ภาพเก่าเล่าเรื่องภาพแรกนี้เป็นภาพที่คนที่เพิ่งมารู้จักหลวงปู่มักสงสัยว่าอะไรนะที่ปิดที่เท้าหลวงปู่ จะสันนิษฐานว่าเป็นแผ่นทองคำเปลวก็ไม่น่าใช่ เพราะหลวงปู่เป็นพระสงฆ์ ไม่ใช่พระพุทธรูปสักหน่อย

คำตอบก็คือเป็นแผ่นทองคำเปลวจริง ๆ

เพื่อป้องกันมิให้มีใครไปนึกปรามาสหลวงปู่ว่าทำตัวเหมือนพระพุทธเจ้าหรืออย่างไร  จึงขอเล่าที่มาไว้สักเล็กน้อย

เรื่องนี้เป็นเพราะภรรยาของ ผอ. โรงเรียนแห่งหนึ่งในอยุธยา (ภายหลังมาเปิดร้านทอง) เธอบนบานศาลกล่าวเรื่องใดก็ชักจะลืมเลือนไปแล้ว แต่ที่สำคัญคือเธอบนว่าหากเรื่องนั้นสำเร็จ เธอจะแก้บนด้วยการเอาแผ่นทองคำเปลวมาติดที่เท้าหลวงปู่

แน่นอนที่สุด หลวงปู่ท่านต้องปฏิเสธมิให้ใครมาทำอะไรเช่นนั้น แต่ด้วยการตื้อของเธอ ประกอบกับการขอร้องหลวงปู่ว่าเธอต้องรักษาสัจจะ ในที่สุดหลวงปู่ก็จำต้องใจอ่อนยอมให้เธอปิดทองคำเปลวที่เท้าท่าน

โบราณท่านว่า หากลาภจะเกิดขึ้นแล้ว ก็ควรให้เสมอหน้ากัน มิเช่นนั้นจะถูกกล่าวหาว่าเลือกที่รักผลักที่ชัง และเกิดความน้อยเนื้อต่ำใจกับผู้ที่มิได้ลาภ ดังนั้น บรรดาผู้ที่อยู่ในเหตุการณ์ครั้งนั้น เมื่อเห็นว่าหลวงปู่อนุญาตเธอผู้นั้นแล้ว ก็พากันทะยอยมาขออนุญาตหลวงปู่บ้าง ผลที่สุดจึงมีทองคำเปลวติดเต็มหน้าแข้งหลวงปู่

แต่จะมีใครรู้บ้างว่า หลวงปู่ท่านเมตตาอนุญาตให้ทั้ง ๆ ที่ท่านเองก็รู้ว่าใครก็ตามมาสัมผัสเท้าท่าน เท้าท่านก็จะบวมในไม่ช้า และก็เป็นเช่นนั้นจริง ๆ วันรุ่งขึ้นเท้าท่านบวมขนาดว่ามองไม่เห็นตาตุ่ม

อาการเท้าบวมของหลวงปู่นั้นมิใช่เกิดจากแผ่นทองคำเปลว หากแต่ใครก็ตามที่สัมผัสโดนเท้าท่าน เป็นบวมทุกทีไป จึงเป็นสาเหตุให้ต้องคอยระวังบรรดาพวกที่ชอบจู่โจมกราบให้ถึงหน้าตักครูบาอาจารย์

เรื่องที่ใคร ๆ มาสัมผัสถูกเท้าหลวงปู่ไม่ได้นั้น ศิษย์อาวุโสบางคนก็ให้เหตุผลว่าหลวงปู่ท่านบริสุทธิ์มาก บริสุทธิ์เกินกว่าใคร ๆ จะมาสัมผัสถูกตัวท่าน  เรื่องนี้ก็สุดวิสัยที่ใครจะทราบสาเหตุอย่างถ่องแท้

เอาไว้มีโอกาสจะนำภาพเก่ามาเล่าเรื่องให้ฟังอีกครับ

รูปหลวงปู่อีกรูปหนึ่งที่ลูกศิษย์ขออนุญาตถ่ายในวันที่มีศิษย์ซุกซนคนหนึ่ง (แล้วตามด้วยทุกคนที่อยู่ที่นั้น) มาแก้บนด้วยการติดแผ่นทองคำเปลวที่เท้าท่าน

ภาพนี้เป็นภาพที่ลูกศิษย์หลวงปู่พากันตระเตรียมที่จะสรงน้ำท่าน (ถ้าจำไม่ผิดก็น่าจะเป็นวันสงกรานต์) ซึ่งการสรงน้ำหลวงปู่สมัยก่อนนั้น ไม่เหมือนกับยุคหลังที่สรงเพียงแค่ที่มือท่าน หากแต่หลวงปู่เมตตาอนุญาตให้สรงกันทั้งองค์เลยทีเดียว

