สืบเนื่องจากมีผู้ mail มาขอหนังสือตามรอยธรรม ย้ำรอยครู  หลวงปู่ดู่ พรหมปัญโญ อยู่อย่างต่อเนื่อง

 หนังสือตามรอยธรรมฯ นี้เป็นหนังสือปกแข็ง มีความหนาประมาณ ๔๐๐ หน้า ปัจจุบันหนังสือดังกล่าว ทางวัดสะแกเผยแพร่ออกไปจนหมดและยังมิได้จัดพิมพ์เพิ่มในช่วงนี้

ทางคณะผู้บริหารเว็บจึงมีความเห็นพ้องที่จะแจกหนังสือนี้ (ซึ่งยังมีสต๊อคอยู่จำนวนหนึ่ง)  ให้เป็นรางวัลผ่านการบอกเล่าเรื่องราว โดยมีเกณฑ์ดังนี้

"เป็นเรื่องเล่าเกี่ยวกับพัฒนาการในการฝึกฝนอบรมตนเอง และ/หรือการบำเพ็ญสิ่งที่ดีงามและการดำเนินชิวิตที่ดีขึ้น อันเป็นผลจากการได้แรงบันดาลใจและแง่คิด
(ปัญญา) จากคติธรรมคำสอนและปฏิปทาของหลวงปู่มาเป็นแนวทางฝึกฝนอบรมตน"

รางวัล มีจำนวน ๑๐ รางวัล ประกอบด้วย

๑. หนังสือตามรอยธรรมฯ ท่านละ ๑ เล่ม 
๒. ข้าวก้นบาตรหลวงปู่ (ที่หลวงปู่ให้ตากแห้งและอธิษฐานจิต) ท่านละ ๓ เม็ด

คณะผู้บริหารเว็บจะพิจารณากลั่นกรองเรื่องที่น่าสนใจที่สุด โดยอาศัยกรอบการพิจารณา คือ

๑. เป็นเรื่องประสบการณ์ตรงของผู้เขียนเรื่อง บนหลักที่ว่า รู้น้อยแต่ปฏิบัติให้เกิดผล (โกรธ โลภ หลง ลดลง) ย่อมดีกว่ารู้มาก แต่ไม่ได้นำมาปฏิบัติ
๒. แสดงออกถึงความศรัทธาและความจริงใจในการปฏิบัติเพื่อขัดเกลาตนเอง 

หมดเขต ๒๘ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๔  ส่วนวันประกาศผลจะแจ้งให้ทราบอีกครั้งครับ

สำหรับท่านที่ไม่ต้องการรางวัล แต่มีประสบการณ์ความประทับใจในการดำเนินชีวิตตามธรรมคำสอนของหลวงปู่ ก็เรียนเชิญมาร่วมถ่ายทอดเรื่องราว เพื่อจะได้เป็นคติ เป็นตัวอย่าง (ทั้งสิ่งที่ใช่ และไม่ใช่) และเป็นกำลังใจในการฝึกตนต่อไป เพราะคนเราเกิดมาจะเป็นผู้ประเสริฐเพราะความเป็นมนุษย์ก็หาไม่ หากแต่เพราะการฝึกตนต่างหาก

ขออนุโมทนาในกุศลธรรมนี้ครับ พี่สิทธิ์

        สำหรับผมขอเล่าเรื่องสู่กันฟังครับ แต่ขออณุญาติไม่รับหนังสือเพราะเคยได้รับเมตตาจากพี่ ๆ มาแล้วครั้งหนึ่งครับ... สำหรับเรื่องของผมเริ่มต้นจากการขับรถไปทำงานทุกเช้า แล้วพบสระบัวก่อนเข้าทำงานทุก ๆ วัน สิ่งที่ทำทุกวันคือ "การกำหนดจิต เพื่อน้อมถวายดอกบัวเป็นพุทธบูชา ธรรมะบูชา บูชาต่อหลวงปู่ทวดและหลวงปู่ดู่ และครูอาจารย์พระอริยสงฆ์ ทุกวัน"

        ทุกๆวันเราจะมีโอกาสได้เห็นความเปลี่ยนแปลงจากของดอกบัว จาก ดอกตูม  ไปสู่ดอกบานจนกระทั่งร่วงโรยลงไป เมื่อพิจารณาน้อมเข้ามาในจิต ก็พบว่าเป็นเรื่องของ ความไม่เที่ยง มีเกิดขึ้น ตั้งอยู่ และก็ดับไป ทุกวันที่เห็น ก็จะเห็นความไม่เที่ยงจากการเกิดขึ้น ตั้งอยู่ และก็ดับไปทุกวัน ๆ เช่นกัน

