ปฏิบัติการตามล่าหาอาจารย์ผู้สามารถบอกหนทางลัดตรงในการปฏิบัติเพื่อให้ได้บรรลุมรรคผลโดยรวดเร็วสมความอยากของตน รวมทั้งต้องเป็นหนทางที่ง่าย ๆ สบาย ๆ นั้น ยังคงมีให้เห็นทุกยุคทุกสมัย เพราะถูกใจตลาด แต่ต้องมาพลาดกันเพราะมันไม่ได้จริง จึงทำให้เสียโอกาสอย่างมากเพราะหมดเวลาไปกับของปลอมที่มีการแจกมรรคผลนิพพานให้ลูกศิษย์

แม้ในสมัยที่หลวงปู่มีชีวิตอยู่ก็มีทำนองนี้ให้เห็น บางสำนักแต่งตั้งลูกศิษย์คนนั้นคนนี้ให้เป็นโสดาฯ สกิทาฯ สุดท้ายโสดาฯ สกิทาฯ เหล่านั้นก็ทะเลาะกันเพื่อแย่งชิงตำแหน่งศิษย์ใกล้ชิดของอาจารย์ตน คนที่มองจากภายนอกก็ให้รู้สึกสังเวชใจ

คำสอนที่มีค่ามากอันหนึ่งของหลวงปู่ที่ยังคงทันสมัยอยู่เสมอ เพื่อใช้เตือนใจบรรดาศิษย์ที่ย่อหย่อนต่อการปฏิบัติ แต่ว่าอยากเห็นผลการปฏิบัติชนิดค้ากำไรเกินควร ก็คือคำพูดเตือนสติลูกศิษย์ที่ว่า

 " การปฏิบัติให้รู้ธรรมเห็นธรรม ต้องทำจริง  ข้าเป็นคนมีทิฏฐิแรง เรียนจากครูอาจารย์นี้ยังไม่ได้ผล ก็จะต้องเอาให้จริงให้รู้ ยังไม่ไปเรียนกับอาจารย์อื่น ...ถ้าเกิดไปเรียนกับอาจารย์อื่นโดยยังไม่ทำให้จริงให้รู้ ก็เหมือนดูถูกดูหมิ่นครูอาจารย์"

รวมทั้งคำพูดเตือนบรรดาศิษย์ผู้ที่หากรู้ข่าวว่ามีอาจารย์เก่งที่ไหนเป็นต้องไปหา คล้าย ๆ จะพยายามตามหาผู้วิเศษหรือเทพเจ้าผู้สามารถดลบันดาลความสำเร็จให้แก่ตนได้ยังไงยังงั้น โดยหลวงปู่จะพูดให้สติเพื่อเบรคเรา ว่า

"ครูอาจารย์ดี ๆ แม้จะมีอยู่มาก แต่สำคัญที่ตัวแกต้องปฏิบัติให้จริง สอนตัวเองให้มาก นั่นแหละจึงจะดี"

สุดท้าย หากเป็นผู้รู้จักพิจารณาตน ก็จะเรียนรู้และตระหนักว่า การปฏิบัติธรรมนั้นย่อมต้องมีขั้นมีตอน กล่าวคือไม่อาจจะลัดเอาได้ (อย่างที่กิเลสมันบอก)

ดูอย่างครูบาอาจารย์สิ ท่านปฏิบัติชนิดเอาชีวิตเป็นเดิมพัน บางองค์สำเร็จ แต่หลาย ๆ องค์ก็ตายในป่าเขา แล้วความเพียรที่แสนจะย่อหย่อนอย่างเราหละ จะคู่ควรแก่มรรคผลนิพพานไหม

เรา "ปฏิบัติธรรมสมควรแก่ธรรม" ไหม

หากมีทางลัดสั้น ได้มรรคได้ผลโดยไม่ต้องใช้ความเพียรต่อสู้กับกิเลส ทำไมพระพุทธเจ้าไม่สอน พระองค์ขาดเมตตาหรือ หรือว่าพระองค์มีปัญญาน้อยกว่าครูอาจารย์ปัจจุบันผู้ประกาศทางลัดตรง

