กุศโลบายอันหนึ่งที่หลวงปู่นำมาสั่งสอนลูกศิษย์ นั่นก็คือให้ฉลาดในการทำบุญทำทาน

ท่านไม่เคยสอนให้ทำทานชนิดไม่ประมาณกำลังฐานะ หรือทำทานโดยไม่ใช้ปัญญา

ที่สำคัญ ท่านสอนให้รู้จักทำบุญทำทานกับเรื่องใกล้ตัวซึ่งนอกจากจะไม่ต้องเสียเงินเสียทองแล้ว ยังเป็นการละกิเลสให้บรรเทาเบาบางลงอีกด้วย เป็นต้นว่า อภัยทานแก่ผู้ล่วงเกิน และการให้โอกาสแก่ผู้อื่น 

ทีนี้ เราจะเอาแนวคำสอนหลวงปู่มาปรับใช้อย่างไรได้บ้างล่ะ เพื่อจะไม่ให้คำสอนของหลวงปู่เป็นหมัน

ผมขออนุญาตยกตัวอย่าง แล้วรอเพื่อน ๆ สมาชิกเข้ามาต่อยอดให้กันและกัน เพื่อเป็นเครื่องเตือนใจพวกเรากันเองในการทำทานที่กว้างขวางแต่ใกล้ตัวเราเหลือเกิน

๑. การเขยิบถอยเพื่อให้โอกาสคนที่มาใหม่ได้มีโอกาสใกล้ชิดครูบาอาจารย์

๒. การเขยิบหลบให้คนเดินผ่านไปก่อน กรณีเดินสวนกันในช่องทางแคบ ๆ

๓. การชะลอหรือหยุดรถเพื่อให้โอกาสรถในซอยออกมาก่อน

๔. การให้โอกาสรถเบียดแซงขึ้นหน้า (ซึ่งเป็นไปได้ว่าเขาอาจมีความจำเป็นเร่งด่วน) หรือไม่ก็ต้องตามด้วยอภัยทาน

๕. การเสียสละอาหารชิ้นที่ประณีตให้กับคนอื่น แล้วพอใจกับอาหารส่วนที่เหลือที่ประณีตน้อยกว่า

๖. การให้ธรรมทานและวิทยาทานแก่คนอื่น

๗. อื่น ๆ อีกมากมายที่ไม่ต้องใช้เงิน แต่อาศัยความเสียสละ ซึ่งรอเพื่อน ๆ มาบอกเล่าครับ

ขอร่วมแบ่งปันความคิดเห็นต่อจากพี่สิทธิ์เลยนะคะ

๗. ช่วยเหลืองานการกุศล งานบุญ - หากไม่มีกำลังทรัพย์อาจใช้กำลังกายแทนก็ได้ค่ะ หรือ หากไม่พร้อมทั้งสองอย่างก็ใช้วาจาพูดเป็นกำลังใจหรือร่วมอนุโมทนาบุญกับเพื่อน ๆ ก็ได้ 

๘. สละสิ่งของที่เหลือใช้หรือเป็นส่วนเกินความจำเป็นให้ผู้ยากไร้

๙. หากมีของชิ้นเดียวที่เรากับเพื่อนชอบเหมือนกัน ก็ยอมยกให้เพื่อนเพราะ เราควรพลอยยินดีที่เห็นเพื่อนมีความสุขและเป็นการลดกิเลสของตัวเองอีกทางหนึ่ง

๑๐. ให้อภัยตัวเอง - หลายคนมักจะตำหนิตัวเองไม่เลิกกับสิ่งที่พลาดไปแล้วและแก้ไขอะไรไม่ได้ เราควรจะใช้อดีตเป็นเครื่องเตือนใจไม่ให้ทำเช่นนั้นอีกและทำปัจจุบันให้ดีเพื่ออนาคตที่จะได้ไม่เสียใจอีก...