        เมื่อพิจารณาเพิ่มมากขึ้น ถึงดอกบัวที่มีในสระ ก็จะเห็นว่าการเกิดขึ้นของดอกบัวแต่ละดอกในสระนั้นก็มีต่างกันด้วยเช่นกัน บางดอกตูม  บางดอกบาน  บางดอกก็เหี่ยวแห้งร่วงโรย เมื่อพิจารณาเข้าน้อมมาสู่ตน ก็พบว่า มนุษย์เองก็เหมือนกัน มีทั้งคนอายุมาก  คนรุ่นหนุ่มสาว  เด็กเล็ก เด็กโต ในวัยกำลังเรียน กำลังศึ่กษา คละเคล้าปะปนกันอยู่ในโลกและเวียนว่ายอยู่ในวัฏสงสารนี้ร่วมกันอยู่

     เมื่อน้อมพิจารณา ซ้ำอีก ก็พบว่าลักษณธการร่วงโรยของดอกบัว ก็มีลักษณะที่แตกต่างกันออกไปหลายรูปแบบ บางดอกก็ร่วงโรยไปตามอายุ  บางดอกก็ถูกทำลายจากหนอน หรือ นก และก็สัตว์น้ำในขณะที่ยังโตไม่เต็มที่ หรือบางทีก็ถูกทำลายด้วยน้ำมือคน เฉกเช่นเดียวกัน เมื่อน้อมเข้ามาใส่ตน พิจารณาก็พบ การดับของมนุษย์ ก็มีความแตกต่างกันด้วยประการทั้งปวง บางคนตายจากการที่สังขาร ร่วงโรยไปตามวัย  บางคนก็เกิดอุบัติเหตุเสียชีวิต หรือบางคนก็ตายด้วยวัยเด็ก ๆ ซึ่งการตายก็แตกต่างกันอีกเช่นกัน

     เมื่อน้อมพิจารณาซ้ำ ๆ เข้าไปเรื่อย ก็พบว่า ไม่ว่าสระบัวสระไหน ก็มีวงจรของชีวิตเหมือนกัน เช่นเดียว ชีวิตของคนเรา ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน มีสกุลสูงต่ำอย่างไร ก็ มี เกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป  เป็น "อนิจจัง  ทุกขัง  อนัตตา"   เหมือนกันทั้งหมด ทุกหมู่ เหล่า

     และสุดท้าย เมื่อพิจารณาซ้ำอีก ก็พบว่า การที่จะไม่ให้ดอกบัวในสระนั้น สามารถงอกเกิดขึ้นได้อีก ก็คือต้องใช้วิธี "ขุดราก ถอนโคน" ของก็บัวนั้นออกมา ดอกบัวก็จะไม่สามารถโผล่งอกออกมาได้อีก เสมือนชีวิตของเรา ถ้าเราไม่ต้องการย้อนกลับมาสู่งวงจร แห่งวัฎสงสาร ตัวเราเองก็ต้อง "ขุดราก ถอนโคน ตัว กิเลส ตัณหา และอุปทาน" ออกไป เพื่อให้บรรลุถึงเป้าหมายที่สำคัญคือ "นิพพาน" ด้วยเช่นกัน

     แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดที่ผมพบก็คือ "การพิจารณา และน้อมเข้ามาใส่ตัว" นั้น  "จำเป็นจะต้องทำทุก ๆ วัน"  เพราะถึงแม้ว่าผมเองได้ "ธรรมะ จากดอกบัวในสระ"  แบบนี้ แต่หากมีช่วงที่เราไม่ได้นำมาพิจารณาแล้ว สิ่งเหล่านี้ ก็จะค่อย ๆ จางไปจากความรู้สึกของเราด้วยเช่นกัน ดังนั้น การพิจารณาทุกๆวัน จะทำให้สิ่งต่าง ๆ เหล่านี้ ถูกฝังลึกลงไปในจิต และ "ทำให้จิต ถ่ายถอนจากการยึดถือ เป็นตัว เป็นตน เป็นเรา เป็นของเรา" หรือ สักกายะทิฐิ เพื่อก้าวเข้าสู่กระแสแห่งพระอริยเจ้า หรือให้ได้ "หนึ่งในสี่" ตามที่หลวงปู่ได้พูดไว้ให้ได้ในชาตินี้...

     อันนี้เป็นประสบการณ์ส่วนตัวนะครับ เลยนำมาเล่าสู่กันฟัง...."ธรรมะเป็นเรื่องใกล้ตัว จำเป็นต้องพิจารณา และ น้อมเข้ามาสู่ตัวเรา จึงจะเห็นได้ด้วยตนเอง"   ครับ...