หญิงวัยกลางคนที่นั่งคุกเข่าอยู่ด้านหน้าหลวงปู่ก็มิใช่ใครอื่น คือป้าสะอิ้ง หญิงชาวบ้านที่ได้มาฝึกหัดปฏิบัติกับหลวงปู่ในยุคแรก ๆ กระทั่งหลวงปู่มอบหมายให้ช่วยแนะนำกรรมฐานให้ผู้มาใหม่บางท่าน

ป้าสะอิ้งนี้นับว่ามีอะไรพิเศษอยู่ไม่น้อย นักปฏิบัติหลายคนทึ่งกับความรู้พิเศษภายในของเธอ หลวงปู่ฝึกให้เธอสามารถอธิษฐานตามรู้สภาวะจิตของผู้ที่กำลังนั่งปฏิบัติอยู่ด้วยกันได้ และก็แม่นยำทีเดียว เธอเคยแนะนักปฏิบัติใหม่บางคนให้พิจารณากายเสียก่อน เมื่อกายเบาจิตเบาแล้วก็ค่อยดำเนินจิตที่ละเอียดเข้าไป

อย่างไรก็ดี ไม่ว่าจะปฏิบัติเก่งอย่างไรก็ไม่พ้นกฎแห่งกรรม ป้าสะอิ้งเคยเล่าให้ฟังด้วยน้ำตาคลอเบ้า แต่ยังแฝงไว้ด้วยแววตาแห่งความเป็นคนเด็ดเดี่ยว ป้าเล่าว่าเป็นความอาภัพของป้าที่ต้องเกิดมาในครอบครัวชาวนาที่ยากจน ประกอบกับขาดกัลยณมิตรที่ชี้แนะ ทำให้ป้าทำปาณาติบาตไว้มากโข ตั้งแต่กุ้งหอยปูปลา กระทั่งวัวควาย หากการเบียดเบียนชีวิตอื่นเพราะการหาอยู่หากินนั้นก็ยังพอจะให้อภัยตัวเอง แต่การเบียดเบียนชีวิตอื่นเพียงเพราะความคึกคะนองนี้สิ มันอภัยตัวเองได้ยากจริง ๆ

ป้าเล่าว่าที่ป้าต้องหลังค่อมในตอนที่โตแล้วก็เพราะกรรมที่ไปเบียดเบียนควายตัวหนึ่งไว้ ป้าโมโหมันแล้วเขวี้ยงมีดใส่มัน ทำให้มันเกิดเป็นแผล ต่อมาก็อักเสบทรมานจนตาย มันอาฆาตป้าอย่างไม่ยอมอโหสิกรรม กระทั่งหลวงปู่ต้องแผ่เมตตาให้ต่อเนื่องนานเป็นปี

วกมาเรื่องการสรงน้ำหลวงปู่ เมื่อหลวงปู่ลุกออกจากที่นั่งสรงน้ำไปแล้ว คนที่นั่นก็จะพากันเอามือไปแตะ ๆ น้ำที่ค้างอยู่บริเวณพื้นไม้ แล้วเอามาแตะพรมที่ศีรษะตนเอง เห็นแล้วก็รู้สึกได้ถึงความศรัทธาของลูกศิษย์ที่มีต่อหลวงปู่อย่างเหลือล้น

พอเห็นรูปข้างบนนี้ก็ทำให้ระลึกถึงเรื่องขำขันที่หลวงปู่ท่านหยอกพวกเรา

ในตอนที่นั่งเรียงกันที่ม้านั่งด้านหน้าหลวงปู่ เพื่อกราบและสนทนากับหลวงปู่นั้น ก็มีหนุ่มคนหนึ่งปรารภว่าเบื่อโลก อยากจะบวชเหลือเกิน หลวงปู่ก็พูดสวนกลับขึ้นทันทีว่า "พวกแกมันเบื่อไม่จริงหรอก เบื่อ ๆ อยาก ๆ"

ไม่เพียงเท่านั้น หลวงปู่ยังพูดต่ออีกว่า "พวกแกน่ะ ได้ยินเสียงผู้หญิงเขาร้องว๊าย หรือจ๊ะ ๆ จ๋า ๆ ก็เสียวไปถึงกระดูกชั้นในสุด...เสร็จเขา"

พวกเรานี้นั่งก้มหน้ากันหมด ต่างคนต่างอมยิ้ม บางคนถึงกับหัวเราะเสียงดังออกมา เพื่อกลบเกลื่อนอาการอายหลวงปู่

