ขออนุญาตสนับสนุนคุณครูครับ

เคยได้ยิน ได้ฟังมาว่า สาวกในพระพุทธศาสนา เข้ามาสู่พระธรรมและพระวินัยนี้ ก็เพื่อกระทำให้แจ้งซึ่งพระนิพพาน

แต่ทำไมหนอ มองเห็นแต่การรับสะเดาะเคราะห์ แก้กรรม ไล่ผีห่า ล่าผีปอบ ฯลฯ กันในที่แจ้งอย่างโจ๋งครึ่ม

นึกถึงคำสอนหลวงปู่ดู่  "ไปทำงาน"

นึกถึงคำสอนพ่อแม่ครูอาจารย์ "พระธรรมของพระพุทธเจ้า ไม่ปรารถนาความเนิ่นช้า"

นึกถึงพุทธโอวาทก่อนเสด็จดับขันธปรินิพพาน "ดูกรภิกษุทั้งหลาย......เธอทั้งหลายจงอยู่ด้วยความไม่ประมาทเถิด"

ย้อนมองตัวเอง ชีวิตนี้ช่างสั้นจริงหนอ แต่ภพ ชาติ ในวัฏฏะสังสารช่างมองไม่เห็นจุดเริ่มและเส้นหมายบอกปลายทาง

ทำอย่างไรหนอ เราจึงจะได้ชื่อว่า "เป็นผู้เชื่อจริง" ตามที่หลวงปู่บอกเตือนให้ "ตรอง"

ทำอย่างไรหนอ เราจึงจะได้ชื่อว่า "เป็นผู้ยังความไม่ประมาทให้ถึงพร้อม" ตามรอยบาทพระพุทธองค์

กระทู้"วัตถุมงคล...มงคลที่ตรงไหน" โดนตั้งแต่เห็นชื่อ

แต่เมื่อได้พิเคราะห์ กลับทะลุ ทิ่มแทงหัวใจ ดีแท้ฯ    ขอบพระคุณคุณครูครับ

น้องปุถุชนเผลอใช้คำต้องห้ามอีกแล้วหนอ :) คำว่า "ครู" นี้ เราสงวนไว้ใช้กับหลวงปู่ของเราดีกว่านะครับ ส่วนพวกเราถือเป็นพี่เป็นน้อง เป็นเพื่อนทางธรรมกันดีกว่า ลุงสิทธิ์ยังมีสิ่งที่ต้องปรับปรุงพัฒนาตนอีกมาก เวลาใครมาใช้คำว่าครู มันทำให้รู้สึกเก้อเขินและละอายใจ น้องปุถุชนอ้างอิงคำพูดในกระทู้เก่า ๆ หลาย ๆ กระทู้ แสดงว่าขวนขวายศึกษาสิ่งที่ลุงเมธาและลุงสิทธิ์บอกเล่ามาเป็นอย่างดี น่าชื่นใจ ขอให้ความกระหายในธรรมได้รับการเติมเต็มด้วยพระธรรมของพระพุทธองค์ ขอให้หลวงปู่คอยประคับประคองน้องปุถุชนและแม่บ้านให้เจริญในธรรม เข้าถึงพระเก่าพระแท้ในตัวในเร็ววันนะครับ

พระปิดตา ที่บางทีก็ผสมกับมหาอุตม์ (มหาอุด) ปิดทุกทวาร นอกจากมีความหมายในแง่ “ความขลัง” แล้ว ยังเป็น “อนุสสติ” ให้ระลึกถึงข้อธรรมที่เรียกว่า “อินทรียสังวร”

มีคำอธิบายเกี่ยวกับอินทรียสังวรในพระสูตรที่ชื่อว่า สักกปัญหสูตร  ซึ่งพระพุทธองค์ได้ทรงตอบคำถามของท้าวสักกะ (พระอินทร์) ที่กราบทูลถามปัญหาเรื่องอินทรียสังวรไว้ มีเนื้อความ ดังนี้

พระพุทธเจ้าประทับอยู่ ณ ถ้ำอินทสาละ ท้าวสักกะได้เข้าไปเฝ้า แล้วทูลถามปัญหาหลายข้อ ปัญหาข้อหนึ่งมีใจความว่า

"ข้าแต่พระองค์ผู้นิรทุกข์ ก็ภิกษุปฏิบัติอย่างไร จึงจะชื่อว่าปฏิบัติแล้วเพื่อความสำรวมอินทรีย์?"

พระพุทธองค์ได้ตรัสตอบว่า

" จอมเทพ ! ... รูปที่ควรดูก็มี รูปที่ไม่ควรดูก็มี ...เสียงที่ควรฟังก็มี เสียงที่ไม่ควรฟังก็มี ...กลิ่นที่ควรดมก็มี กลิ่นที่ไม่ควรดมก็มี ...รสที่ควรลิ้มก็มี รสที่ไม่ควรลิ้มก็มี ...สิ่งที่ควรสัมผัสก็มี สิ่งที่ไม่ควรสัมผัสก็มีฯ

เมื่อพระพุทธเจ้าตรัสเพียงเท่านี้ ท้าวสักกะก็ได้ทูลว่า ตนได้เข้าใจเนื้อความถึงสิ่งที่ควรเกี่ยวข้อง และไม่ควรเกี่ยวข้องแล้วว่า เมื่อบุคคลใดเกี่ยวข้องกับ รูป เสียง กลิ่น รส สัมผัส และอารมณ์ใดแล้ว เป็นเหตุให้อกุศลธรรมอันลามกเจริญขึ้น แต่กุศลธรรมอันดีงามเสื่อมลง สิ่งนั้นบุคคลไม่ควรเข้าไปเกี่ยวข้องด้วย แต่ถ้าบุคคลใด เข้าไปเกี่ยวข้องกับ รูป เสียง กลิ่น รส สัมผัส และอารมณ์ใดแล้ว เป็นเหตุให้กุศลธรรมเจริญขึ้น แต่อกุศลธรรมเสื่อมลงสิ่งนั้นบุคคลควรเข้าไปเกี่ยวข้องด้วย.