อนุโมทนา สาธุ กับคุณชายที่ดำเนินรอยตามหลวงปู่ที่ว่า "หมั่นทำเข้าไว้ ๆ"

ครูบาอาจารย์บางท่านบอกว่าการพิจารณาบ่อย ๆ ก็เหมือนเอามีดไปฟันโคนต้นไม้ แม้จะยังไม่สามารถทำให้ต้นไม้ล้มได้ในวันนี้หรือพรุ่งนี้ แต่ก็ถือว่าเป็นการทำร่องทำแนวเอาไว้ ว่าถ้าจะล้มก็ให้ล้มไปทางนี้ คือ ทางอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา (ในคราวที่ปัญญาของจริงหรือภาวนามยปัญญาทำงาน)

 แล้วเราจะเล่าอะไร   เล่ายังไง

เรารู้จักตัวโกรธ โลภ  หลง  ดีพอและมันลดลงหรือยัง

อ้าวว  ! โกรธ โลภ หลง ยังมีอยู่เหรอ    เออดิ  ยังมีอยู่

งั้นก็ปฏิบัติต่อไป  มันดีขึ้นและลดลงเมื่อไหร่  เราจะรู้เองแหล่ะ

ฟังเสียงจิ้งจกร้องทักเวลาสวดมนต์ไหว้พระ  นั่นหล่ะกำลังใจ

จากหลวงปู่ (เมื่อคืนร้องต่อเนื่องจนขนลุก)

พ่อๆทำไมยกมือไหว้ทำปากพึมพำเวลาจะขับรถออกไปส่งหนูที่โรงเรียน

ลูกสาวคนเล็กผมถาม    พ่อไหว้หลวงปู่ทวดหลวงปู่ดู่และสวดมนต์ลูก

พ่อขออาราธนาบารมีหลวงปู่ฯ คุ้มครองให้เราเดินทางปลอดภัยตลอดไปไง

แล้วพ่อจะพาลูกไปไหว้หลวงปู่ที่วัดสะแกนะ  

นึกย้อนกลับไปตอนที่พาครอบครัวไปวัดสะแกครั้งแรกครับ !

ทุกวันนี้มีหลวงปู่อยู่ในใจ  อยู่ที่คอ  อยู่ในทุกๆที่  ที่พอจะนำพาหลวงปู่อยู่ด้วยได้

อยู่ในฐานะกำลังใจให้ผมมีสติต่อสู้กับเหล่าหมู่มารต่างๆที่เผชิญในชีวิต

ขออนุโมทนาครับ

ผมเริ่มจะปฎิบัติเมื่อไม่กี่เดือนมานี้เอง ตอนแรกสวดมนต์นั่งสมาธิบ้างเป็นบางครั้งบางวันวันไหนรีบก็ไวหน่อยไม่รีบก็นานหน่อย จนมาวันหนื่งผมได้รับแผ่นพับรูปหลวงปู่และบทสวดมนต์ ซื่งผมเคยได้ยินชื่อเสียงหลวงปู่มานานแล้วแต่รู้จักเพียงวัตถุมงคลของหลวงปู่ เกิดความสนใจในอีกแง่มุมนืงของหลวงปู่ ค้นหาค้นคว้าเข้าเว๊ปนั้นเว็ปนี่ ได้พบคำสอนของหลวงปู่ซื่งเป็นแบบเรียบง่ายแต่ตรงใจและแทงลงกลางใจ

คำว่าเชื่อไม่จริง ทำให้ผมมีความตั้งใจย่างเต็มเปี่ยมสร้างศัทธาในพระรัตนตรัย

เหยียบเรือ2ลำ ทางโลกบ้าง ทางธรรมบ้าง ทำให้ผมกล้าที่จะปฎิบัติไม่ต้องทำตอนบวชเป็นพระ ประโยชน์ทางโลกก็ได้

การปฎิบัติทำได้ตลอดเวลาทุกสถานที่ เหมือนกินข้าวค่อยๆเคียวให้รู้รสชาต ว่างเมื่อไร่ก็หลับตาภวานาสมาธิสัก 5 นาที่ 

หลวงปู่ภวานาอยู่ตลอดเพราะกลัวลืม(พระรัตนตรัย) ทุกวันนี้ผมสวดมนต์อยู่ตลอดเวลาที่ ตื่นนอนก่อนนอนเดินหรือนั้งขับรถ

