ในปีพุทธศักราช 2522 หลวงพ่อชาได้รับนิมนต์ไปสหรัฐอเมริกา ครั้งนั้นท่านได้ไปเยี่ยมสำนักปฏิบัติธรรมของพระชาวคริสต์สำนักหนึ่ง โดยการนำของศิษย์ฆราวาสของท่านผู้หนึ่ง และมีพระภิกษุชาวอเมริกันติดตามไปด้วย ณ สำนักคริสเตียนแห่งนั้น ท่านได้พบกับบาทหลวงชรา เจ้าสำนักท่านหนึ่ง ซึ่งท่านทำหน้าที่เป็นผู้ต้อนรับ หลังจากที่ได้สนทนากันมากพอสมควรแล้ว และกำลังเดินชมวัด ท่านจึงได้กล่าวกับบาทหลวงชรานั้นว่า

“ธรรมที่แท้จริงไม่มีใครเป็นเจ้าของ ไม่ใช่ของใคร แต่เพราะความหลงผิด พอพระเยซูไปพบเข้า เขาก็ว่า เป็นของพระเยซู พอพระพุทธเจ้าไปพบเข้า เขาก็ว่าธรรมะของพระพุทธเจ้า นั่นคือความโง่ของคนธรรมดา ความจริงแล้ว ธรรมะที่แท้ไม่ใช่ของใคร ธรรมะเป็นของธรรมชาติ เป็นสัจจธรรม ไม่มีชาติชั้นวรรณะ ไม่มีใครเป็นเจ้าของ เป็นสิ่งที่ผู้ปฏิบัติจะรู้เห็นได้ด้วยตนเอง”

เมื่อบาทหลวงชราได้ฟังท่านพูดอย่างนั้น ก็รู้สึกยินดีมาก ตรงเข้ามากอดท่าน และมีท่าทางเต็มไปด้วยความร่าเริง เบิกบาน แสดงความหมายว่า เราทั้งสองไม่มีอะไรผิดแปลกแตกต่างกัน ธรรมชาติอันบริสุทธิ์อย่างเดียวกันเป็นสิ่งที่เรามุ่งหวัง

ท่านเล่าว่า บาทหลวงชราดีใจจนถึงกับจูบแก้มท่าน และแสดงความบริสุทธิ์ใจออกมาให้เห็น ท่านเล่าพลางหัวเราะประหนึ่งว่า เหตุการณ์เหล่านั้น มันเพิ่งจะผ่านไปเมื่อครู่นี้เอง

“จะต้องให้รู้ด้วยตนเอง ธรรมะที่แท้จริงเหมือนรสของแอ๊ปเปิ้ล เรื่องรสของแอ๊ปเปิ้ล เราฟังดูเฉย ๆ ก็ไม่รู้ จะไม่รู้ว่า มันหวานหรือมันเปรี้ยวอย่างไร? นอกจากเราลองชิมแอ๊ปเปิ้ลนั้นแล้ว นั่นแหละ...จึงจะรู้แจ้งว่า รสของมันเป็นอย่างไร? อร่อยไหม? ไม่ต้องไปถามใครอีกแล้ว ปัญหามันจบที่ตรงนั้นเอง”

นี้เป็นส่วนหนึ่งของคำสอนที่ท่านให้แก่คนทุกชาติทุกภาษา

โมทนาสาธุ