ภาพข้างบนนี้เป็นภาพขณะที่หลวงปู่กำลังทำพินทุกัปปะสำหรับผ้า (สบง) ใหม่ที่ได้รับ ตามวินัยที่ระบุว่าพระบวชใหม่ก็ดี พระที่ได้รับผ้า (ไตรจีวร) ใหม่ก็ดี ไม่ว่าจะได้จากการมีผู้ถวายโดยตรง หรือจะได้จากพิธีกฐินก็ดี จะต้องทำพินทุฯ คือการขีดเป็นวงกลมหรือสัญลักษณ์อื่นใดเพื่อทำให้ผ้านั้นเป็นของมีตำหนิ (เป็นของที่มีเจ้าของแล้ว) รวมทั้งเป็นการทำตำหนิให้ผู้เป็นเจ้าของผ้าจดจำผ้าของตนเองได้ จากนั้นก็ค่อยกล่าวคำอธิษฐานตามแบบที่วางไว้

ในสมัยพุทธกาล ผ้าจัดเป็นของหายาก แม้แต่พระสงฆ์เองก็ยังถูกขโมยสบงจีวรอยู่บ่อยครั้ง ประกอบกับผ้าของพระก็เหมือน ๆ กันหมด แยกความแตกต่าง (เจ้าของ)ได้ยาก จึงน่าจะเป็นที่มาของการทำสิ่งที่เรียกว่า "พินทุกัปปะ"

ใครสนใจรายละเอียดมากกว่านี้ ก็คงต้องค้นคว้าศึกษากันเพิ่มเติมต่อไปครับ

จากภาพนี้ ทำให้เราเห็นได้ว่าแม้หลวงปู่จะเป็นพระบ้านนอก แต่ท่านก็รักษาข้อวินัยไว้ด้วยดี สมเป็นศาสนทายาทผู้สืบสานอายุพระพุทธศาสนาให้ยาวนานสืบไป สมกับที่พระพุทธเจ้าฝากให้ทั้งพระธรรมและพระวินัยเป็นศาสดาแทนพระองค์ แต่คนสมัยนี้กลับมองข้ามเรื่องวินัย (จะเอาแต่ธรรมะ โดยเฉพาะธรรมะชั้นสูง) ทั้ง ๆ ที่วินัยเป็นตัวรักษาธรรมะ อุปมาเหมือนดั่งเปลือกกระพี้ที่ช่วยรักษาแก่นไม้ ฉันใดก็ฉันนั้น    

รูปหลวงปู่บุดดามากราบเยี่ยมหลวงปู่เมื่อปี พ.ศ.๒๕๓๑

หากจำไม่ผิด หลวงปู่บุดดาท่านมาเยี่ยมหลวงปู่ ๒ คราวด้วยกัน ซึ่งเจ้าอาวาสองค์ปัจจุบันของวัดของหลวงปู่บุดดาก็ติดตามมาด้วยทุกครั้ง

สังเกตการเก็บปลายเท้าขวาของหลวงปู่ดู่สิครับ ท่านสำรวม เรียบร้อย และให้เกียรติพระเถระคือหลวงปู่บุดดา อย่างน่าประทับใจเหลือเกิน

รูปนี้มีที่มาจากพระกุฏิใกล้หลวงปู่ อาศัยอยู่ใกล้เลยคว้ากล้องมาถ่ายไว้ทัน ต่อมาหลวงปู่จับได้ว่าท่านอัดรูปนี้ไปจำหน่าย หลวงปู่จึงพูดปรามว่า "เอารูปไปอัดขาย บาปเน้อ" ปัจจุบันพระรูปนั้นได้ย้ายไปอยู่วัดอื่นแล้ว

สาธุ สาธุ สาธุ 

ขอบพระคุณมากค่ะ สำหรับภาพของท่านและคำอธิบายที่มาที่ไป 

มีภาพที่ไม่ค่อยเห็นกันมาแบ่งปันครับ ผมมีภาพนี้แต่ไม่ทราบที่มาที่ไป แต่ดูเหมือนว่าจะเป็นช่วงที่หลวงปู่กำลังอาพาธ

ภาพนี้เหมือนหลวงปู่ท่านจะคอยมองดูเราทุกทิศทางนะครับ

รูปที่คุณเด็กข้างวัดนำมาให้ชมกันนั้น ผมทราบแต่ว่าเคยใช้เป็นรูปตั้งข้างศพหลวงปู่ในช่วงก่อนพระราชทานเพลิงฯ น่าจะเป็นรูปที่ crop มาจากรูปที่มีอยู่เดิมครับ