ในสมัยที่หลวงปู่มีชีวิต คืนก่อนวันวิสาขบูชา ทางวัดและชาวบ้านจะช่วยกันดำเนินการในเรื่องการกวนข้าวทิพย์ ว่ากันว่าจะใช้หญิงสาวพรหมจรรย์ (แต่หลายวัย) มาเป็นหลักในการกวนข้าวทิพย์ ดูสนุกสนาน แล้วก็แสดงถึงความพร้อมใจกันดีทีเดียว

พอถึงวันรุ่งขึ้นซึ่งเป็นวันวิสาขบูชา ที่หน้ากุฏิหลวงปู่ จะคราคร่ำด้วยผู้คนที่มากราบนมัสการหลวงปู่ในโอกาสวันวิสาขบูชา แล้วก็ในโอกาสคล้ายวันเกิดหลวงปู่พร้อมกันไป

ภาพที่เห็นประจำทุกปีก็คือ ในตอนสาย ๆ ของวันวิสาขบูชา จะมีคนวัดที่ดูแลการกวนข้าวทิพย์ นำข้าวทิพย์ที่บรรจุใส่ถุงพลาสติกเรียบร้อยแล้วจำนวนหนึ่งมาถวายหลวงปู่ แล้วหลวงปู่ก็มักแจกต่อให้ลูกศิษย์ที่นั่งอยู่ตรงนั้น แน่นอนของที่ผ่านมือหลวงปู่ย่อมเป็นของมงคล เมื่อใครได้ไปก็ย่อมปลื้มใจ ในกรณีนี้ก็เช่นกัน ใครได้ข้าวทิพย์ไปแล้วก็มักนำไปฝากคุณพ่อคุณแม่และบุคคลที่รักที่บ้านต่ออีก

การกวนข้าวทิพย์นี้ นอกจากมีส่วนช่วยสร้างความพร้อมเพรียงของคนในชุมชน และถือเป็นการรักษาวัฒนธรรมอันดีงาม รวมทั้งทำให้พุทธประวัติตอนนางสุชาดากวนข้าวมธุปายาสถูกรำลึกถึงขึ้นอีกครั้งแล้ว สิ่งที่น่าคิดพิจารณาอีกประการหนึ่งซึ่งสำคัญมากก็คือ "การอาศัยอาหารเพื่อการบรรลุธรรม" ดังที่พระพุทธองค์ตรัสสอนมิให้เรารับประทานอาหารเพราะเห็นแก่ความเอร็ดอร่อย เพลิดเพลินสนุกสนาน หรือบำรุงบำเรออัตภาพให้ดูดี หากแต่จะรับประทานอาหารเพื่อประทังธาตุขันธ์นี้ให้คลายทุกขเวทนาจากความหิว และยังอัตภาพนี้ให้มีกำลังในการประพฤติธรรมให้ถึงที่สุดแห่งทุกข์

การวางใจว่าความเป็นมงคลอยู่ที่ใจที่มีทัศนะว่า เราจะอาศัยอาหารเพื่อประทังธาตุขันธ์เพื่อการปฏิบัติธรรม พร้อมกับการระลึกเชื่อมโยงข้าวทิพย์ไปหาคุณพระพุทธ คุณพระธรรม คุณพระสงฆ์ (เวลากวนข้าว คนโบราณเขาจะภาวนาไปด้วย) ก็จะช่วยให้ได้รับประโยชน์สูงสุดจากพิธีกวนข้าวทิพย์นี้ เพราะหากอาหารที่รับเข้าไป กลายเป็นกำลังไปใช้เบียดเบียนหรือทำผิดศีลธรรม อาหารนั้นแทนจะเรียกว่าเป็น "อาหารทิพย์" ก็กลับกลายเป็น "ยาพิษ" ไปแทน