มีลูกศิษย์หลวงปู่คนหนึ่ง เธอได้เตรียมเทียนพรรษาไปถวายหลวงปู่ แต่ในขณะเดียวกัน เธอก็ลังเลและเร่งรีบที่จะเดินทางต่อไปถวายที่วัดอื่นต่ออีก จิตใจจึงไม่สงบเพราะมัวครุ่นคิดว่าจะไปวัดไหนก่อนหลังตามลำดับ

และแล้วลีลาการสอนธรรมที่เผ็ดร้อนของหลวงปู่ก็ได้แสดงออกมาเพื่อที่จะแก้จิตของศิษย์ผู้นี้

ในขณะที่ศิษย์ผู้นี้คุกเข่าต่อแถวเป็นคนสุดท้ายเพื่อรอประเคนเทียนพรรษากับหลวงปู่ ในใจก็คิดว่าจะต่อไปที่นั่นที่นี่... ใจไม่ได้อยู่กับเนื้อกับตัว และที่สำคัญไม่ได้ตั้งจิตให้อยู่กับบุญกุศลเฉพาะหน้า พอหลวงปู่รับประเคนมากระทั่งถึงคิวของเธออันเป็นคิวสุดท้าย หลวงปู่กลับหันมาที่เธอ แล้วยกมือห้าม พร้อมกับกล่าวว่า "แกอย่าเพิ่ง รอไว้ก่อน" แล้วก็ให้คนอื่นถวายเพล (คั่นรายการ)

การกระทำหลวงปู่ต่อหน้าคนที่มาทำบุญจำนวนมากเช่นนี้ ทำให้เธอรู้สึกอับอายและเก้อเขินมาก เธอเล่าให้ฟังว่า ตอนนั้นในใจเธอพูดออกมาทันทีว่า "ต่อไปนี้หนูจะไม่มาวัดสะแกอีก แต่หนูจะเคารพหลวงปู่ตลอดไป"

พูดง่าย ๆ ก็คืองอนหลวงปู่แล้ว แต่ในใจส่วนลึกก็ยังเคารพรักหลวงปู่อยู่

เธอได้ไปนั่งสงบสติอารมณ์กระทั่งหลวงปู่ท่านฉันเสร็จ และท่านคงรู้ว่าเธอมีจิตใจที่คลายความกังวลหรือลังเลที่จะไปที่นั่นที่นี่ ฯลฯ แล้ว ท่านจึงหันไปทางเธอแล้วเรียกให้เธอมาถวายได้

คราวนี้ เธอถวายด้วยความไม่รีบร้อนเพราะไม่มีคิวที่ไหนอีก เธอบอกว่าเธอประเคนของถวายด้วยความปีติ เพราะมีการตั้งจิตไว้ด้วยดี ในใจก็ปราศจากความลังเลสับสน ใจสงบราบเรียบดีแล้วจึงถวายทาน

ด้วยอุบายการสอนของหลวงปู่เช่นนี้ ศิษย์ผู้นั้นจึงได้บทเรียนว่าการจะถวายทานให้ได้บุญมากนั้น จิตใจเป็นเรื่องสำคัญ ต้องมีสติอยู่กับทานจำเพาะหน้า มิใช่เหม่อลอยหรือฟุ้งซ่านสับสนอยู่กับการเตรียมถวายทานที่ยังไม่เกิด

สุดท้ายก็จบลงที่ศิษย์ผู้นี้หายงอนหลวงปู่ และกลับมารักหลวงปู่ยิ่งกว่าเดิมอีกหลายเท่า 

ดังที่หลวงปู่ดู่ท่านสอน...จิตสำคัญที่สุด

อนุโมทนาครับ

กราบหลวงปู่ขอรับ