การให้ทานผู้อื่นถือว่าเป็นทานบารมีอย่างหนึ่ง

เป็นการแสดงให้เห็นถึงการไม่ยึดติดในทรัพย์และสิ่งของเหล่านั้นเป็นการลดกิเลสได้อย่างหนึ่ง

เมื่อมีมากมีเกินความจำเป็นหรือพอที่จะแบ่งปันได้ก็แบ่งปันให้กับผู้ที่ขัดสนหรือผู้ที่ต้องการสิ่งของเหล่านั้น

สำหรับผม ถ้ามีโอกาสก็จะช่วยเหลือโดยไม่ลังเลใจถ้าพิจารณาแล้วเห็นว่าควรจะช่วยเหลือ

เด็กที่ด้อยโอกาส เด็กที่พิการซ้ำซ้อน คนแก่ที่มาขอทาน

และหมากับแมวที่อยู่ข้างถนนไม่มีเจ้าของผมก็ให้เศษอาหารที่กินเหลือเกือบทุกวันดีกว่าไปทิ้งในถังขยะ

ผมมี่เรื่องเล่าเล็กๆน้อยเกี่ยวกับอานิสงส์ของทานที่ผมประสปมาด้วยตนเองมาเล่าสู่เพื่อนๆฟังครับ แม้ทานนั้นจะเป็นเพียงสิ่งเล็กน้อยแต่มันก็เป็นเครื่องพิสูจน์ว่าอานิสงส์ของการทำทานมีอยู่จริง และเราสามารถรับอานิสงส์นั้นได้ในชาตินี้โดยไม่ต้องรอถึงชาติหน้า เรื่องมีอยู่ว่า.....

สมัยก่อนผมกับยุงจะเป็นคู่อริกันชนิดที่ว่าผมเจอมันที่ไหนจะต้องไล่ตบมันให้ตายคามือ มันเห็นผมที่ไหนมันก็จะไล่กัดกินเลือดผมจนบางทีผมแพ้จนตุ่มที่โดนยุงกัดเป็นน้ำเหลืองก็มี พอผมมองย้อนไปสมัยนั้นผมยังรู้สึกงงตัวเองอยู่เลยว่าทำไมใจผมถึงได้อาฆาตแค้นสิ่งมีชีวิตตัวเล็กๆได้มากขนาดนั้น มากแม้แต่ตอนนอนกลางคืนถ้ามียุงมาบินตอมข้างหูสักตัวผมต้องลุกมาเปิดไฟแล้วไล่ตบยุงตัวนั้น จนกว่ามันจะตายแม้ผมจะต้องมาเสียเวลานอนเป็นชั่วโมงเพื่อหามันก็ตาม โดยที่ใจผมในขณะนั้นมั้นทั้งแฝงไปด้วยความโกรธ ความอาฆาต ความอยากเอาชีวิต ซึ่งถ้าผมตายไปในตอนนั้นที่เกิดของผมคงไม่พ้นภูมิอสุรกายเป็นอย่างน้อยแหงๆ....

       จนมาวันหนึ่งไม่รู้ผมคิดยังไง หรือมีมูลเหตุอะไรผมถึงได้คิดอย่างนั้นขึ้นมา ไม่ทราบนะครับอยู่เฉยๆผมก็ไม่อยากฆ่ามันแล้ว ในตอนนั้นอยู่ดีๆผมก็คิดขึ้นมาว่าเราช่างเป็นมนุษย์ที่เห็นแก่ตัวจริงหนอ เราต้องมีส่วนในการฆ่าเอาชีวิตสัตว์ไม่รู้กี่ร้อยกี่พันชีวิตเพื่อนำมาบำรุงสังขารร่างกาย กับแค่สัตว์โลกตัวนิดเดียวมาขอแบ่งเลือดเราไปไม่ถึงหยดเพื่อไปบำรุงสังขารร่างกายเค้าเพียงแค่นี้เราให้เค้าไม่ได้เชียวหรือเราเห็นแก่ตัวเกินไปหรือเปล่า นับจากวันนั้นผมทำสัญญาสงบศึกกับเจ้ายุง(ฝ่ายเดียว)ทันที และนับจากวันนั้นจนวันนี้สิบกว่าปีแล้วผมไม่เคยตบยุงอีกเลย แรกๆมันคงลองว่าเราจะแน่จริงหรือเปล่ามันรุมกัดกันใหญ่ แต่ผมก็พยายามใช้ความอดทนและใช้เลือดเป็นทานให้เขาดำรงชีวิตให้ครบ7วันตลอดอายุขัยของเขา ท่านเชื่อมั้ยครับจากวันเป็นเดือน จากเดือนเป็นปี จากปีเป็นหลายปี จนทุกวันนี้ผมแทบจะไม่เคยถูกยุงกัดอีกเลย ไปนั่งอยู่ที่ไหนต่อให้คนอื่นเค้าตบแป๊ะๆแต่ผมสามารถอยู่ในสถานที่นั้นได้อย่างสบาย เป็นความเชื่อส่วนบุคคลนะครับ แต่ผมเชื่อครับว่านี่แหล่ะคืออานิสงส์ของทาน...