจะถามในเวลานั้นทันที
ท่านจะเปิดให้ทราบ แต่ท่านไม่พูดตรงๆ
ท่านจะสอนอะไรเราบางอย่าง
จึงพลาดโอกาสสำคัญในวันนั้น

ต่อมาภายหลังคุณเมธามีโอกาสพิจารณา
และได้กราบเรียนถามหลวงปู่ทวดตามที่หลวงปู่ฝากไว้
จึงได้ทราบความหมายที่แท้จริง

คืนนี้ทำงานเสร็จ จะมาเล่าให้ฟังต่อครับ

รูปที่นำมาลงเป็นปกหน้าหนังสือเล่มนี้
มีจีวรขึงไว้เป็นฉากอยู่ด้านหลัง
หลวงปู่ท่านเมตตาอนุญาตให้คุณจำนงถ่ายรูปท่านทุกด้าน
เพื่อให้ช่างดู สำหรับสร้างรูปหล่อบูชา
ซึ่งรูปนี้นอกจากเป็นปกหนังสือแล้ว
คุณจำนงยังพิมพ์รูปนี้นำมาแจกพร้อมหนังสืออีกด้วย

คุณ supa ครับสิ่งที่คุณจำนงเขียนเล่า
ได้บันทึกอยู่ในหนังสือเล่มนี้แล้วครับ
คุณจำนงเป็นคนปัตตานี
เท่าที่จำได้มีคนทางภาคใต้คนหนึ่ง
หลังจากได้อ่านหนังสือที่คุณจำนงเขียนแล้ว
ก็ตามหาจนพบตัวคนเขียน
ได้มีการพูดคุยสอบถามเรื่องอะไร ผมก็ไม่แน่ใจ
แต่ดูเหมือนคุณจำนงจะกล่าวชื่นชม
ที่ตามหาจนได้มาพูดคุยกัน

ต่อจากความเห็นที่ 1 และตอบคำถามคุณปุถุชน
เรื่องนี้ได้มีโอกาสตรวจสอบข้อมูลกับศิษย์รุ่นเก่าๆ แล้ว
นึกถึงเรื่อง ถึง เป็น ได้ ที่ท่านสอนไว้

หลวงปู่ท่านเคยพูดกับศิษย์ว่า
ถ้าจิตเรา"เป็น"แล้ว แค่ฟังคนอื่นพูดก็เป็นขึ้นมาได้
หลวงปู่เล่าให้ฟังว่า ...
ตอนกึ่งพุทธกาลวันหนึ่งท่านกำลังเดินไปถาน (ส้วมของพระ)
สมัยก่อนอยู่บริเวณหลังวัด (ริมน้ำคือด้านหน้าของวัด)
ท่านได้ยินเสียงพระกำลังสวดให้ศีลอยู่บนศาลา
(นึกตามท่านว่า ... พุทธัง สรณัง คัจฉามิ ...)
พอได้ยินเพียงเท่านี้ "จิต" ของท่านก็เป็นขึ้นมาทันที

คำว่า "เป็น" หลวงปู่ท่านขยายให้ฟังว่า
ท่านเกิดเป็นปีติอย่างแรง ตัวของท่านสว่างจ้า
ท่านมองเห็นพุทธนิมิตปรากฏเป็นพระพุทธเจ้า
สว่างอยู่เต็มท้องฟ้า มีแต่พระพุทธเจ้าๆๆ เต็มไปหมด
ได้ยินเสียงสาธุๆๆ ดังอยู่ตลอดเวลา
ท่านเล่าต่ออีกว่า ตั้งแต่นั้นมาจิตของท่านก็มืด
และไม่สว่างอย่างนั้นอีกเลย ท่านว่าไม่รู้จะแก้ยังไง

เล่าถึงตรงนี้จิ้งจกทักพอดี คุณเมธาได้บันทึกไว้
วันหนึ่งหลวงปู่ท่านคุยว่า ...
"แกถามหลวงพ่อทวดที ว่าทำไมข้ายังมืดอยู่
 นี่มืดมาตั้งแต่กึ่งพุทธกาล เมื่อไรจะสว่างเสียที"

หลวงพ่อทวดท่านตอบในนิมิตว่า ...
"ไม่ต้องแก้อะไร ยังไม่ถึงเวลา
  ถึงเวลาเมื่อไร ก็สว่างเมื่อนั้น"

ปริศนาธรรมนี้ที่ว่า
ถึงเวลาของท่านนั้น
มีความหมายว่าอย่างไร???

สาธุครับ

(ภาพประกอบ ไม่ใช่องค์จริงที่วัดสะแก ขอขอบคุณเจ้าของภาพ)

เรื่องที่ 2: ได้เลือด

ประมาณปี พ.ศ.๒๕๓๑-๒๕๓๒ ผมมาวัดสะแก
ได้ข่าวว่ามือด้านขวาของหลวงพ่อถูกเศียรพระนาคปรก
ขนาด ๕ นิ้ว ที่ตั้งอยู่นานกว่า ๑๐ ปี บาดเอา
พระนาคปรกองค์นี้ หลวงพ่อบุดดาฝากผ่านอาจารย์ศุภรัตน์
มาถวายหลวงพ่อดู่ หลวงพ่อชี้ไปทางพระนาคปรก
ผมเลยถือโอกาสเพ่งดูปรากฏว่า ไม่ได้ปลุกเสกมาก่อน

ผมนมัสการหลวงพ่อว่า พระยังไม่ได้ปลุกเสก
นิมนต์หลวงพ่อปลุกเสกด้วย

ท่านคว้าหมับ เอามาปลุกเสกทันที
แล้วพูดว่า "คอยคำนี้มานาน ใครๆมา ก็ไม่เคยนิมนต์"

หลวงพ่อดู่เคร่งครัดในการถือศีลมาก ทั้งๆที่รู้ว่าจะต้องปลุกเสก
พระนาคปรกองค์นี้ ถ้าไม่มีใครนิมนต์ท่าน ท่านก็จะไม่ทำ

(บันทึกโดยคุณจำนง เจริญฟูสถิตย์)

หลวงปู่บุดดา ถาวโร
วัดกลางชูศรีเจริญสุข จังหวัดสิงห์บุรี

ขออนุญาตต่อ

เรื่องที่ 3: พระสังกัจจายน์

หลวงพ่อดู่ได้จำวัดกลางวันแล้วฝันว่า มีคนมาบอกว่า

"เอาพระสังกัจจายน์ มาตั้งสูงกว่าพระพุทธ

แล้วจะปฏิบัติได้ดีได้อย่างไร"

หลวงพ่อได้ตื่นขึ้นมาแล้วมองไปที่พระสังกัจจายน์

เป็นจริงอย่างที่ฝัน พระสังกัจจายน์อยู่สูงกว่าพระพุทธ  

ท่านจึงนำพระสังกัจจายน์ลงมาทันที

(บันทึกโดย คุณจำนง เจริญฟูสถิตย์)