กระแสตื่นกลัวภัยธรรมชาติต่างๆ นับวันจะมีมากขึ้น เรื่องที่ไม่คิดว่าจะได้พบเห็น ก็ได้พบเห็น อย่างเช่นมีการทำนายว่าโลกจะแตกและเกิดภัยพิบัติเร็ว ๆ นี้ ทำให้มีผู้คนจำนวนมากหลงเชื่อ แตกตื่นอพยพหนี ทิ้งงานการที่ทำ ทิ้งบ้านทิ้งเรือน ดังที่เป็นเป็นข่าวตามหน้าหนังสือพิมพ์

พฤติกรรมและความเชื่อแปลก ๆ นี้ นับวันจะเพิ่มขึ้นและขยายวงกว้างออกไป ในอดีตมักเกิดขึ้นกับคนที่มีการศึกษาไม่มากนัก แต่หากสังเกตดูในปัจจุบัน ผู้คนที่เชื่อเรื่องนี้ มีกลุ่มผู้มีการศึกษา มีตำแหน่งหน้าที่การงาน ทำไมถึงเป็นเช่นนี้...

หากพิจารณาให้ดีจะพบว่าสาเหตุมาจากสองส่วนใหญ่ ๆ

ส่วนแรก คือ ตัวบุคคลคนผู้นั้นเองที่ขาดปัญญาที่จะวินิจฉัยแยกแยะถูกผิด ด้วยเหตุที่มีนิสัยเป็นศรัทธาจริตนำ ทำให้หลงเชื่อและคล้อยตามผู้อื่นได้ง่ายุคคลคนนั้นเองขาดปัญญาพื้นฐานที่จะวินิจฉัยแยกแยะถูกผิด

ส่วนที่สอง คือ อิทธิพลจากสื่อต่าง ๆ ในยุคปัจจุบัน ทั้งภาพยนตร์ โทรทัศน์ หนังสือ สื่อสิ่งพิมพ์ สื่อออนไลน์ต่าง ๆ ที่ผุดอย่างรวดเร็ว มากมายทุกเวลานาที ประกอบกับในช่วงเวลาที่ผ่านมาได้มีเหตุการณ์ธรรมชาติที่เกิดขึ้นทั้งแผ่นดินไหว น้ำท่วม สึนามิ...สิ่งที่ไม่เคยเกิดในรอบหลายสิบปีหรือร้อยปี ก็เกิดบ่อยขึ้น รุนแรงขึ้น...ฤดูหนาวที่ควรหนาว ก็ไม่หนาว พอถึงหน้าร้อน ก็กลับหนาวเย็นธรรมชาติวิปริตแปรปรวนอย่างน่ากลัว

ทำให้อดนึกถึงคำสอนของหลวงพ่อที่ครั้งหนึ่งท่านถามข้าพเจ้าว่า

แกลองตรองดูให้ดี ทุกอย่างที่เราทำวันนี้ ...เพื่อไว้กินวันข้างหน้าใช่มั้ย

ใช่ครับ ข้าพเจ้าตอบท่าน

นั่นซิ ที่ข้าสอนแกภาวนาวันนี้ ก็เพื่อวันข้างหน้านี่แหละ ฝากแกไปคิดดู...

หลวงพ่อกล่าวต่อด้วยรอยยิ้มที่เมตตายิ่ง

(บทความโดยคุณเมธาฯ)

นึกถึงคำกล่าวของหลวงปู่นะครับ..."เวลาเหลืออีกไม่มากแล้ว ให้รีบพากันปฏิบัติ"

มองได้ทั้งมรณานุสติ และนัยที่แฝงอยู่จากคำพูดนี้ เพราะยิ่งนับวันก็ยิ่งเห็นเหตุการณ์ทางธรรมชาติที่แปรปรวนและมีความรุนแรงมากขึ้น แต่ยังไงก็แล้วแต่ การรีบพากันปฏิบัติตามที่หลวงปู่ท่านเตือนสติก็มีแต่ประโยชน์กับผู้ปฏิบัติทั้งนั้น

ไม่ว่าจะคิดปรุงแต่งหรือฟุ้งกลัวว่าน้ำจะท่วมโลก โลกจะแตก แต่ผมว่าถ้าจะฟุ้งให้ได้ประโยชน์น่าจะคิดว่า...หากน้ำจะท่วมหรือโลกจะแตกจริงๆ เราได้สะสมกำลังสติของเราเพียงพอยัง เพื่อพร้อมจะตายไปด้วยสติ ?

หากคิดเป็นธรรมก็ควรจะคิดอย่างนี้

บางคนบอกใคร ๆ ว่าปล่อยวางได้หมด แต่อาการภายนอก คืออาการหนีตายอย่างร้อนรนชนิดพร้อมทิ้งลูกทิ้งสามีทิ้งภรรยา ที่สำคัญคือทิ้งพ่อแม่ที่แก่เฒ่า แล้วอย่างนี้ ถึงจะรอดตายจริง ๆ จะมีความสุขได้จริงหรือ

หากเป็นกรรมของโลก กรรมของประเทศ มันจะมีที่ต้านทานหรือ ดูอย่างประเทศญี่ปุ่นที่เจริญทางด้านเทคโนโลยีสูงสุดสิ ยังเอาตัวไม่รอดเลย แต่น่าอัศจรรย์ที่คนส่วนใหญ่ยังประคองสติอยู่ได้ ไม่เกิดจราจลภายในเหมือนอย่างกรณีที่เกิดกับประเทศอื่นทั้งหลาย แล้วจะมีใครคิดบ้างว่า วินัยของคนเหล่านั้นมาจากพุทธศาสนาที่หยั่งรากลึกลงในจิตใจของชาวญี่ปุ่น ตั้งแต่ที่พุทธศาสนาจากจีนเข้าไปสร้างอารยธรรมที่เจริญให้แก่ญี่ปุ่นเมื่อกว่าพันปีมาแล้ว ประกอบกับความพร้องเพรียงกันสร้างชาติของพวกเขาตั้งแต่หลังสงครามโลกครั้งที่ ๒

หากเป็นคนปล่อยวางจริง และตั้งอยู่ในความไม่ประมาทจริง จะมุ่งเน้นการสั่งสมคุณทาน คุณศีล คุณภาวนา ทั้งสติ สมาธิ และปัญญาที่มากเท่าที่จะมากได้เพื่อเป็นเชื้อต่อไปในภายภาคหน้า มากกว่าจะอยู่อย่างระทึกใจ รวมทั้งอาจเผลอภาวนาให้เป็นจริงดังคำพยากรณ์ของตนหรือของครูอาจารย์ตนจะได้สะใจว่าฉันเตือนเธอแล้วนะ เธอไม่ฟังฉันเอง ฯลฯ

อันที่จริงแล้ว เรื่องของธรรมชาติที่วิปริตนั้น ไม่ต้องพยากรณ์ก็ได้ ใคร ๆ ก็ตระหนักในข้อนี้อยู่แล้ว เพราะปัจจัยสำคัญส่วนหนึ่งที่รู้ ๆ กันอยู่ก็คือ สิ่งที่มนุษย์ได้เข้าไปทำลายสมดุลของธรรมชาติไว้เอง และมนุษย์ก็มีทีท่าว่าจะยังคงทำลายต่อไป ๆ ไม่มีที่จะหยุดยั้ง

สรุปสุดท้าย การ "ตื่น" แบบ "รู้ ตื่น เบิกบาน" นั้นเป็นสิ่งที่พึงประสงค์ แต่ตื่นเรื่องโลกแตกนั้น ไม่ควรเกิดกับชาวพุทธผู้มีสติปัญญาเลย