เรียนพี่สิทธิ์และศิษย์ร่วมสำนักทุกท่าน

เมื่อคืนผมสวดมนต์นั่งสมาธิโดยบริกรรมไตรสรณคมณ์ เนื่องจากมักจะง่วงเวลานั่งสมาธิ ช่วงแรกผมจึงนำพระพุทธรูปมาวางและลืมตาดูพระพุทธรูป (พระพุทธรูปใสสีเหลือง) พร้อมกับสวดไตรสรณคมณ์ไปด้วย ต่อมาก็บริกรรมในใจ (ลืมตาดูพระ) ต่อมาก็หลับตาและบริกรรมต่อในใจ ภาวนาได้ระยะนึง รู้สึกสว่างจากด้านบน (เข้าใจว่าจากกระหม่อม) รู้สึกเหมือนมีครอบแก้วเลื่อนลงมา ต่อมารู้สึกเหมือนตัวเองอยู่ในลูกแก้วใส เห็นอย่างนี้ได้สักครู่หนึ่ง ภาวนาต่อไปก็เริ่มง่วง (อีกแล้ว) ฝืนต่อไปอีกพักนึงก็เลิกภาวนา ตามด้วยสัพเพฯ และแผ่เมตตาครับ

ไม่ทราบว่าที่ผมรู้สึกว่าอยู่ในลูกแก้วนี้ เป็นนิมิตหรือปล่าว ส่วนตัวคิดว่าไม่ใช่ เพราะรู้สึกยังมีสติอยู่กับคำบริกรรม จึงอยากขอคำแนะนำจากศิษย์พี่ด้วยครับ ว่าที่เห็นที่รู้สึกนี้คืออะไร ควรดำเนินอย่างไรต่อไป

ขอบคุณครับ 

มีข้อสังเกตอย่างหนึ่งคือ หากเป็นนิมิตจริง ผู้เห็นจะเกิดปีติพร้อม ๆ กับที่เห็นนิมิต เมื่อมีปีติจิตย่อมเกิดกำลัง ซึ่งแปลว่าจิตขณะนั้นจะพ้นจากอำนาจนิวรณ์บางประการเป็นต้นว่าความง่วงเหงาหาวนอน ถ้าเห็นหรือรู้สึกแล้วจิตยังเนือย ๆ ไม่มีกำลังแห่งปีติ ก็คงไม่ใช่

ไม่เป็นไร แม้เป็นสัญญาหรืออุปาทานแต่เราก็น้อมไปในส่วนที่เป็นบุญเป็นกุศล ตระหนักเสมอว่ามันเป็นเครื่องอาศัย มิใช่สิ่งวัดผลหรือบ่งบอกว่าเราเก่งแล้ว ดีแล้ว ถ้าวางใจอย่างนี้ก็ยังปลอดภัยครับ

อย่างไรก็ดี เป้าหมายการปฏิบัติอยู่ที่ผลคือการละโกรธ โลภ หลง เรื่องอาการของจิต หรือเรื่องนิมิต ถึงจะอัศจรรย์อย่างไรก็เป็นแค่เครื่องมือ ใช้เครื่องมือผิดก็ให้โทษ จึงไม่ควรให้ความสำคัญกับสิ่งนี้ยิ่งไปกว่าคุณภาพของจิตที่สงบสงัดและพ้นจากอำนาจแห่งนิวรณ์ครับ

อนุโมทนา สาธ

อนุโมทนาสาธุ...ครับ

สาธุ สาธุ สาธุ