เมื่อกล่าวถึงคำว่า “ให้อภัย” ใคร ๆ ก็รู้ว่าการให้อภัยนั้นเป็นเรื่องที่ดีและควรกระทำ แต่พอประสบเข้ากับตนเองจริงๆ มันกลับเป็นเรื่องยากที่จะตัดใจให้อภัยกับคนที่พูดให้ร้ายเรา เอารัดเอาเปรียบเรา โกงผลงานของเรา ดูถูกเหยียดหยามเรา ต่างๆนาๆ และ ถ้าหากเขาไม่กระทำโดยตรงกับเรา เขาก็จะกระทำกับคนรอบข้างที่เรารัก ไม่ว่าจะเป็นพ่อแม่ สามีภรรยา หรือลูกของเรา

ตลอดระยะเวลาแห่งการผูกอาฆาต และยังมิทันที่จะได้ไปชำระความต่อกัน ผู้ที่ผูกอาฆาตก็ต้องจมจ่อมอยู่กับความทุกข์ เพราะไฟโทสะที่เผารนใจของตนเอง หรือเรียกว่าตนเองนั้นแหละที่คอยเอาไฟมาเผาตัวเองอยู่ตลอดทั้งกลางวันและกลางคืน จนหาความสงบเย็นใจไม่ได้ จะคิดอ่านกระทำการใด ๆ ที่เกี่ยวเนื่องกับคนที่เราเกลียด กระทั่งเพื่อนหรือญาติหรือคนที่เกี่ยวข้องกับเขา ก็เป็นไปอย่างมีอคติ เพราะจิตนั้นลำเอียงไปเสียแล้ว

หากศิษย์หลวงปู่ดู่ท่านใดที่ได้พบกับสิ่งกระทบที่ยากต่อการให้อภัยผู้อื่น ก็โปรดได้พิจารณา ชีวประวัติของหลวงปู่ในช่วงเยาว์วัย หลวงปู่ท่านเป็นลูกของผู้มีฐานะดี ทรัพย์สมบัติในบ้านท่าน จึงเป็นที่เพ่งเล็งของพวกโจรห้าร้อย หลวงปู่เล่าให้ฟังว่าบ้านท่านถูกโจรเข้าปล้นถึง ๒ ครั้ง ท่านเจ็บแค้นแทนโยมพ่อโยมแม่อย่างมาก ถึงแม้ว่าได้บวชเป็นพระแล้วก็ตาม ท่านก็ยังตั้งปณิธานที่จะร่ำเรียนวิชาอาคมต่าง ๆ เพื่อจะได้กลับไปล้างแค้นพวกโจรให้สาสมกับความแค้น ที่ฝังใจท่านมาหลายปี

แต่ปรากฏว่าเมื่อท่านได้ปฏิบัติธรรมมากขึ้นเท่าใด ใจท่านก็ให้กลัวต่อบาปกรรม และโน้มเอียงไปในทางให้อภัยมากขึ้น จนในที่สุด เมื่อการปฏิบัติในศีล สมาธิ และปัญญาของท่านมีมากเข้า ท่านจึงเห็นโทษของจิตใจที่ผูกอาฆาต ทำให้ท่านให้อภัยกับพวกโจรเหล่านั้นได้ และนี่แสดงให้เห็นว่า ธรรมะของพระพุทธเจ้าได้ช่วยชำระล้าง บาปแค้นและความทุกข์ที่ฝังแน่นออกไปจากใจท่านจนหมดสิ้น ดังนั้น ธรรมะของพุทธองค์จึงเป็นสิ่งอัศจรรย์และมีคุณค่าเหนือคณานับ เพราะกำจัดทุกข์และเวรภัยได้จริง ๆ นำมาซึ่งความสงบเยือกเย็นใจ รวมทั้งนำมาซึ่งชัยชนะที่ยิ่งใหญ่ นั่นก็คือ การชนะใจตนเอง

เรื่องราวนี้ทำให้นึกถึงประโยคทองที่โน้มมาสอนตัวเองอยู่เสมอๆ

"โลกเท่าแผ่นดิน ธรรมเท่าปลายเข็ม"

โมทนาครับพี่

โมทนาด้วยค่ะ

โมทนา สาธุครับ

อนุโมทนาสาธุครับ

อนุโมทนาบุญ สาธุค่ะ

หากการให้อภัยเป็นสิ่งที่เกิดได้โดยง่าย และเกิดขึ้นได้โดยปราศจากการกำลังใจในการฝึกการฝืน ก็คงไม่มีอานิงส์เหนือทานใด ๆ