คำสอนเตือนของหลวงปู่ แม้จะกล่าวไว้กว่า ๒๐ ปี แล้ว ก็ยังคงทันสมัยอยู่เสมอ ซึ่งมิใช่เพียงปัจจุบัน หากแต่แม้ในอนาคตอันยาวไกล ก็คงมีผู้ตามล่าหาอาจารย์ผู้วิเศษ ผู้ที่เก่งเกินพระพุทธเจ้า อยู่ตลอดทุกยุคทุกสมัย ผู้ปฏิบัติต่างก็จะพากันละเลยธรรมขั้นพื้นฐานที่จำเป็นไม่ว่าจะเป็นศีลหรือสมาธิ ดังที่หลวงปู่กล่าวว่า "เบื้องต้นก็จะขึ้นยอดตาล มีหวังตกลงมาแข้งขาหัก หรือตายเท่านั้น"

หลวงปู่ยังเคยเตือนอีกว่า "ผลทุกอย่างย่อมสมควรแก่เหตุ ปฏิบัติจริง ๆ ก็ได้จริง ๆ ปฏิบัติเล่น ๆ ก็ได้เล่น ๆ"

และถึงแม้จะไปเจอครูอาจารย์ที่เป็นของจริงของแท้ก็ตาม การตามล่าหาอาจารย์ เฝ้าใกล้ชิดท่านทั้งเช้าทั้งเย็นโดยละเลยการปฏิบัติขัดเกลาตนเอง ก็เรียกว่า "ชมสมบัติเศรษฐี" แต่ผู้เฝ้าชมนั้นก็ยังคงเป็นคนจนอยู่ร่ำไป

จะมีประโยชน์อันใดที่จะให้อายุขัยหมดไปเปล่า ๆ โดยไม่พยายามฝึกตนเพื่อให้ได้ "ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน"

อ่านบทความนี้แล้ว ปิติขนลุกเลยครับ

หลวงปู่ยังเคยเตือนอีกว่า "ผลทุกอย่างย่อมสมควรแก่เหตุ ปฏิบัติจริง ๆ ก็ได้จริง ๆ ปฏิบัติเล่น ๆ ก็ได้เล่น ๆ

ขออนุโมทนาครับ สาธุ สาธุ สาธุ

อนุโมทนาครับ

ขออนุโมทนาครับ

 " การปฏิบัติให้รู้ธรรมเห็นธรรม ต้องทำจริง  ข้าเป็นคนมีทิฏฐิแรง เรียนจากครูอาจารย์นี้ยังไม่ได้ผล ก็จะต้องเอาให้จริงให้รู้ ยังไม่ไปเรียนกับอาจารย์อื่น ...ถ้าเกิดไปเรียนกับอาจารย์อื่นโดยยังไม่ทำให้จริงให้รู้ ก็เหมือนดูถูกดูหมิ่นครูอาจารย์"

"ครูอาจารย์ดี ๆ แม้จะมีอยู่มาก แต่สำคัญที่ตัวแกต้องปฏิบัติให้จริง สอนตัวเองให้มาก นั่นแหละจึงจะดี"

คำสอนเตือนของหลวงปู่ แม้จะกล่าวไว้กว่า ๒๐ ปี แล้ว ก็ยังคงทันสมัยอยู่เสมอ ซึ่งมิใช่เพียงปัจจุบัน หากแต่แม้ในอนาคตอันยาวไกล ก็คงมีผู้ตามล่าหาอาจารย์ผู้วิเศษ ผู้ที่เก่งเกินพระพุทธเจ้า อยู่ตลอดทุกยุคทุกสมัย ผู้ปฏิบัติต่างก็จะพากันละเลยธรรมขั้นพื้นฐานที่จำเป็นไม่ว่าจะเป็นศีลหรือ สมาธิ ดังที่หลวงปู่กบ่าวว่า "เบื้องต้นก็จะขึ้นยอดตาล มีหวังตกลงมาแข้งขาหัก หรือตายเท่านั้น"

หลวงปู่ยังเคยเตินอีกว่า "ผลทุกอย่างย่อมสมควรแก่เหตุ ปฏิบัติจริง ๆ ก็ได้จริง ๆ ปฏิบัติเล่น ๆ ก็ได้เล่น ๆ"