สักกปัญหสูตร ๑๐/๒๔๙

เปิดโลก มงคลตรงไหนหนอ

เป็นมงคลเพราะเปิดให้เห็นว่า

...โลกคือหมู่สัตว์ อันชรานำไป ไม่ยั่งยืน

...โลกคือหมู่สัตว์ ที่ล้วนบ่ายหน้าไปหาความตาย ไม่มีที่ต้านทาน

...โลกคือหมู่สัตว์ ไม่มีอะไร ๆ เป็นของ ๆ ตน จำต้องละทิ้งสิ่งทั้งปวงไป

...โลกคือหมู่สัตว์ ไม่รู้จักอิ่มจักพอ เพราะเป็นทาสของตัณหา

จะเปิดโลกเอาอะไรกัน ถ้าไม่ใช่ธรรม

พระธาตุที่ขึ้นบนพระเครื่องนั้นสำคัญหรือเป็นมงคลอย่างไรหนอ 

หรือจะเป็นเพียงมูลค่าเพิ่มทางการตลาด

เพื่อน ๆ สมาชิกคิดเห็นอย่างไรกันบ้างครับ 

"พระท่านทำให้เชื่อ"

นะ ธาตุดิน ซึ่งเป็นรูปธรรมภายนอก เป็นของหยาบ เป็นของต่ำ (พื้นดิน) ยังถูกกลั่นให้กลายเป็น "พระธาตุ" ขึ้นมาได้

มโน หรือใจคนเรา แม้เคยหยาบ เคยสกปรกมาสักเพียงใด หากมีศรัทธาและความอุตสาหะในการเพียรเพ่ง ใจดวงที่หยาบที่มืดนั้น ก็สามารถขัดเกลาให้สว่างไสวและบริสุทธิ์ดังที่เรียกว่า "ธรรมธาตุ" ขึ้นมาได้ ฉันใดก็ฉันนั้น

พระธาตุภายนอกจึงใช้สอนใจเจ้าของว่า
"ธาตุดินเป็นของขัดเกลาได้ ธาตุใจก็เป็นของขัดเกลาได้เช่นกัน
จงขัดใจเจ้าของให้ใสบริสุทธิ์ดุจดั่งพระธาตุนี้"

"ชื่นใจ สุดจะชื่นใจ" (ขออนุญาตแปลงสำนวนพี่สิทธิ์ขอรับ)

อ่านซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนไม่อาจละสายตาจากถ้อยคำใดๆให้หล่นหายไปได้เลยขอรับ ปรารถนาทุกๆวัน ใจเจ้าของต้องบริสุทธิ์ดุจดั่งพระธรรมธาตุนี้ครับผม

สุดยอดของ "มงคล" คือ การได้ปรับทิฏฐิจากมิจฉาทิฏฐิให้เป็นสัมมาทิฏฐิ เหมือนดังเช่น พระพุทธองค์ทรงกำราบทิฏฐิของท้าวผกาพรหมจนยอมศิโรราบ จากเดิมที่ "เห็นผิด" มาเป็น "เห็นถูก" คือ เห็นไตรลักษณ์ 

เคยอ่านเรื่อง ของคนที่นิยมพระเครื่อง ในเวปพลังจิต คนนี่้จะเขียนแนะนำเรื่องของพระสงฆ์ เกจิอาจารย์ ประมาณว่าสัมผัสได้ถึงพุทธคุณ

   แต่ที่สะดุดใจกับสิ่งที่เขานำมาเขียนก็คือ ว่าประมาณเมื่อ 3 ปีก่อน เขาต้องรับการผ่าตัด ตอนเข้าห้องผ่าตัดนั้น ก็มีพระเครื่องที่ว่าดีๆ ติดตัวเข้าไปด้วย แต่สุดท้าย พยาบาล ก็ถอดออกมาให้ภรรยาที่หน้าห้องจนหมด เขาสำนึกว่า ไม่มีอะไรที่จะนำติดตัวไปได้เลย แ้ม้ว่าพระเครื่องที่ศักดิ์สิทธิ์ หรือแม้แต่ครอบครัวก็ตาม สิ่งที่ติดตัวไปไ้ก็คือ บุญหรือบาปที่ทำไว้   

  ผมคิดถึง คำสอนของหลวงปู่ที่ว่า พระเก่า พระแท้ เท่านั้น ที่่จะติดตามเราไปได้ทุกที่

แม้สร้อยพระจะไม่ถูกถอดออก แต่ที่สุดแล้ว สิ่งที่จะเป็นที่พึ่งได้จริงก็คือ สติปัญญาที่อบรมมาดีแล้ว

...ใจที่อบรมให้มีสติและปัญญาคมกล้าพอตัว สามารถละนิวรณ์ เข้าถึงความสะอาด สว่าง สงบ เรียกว่าถึง  "พุทโธ" หรือก็คือ "พระเก่า พระแท้" ในตัวนั่นเอง