 ยังมีอีกหลายอย่างในการปฎิบัติของผม ยึดหลวงปู่เป็นพ่อแม่ครูบาอาจาย์

ทุกวันนี้ผมมีความสุขมากใจสงบลงมาก ความอยากลดน้อยลง ไม่คิดฟุ้งซ่านในเรื่องที่ไม่ดีเพราะคิดถึงหลวงปู่อยู่ตลอด

"เอ็งไม่ได้ทำเพื่อข้าแต่ทำเพื่อตัวเอง" "เอ็งเชื่อไม่จริง"

         ธรรมะสวัสดีทุกท่านๆ นะครับ ก่อนอ่านหนังสือประจำสายวันนี้ (ซึ่งก็ค่อนข้างใหล้เที่ยงแล้ว) ก็อยากจะมาเล่าเรื่องส่วนตัวในส่วนของ การปฏิบัติภาวนาเกี่ยวกับหลวงปู่ดู่สักหน่อย ก่อนที่ผมจะได้ลองมาปฏิบัติตามคำสอนท่าน ผมมีความรู้สึกชอบในคำสอนของท่านมาก ในครั้งแรกที่เข้ามาอ่านๆ จากเว็บ เพราะท่านสอนเข้าใจง่าย แต่ลึกซึ้ง และใช้ได้จริงกับปัญหาของผมหลายๆ เรื่อง ว่าแล้ว ผมก็ขอเริ่มจากเรื่องของการปฏิบัติเลยละกัน
       ถ้าว่ากันเอาตามจริง สำหรับผมแล้วยังศึกษาอยู่ในมหาวิทยาลัย พึ่งจะมาสนใจในธรรมมะได้ใน 4-5 เดือนมานี้เท่านั้น จากจุดเริ่มต้นในการลองฝึกภาวนาพุทโธนั่งสมาธิเล่นๆ แบบตอนเด็กๆ ที่คุณครูเคยสอน
จากนั้นมันก็เกิดเรื่องที่น่ากลัวขึ้น คือนั่งแล้วก็เจออะไรแปลกๆ ในสมาธิ ทำให้ตั้งแต่นั้นมาก็กลัว แล้วเลิกนั่งสมาธิภาวนาไป จากนั้นไม่นานก็ไปอ่านนู่นอ่านนี่ แล้วลองมาภาวนาใหม่ โดยนอนภาวนา ก็เกิดความรู้สึกตัวหมุนๆๆ
จากนั้นก็กลัว แล้วก็ไม่กล้าทำอีก ก็เป็นแบบนี้อยู่เรื่อยๆ เวลากลัวตอนเด็ก ก็คิดว่าสงสัยถูกผีเล่นงานซะละ ก็คิดว่าถูกผีอำก็นึกถึงนะโมตัสสะ ไปจนดีขึ้น พอหายกลัวหรือไปอ่านอะไรมาก็ทำใหม่เป็นแบบนี้เรื่อยๆ 
         จนเมื่อปิดเทอม หลังสอบมิดเทอมมานี้ ได้มาฝึกปฏิบัติกรรมฐานจริงๆ จังๆ แต่ก็รู้อย่างงูๆ ปลาๆ ที่วัดพิชยญาติ ก็ฝึกวิปัสนาสติปัฏฐาน 4 ไป ซึ่งที่นี่มีพระอาจารย์อยู่ด้วยก็ทำให้กลัวน้อยลง แต่ก็ยังมีความกลัวสุดๆ อยู่ที่ทำยังไงก็ไม่หายกลัว
ซึ่งครั้งนั้น คงเป็นบุญของผมที่ได้พระผงกรรมฐานของทางวัดถ้ำเมืองนะมา และได้ขออธิษฐานจิตเป็นศิษย์หลวงปู่ดู่ เมื่อได้นั่งแบบสติปัฏฐานไปสักพัก เมื่อถึงจุดที่มันกลัวที่สุด อารมณ์จะนึกถึงพระพุทธเจ้าก็ไม่มี แต่มีรูปของหลวงปู่ดู่นี่แหละที่ขึ้นมาข้างๆ
เป็นกำลังใจให้ผมอยู่กับความกลัวนั้นได้จนหายกลัว พูดถึงแล้วยังขนลุกไม่หายจริงๆ สิ่งที่เกิดขึ้นนั้น ทำให้ผมศรัทธาในท่านมากๆ จากนั้นก็พยายามศึกษาประวัติท่าน คำสอนท่าน จนได้เจอกับเว็บอีกหลายๆ เว้บ เว็บนี้ก็เป็นหนึ่งในนั้น 