   สาธุ สาธุ คำสอนของหลวงปู่ แม้ผ่านกาลเวลามา 20กว่าปี ยังคงทันสมัย ได้ฟังแล้ว สอนสั่งตัวเองดีแท้  

อยากฟังเรื่องเล่าจากความรู้สึกที่ลุงสิทธิ์ไปกราบหลวงปู่และได้ฟังธรรมในครั้งแรกครับ

อนุโมทนากับเรื่องดีๆที่ทำให้เกิดกำลังใจ

มองทางบ้านเมือง แล้วหันมามองทางวัดวา ดูเหมือนจะมีแนวโน้มที่คล้ายกันอย่างหนึ่ง นั่นก็คือแนวโน้มของการเป็น "นักแสดง" หรือ "นักหลอกลวง"

สิ่งนี้เป็นความจริงที่ควรต้องมีการมาเตือน "ผู้ใหม่" มิให้พลาดพลั้งตกเป็นเหยื่อให้ต้องเสียทรัพย์และเสียเวลา ที่ร้ายสุดคือการเสียสัมมาทิฏฐิ หรือความเห็นที่ถูกตรง

ครูบาอาจารย์เก๊ มักแสร้งทำเช่นนี้

๑. ทำทีว่าตนรู้วาระจิต

๒. ทำทีว่าตนสำเร็จอภิญญา

๓. ทำทีว่าตนสำเร็จมรรคผล

๔. ทำตนว่ามีความสัมพันธ์เป็นพ่อ เป็นอาจารย์ ฯลฯ แต่อดีตชาติ เพื่อให้ศิษย์เกิดความผูกพัน

๕. กล่าวอ้างคำครูบาอาจารย์ที่มรณภาพแล้ว มารับรองคุณธรรมของตน

ครูบาอาจารย์ที่ดี แม้มีคุณธรรมจริง ท่านก็ไม่เที่ยวประกาศบอกใคร ๆ เวลาจะใช้คุณวิเศษที่มีอยู่ในตน ท่านก็ใช้เพื่อประโยชน์ของลูกศิษย์ล้วน ๆ (คือพัฒนาการทางจิตใจของลูกศิษย์) มิใช่เพื่อตัวท่าน (คือหวังการยกย่องว่าตนมีคุณวิเศษ อันจะเป็นที่มาของลาภสักการะ) 

ใครที่ไม่ปรารถนาจะตกเป็นเหยื่อของครูบาอาจารย์เก๊ ก็พึงระมัดระวังการแสดงข้างต้น

ใครหนักแน่่นทางปัญญาก็มีโอกาสรู้เท่าทัน แต่ใครที่เห่อเรื่องอภินิหาริย์หรือเรื่องฤทธิ์เดชอภิญญา ก็มีหวังตกเป็นเหยื่อได้โดยง่าย

ครูบาอาจารย์บางท่านชอบในทางพยากรณ์ เช่น พยากรณ์เรื่องร้าย ๆ ที่จะเกิดขึ้นกับประเทศหรือกับโลก แต่พอเหตุการณ์ไม่เกิดขึ้นจริง ก็แก้ตัวว่า "ตนได้แผ่เมตตาให้แล้ว ภัยพิบัติก็เลยไม่เกิด??"

ครูบาอาจารย์ที่ดีจะพยายามสอนให้ศิษย์สามารถยืนด้วยลำแข้งของตนเอง มีตนที่ฝึกดีแล้วเป็นที่พึ่งแก่ตนเอง

ครูบาอาจารย์เก๊จะพยายามสอนให้ศิษย์มิอาจขาดอาจารย์ได้ ต้องพึ่งอาจารย์ตลอดไป ไม่ว่าทางตรงหรือทางอ้อม

ครูบาอาจารย์ที่ดี นอกจากสอนด้วยการพูดแล้ว ยังสอนด้วยการทำให้ดู พูดอย่างไร ทำอย่างนั้น ทำอย่างไรก็พูดอย่างนั้น เช่น สอนให้ศิษย์มีความสันโดษ ท่านก็เป็นอยู่อย่างสันโดษให้เห็นเป็นแบบอย่างแก่ศิษย์ และเป็นแบบอย่างชนิดตลอดอายุขัยของท่านทีเดียว