มีเรื่องที่อยากจะเล่าแบ่งปันซึ่งประสบมากับตัวเอง สมัยที่ผมไปกราบหลวงปู่ช่วงแรกๆ ใจก็ศรัทธาท่านตั้งแต่แรก และยิ่งทราบว่าท่านเป็นพระสุปฏิปันโนด้วยก็ยิ่งเคารพและศรัทธาท่านมากขึ้นอีก ผมคิดว่าพระปฏิบัติดีท่านต้องไม่โลภ ไม่โกรธ ไม่หลง ซึ่งก็น่าจะถูกในระดับหนึ่ง แต่ยังไม่เข้าใจลึกซึ้งนัก

เรื่องความโลภของหลวงปู่ ผมไม่สงสัยเพราะปัจจัยที่มีผู้มาถวายสังฆทานกับหลวงปู่จะนำไปถวายให้แก่เจ้าอาวาสเสมอๆ แต่เรื่องความหลงกับความโกรธผมไม่ค่อยเข้าใจ วันหนึ่งหลวงปู่ให้ศีล ผมสังเกตว่าท่านตั้งนะโม 4 รอบ ทำให้ผมเอะใจว่า "ความหลงที่เราเข้าใจว่าพระปฏิบัติท่านละได้นั้นคงจะไม่ใช่หลงแบบหลงลืมซะแล้วล่ะ"...เป็นอันว่าผมเข้าใจเรื่องความหลงดีขึ้น

แต่ผมยังอดสงสัยไม่ได้ตามประสาเด็กๆถึงเรื่องความโกรธ ที่เขาว่าพระสุปฏิปันโนละโกรธได้ ท่านเหล่านั้นคงจะใจดี พูดจาไพเราะ ไม่ดุใครเลย แต่แล้วผมก็ได้รับการสอนเรื่องความโกรธจากหลวงปู่แบบตัวต่อตัว

วันนั้ปลอดคน ไม่มีใครนั่งแถวนั้น ผมก็ไปนั่งมองหลวงปู่ฝั่งตรงข้ามกุฏิท่านเพียงคนเดียว จู่ๆท่านก็ร่อนถาดลงมา ผมรีบจะวิ่งไปเก็บขึ้นมาแต่ท่านะวาดว่าไม่ต้อง !!! 

อารมณ์ในตอนนั้นบอกตรงๆว่า ผมกลัวท่านมาก แต่มีความคิดแว๊บเข้ามาให้เอะใจอีกครั้งหนึ่ง..."หรือว่าความโกรธที่พระท่านละได้นั้น เป็นความโกรธคนละแบบกับที่เราเข้าใจ"...

ทุกวันนี้ผมยังระลึกถึงพระคุณและวิธีการสอนของหลวงปู่ที่เน้นผู้เรียนเป็นศูนย์กลางจริงๆ ทำให้เข้าใจเรื่องความโลภ ความโกรธ และความหลงของพระผู้ปฏิบัติดีปฏิบัติชอบได้ดียิ่งขึ้น

โมทนา...สาธุ ๆ ๆครับ

ผมไม่แปลกใจเลย เมื่อปี 53 ประมาณวันที่ 20 เมษา ผมได้มีโอกาสไปร่วมงานบุญใหญ่ทำบุญครบรอบคล้ายวันเกิดหลวงพ่อลำใย และก็มีโอกาสไปกราบหลวงพ่ออ้วน (ก่อนนั้นผมเรียกท่านว่า หลวงพี่อ้วน) ท่านได้เมตตาหยิบพระมาให้ 1 กำ และแจกให้กับกัลยาณมิตรของผมที่ไปด้วยกัน 3 คน ท่านแจกผมเสร็จ ผมก็เห็นในมือท่านมีเหรียญทรงกลมรี ซึ่งผมก็คิดในใจ (อยากได้) เพราะว่าที่ผมได้รับจะเป็นเหรียญกลมเล็กกับเหรียญทรงสี่เหลี่ยม แค่คิดเท่านั้น พอท่านให้คนที่ 3 เสร็จท่านเก็บเหรียญกลมรี ไว้ 1 เหรียญ และมาใส่มือ...ผม วันนั้นปิติเด้งกันหมด แม้แต่คนที่นั่งห่างผมไป 2-3 เมตร ก็ต่างพูดพร้อมกัน ว่าปิติ...เด้งถึงผมด้วย

ด้วยจิตคารวะสูงสุด...ครับ

Mr.KK