         ตั้งแต่ได้มาฝึกกรรมฐาน ผมรู้สึกมีความสุขในชีวิตมากขึ้น ก็คงเพราะว่าเราปล่อยวางมากขึ้นแต่ก็เอาพอเหมาะพอสม คิดอะไรก็เป็นเหตุ เป็นผล ตามใจตัวเองน้อยลง รู้สึกว่าขยันขึ้นกว่าแต่ก่อนบ้าง(๕๕ ๕+) เพราะจะพยายามนึกถึง คำของหลวงปู่ว่า
“สมควรแล้วหรือกับวันคืนที่ล่วงไปๆ คุ้มค่าแล้วหรือกับลมหายใจที่ เหลือน้อยลงทุกขณะ” เนื่องจากเป็นคนโมโง่าย เดี่ยวนี้ก็โมโหน้อยลง เวลามีปัญหาอะไร จากเดิมที่ค่อนข้างชอบยึดตัวเองเป็นศูนย์กลาง จะพยายามไปแก้ไขคนอื่น ก็พยายามหันกลับมามองตัวเองมากขึ้น
แก้ไขตัวเองมากขึ้น บางทีก็รู้สึกเครียดจนไม่รู้จะทำไง ก็พยายามมาสวดมนต์ภาวนา ด้วยความศรัทธา ซึ่งก็ได้ผลอัศจรรย์ในหลายเรื่อง พยายามนึกถึงที่หลวงปู่ดู่ เคยบอกว่า “มุ่งแก้ไขคนอื่นเขา...เป็นเรื่องโลก  แต่มุ่งแก้ไขที่ตัวเรา...เป็นเรื่องธรรม”
พยายามฝึกปฏิบัติตามแบบท่านสอน แม้จะไม่ได้มากนัก บางครั้งก็สวดมนต์ไม่ตรงเวลานัก บางทีอยู่กับเพื่อนๆบางครั้งก็มีมุสา แต่ก็พยายามจะลดลงให้ได้มากที่สุดจนมันหายไป  
         หลวงปู่เป็นแบบอย่างที่ดีในทุกๆ เรื่องเรื่องที่ผมมักจะน้อมนำมาสอนตนบ่อยๆ คือเรื่องของความอดทน ที่ว่าท่านนั่งรับแขกบนพื้นไม้กระดานแข็งๆ ทุกวันๆ
จนเป็นแผลแตก ซึ่งทำให้ท่านต้องเจ็บปวด แต่ท่านก็ไม่เคยบอกใคร อ่านไปบางทีรู้สึกตามไปน้ำตามันก็ซึมๆ เอาซะอย่างงั้น จะพยายามเอาเรื่องของหลวงปู่นี้มาสอนตนเป็นคนอดทนมากขึ้น
หลังจากนี้ไปก็จะพยายามปฏิบัติเสมอๆ และนำคุณธรรมที่ท่านสอนมาปรับใช้ 
         ที่ผมเข้ามาร่วมเล่าเรื่องนี่ ก็ต้องบอกตามตรงว่าผมอยากได้รางวัลด้วย มีความศรัทะาในหลวงปู่จริงๆด้วย จากทั้งคำสอน และการปฏิบัตที่ท่านช่วยให้กลัวน้อยลง เพิ่มกำลัง
ศรัทธาให้มากขึ้นๆ อีกเรือ่งๆ หนึ่งคือหนังสือเล่มนี้สำหรับผมเด็กมหาลัยคนหนึ่งซึ่งก็ไม่มีเงินมาก ผมเห็นเขาขายที่วัดสระเกศ ช่วงมาฆบูชาที่ผ่านมาราคาตั้ง 800 บาท ก็ถือว่าคุ้ม แต่ก็อยากเก็บไว้ทำบุญบูชาพระแก้วแดงเพื่อร่วมสร้างพระปฐม
และบูชาพระแก้วแดงมาไว้ให้ที่ทางบ้านได้ปฏิบัติบูชากันมากกว่าา แต่ถ้าโชคดีได้จากที่ทางเว็บก็ถือเป็นโชคดี เป็นบุญไป แต่ถ้าไม่ได้ก็ไม่เป็นไรนะครับ คิดว่าสักวันถ้าสร้างบุญมาพอจริง พยายามขวนขวายหา ก็คงได้เอง
 
สุดท้ายต้องขออนุโมทนาบุญ กับทางผู้ใจดีทั้งหลายที่มาแจกวัตถุมงคลและหนังสือตั้ง 10 เล่ม รวมทั้งผู้ร่วมเล่าเรื่องทุกท่าน ตลอดจนผู้ศึกษาปฏิบัติธรรมทุกท่าน นะครับ สาธุ