เรื่องที่จะเล่านี้ อาจจะยังไม่เคยมีใครได้ยินได้ฟัง เพราะเป็นประสบการณ์ของตัวแทนชาวพุทธที่ไปสัมมนาชาวพุทธทั่วโลกซึ่งมีองค์ดาไลลามะเป็นประธานเมื่อราว ๒-๓ ปีก่อน

เนื่องจากมีชาวพุทธนิกายต่าง ๆ เข้าร่วม โดยที่แต่ละนิกายก็อาจมีวิธีหรือรูปแบบการปฏิบัติที่ผิดแผกแตกต่างกันบ้าง ดังนั้น ท่านดาไลลามะจึงต้องหาโอวาทที่จะเป็นจุดร่วมกันได้ นั่นก็คือ โอวาทปาฏิโมกข์ ที่ว่า ละชั่ว ทำดี ทำใจให้ผ่องแผ้ว ซึ่งทุก ๆ นิกายก็น่าจะรับได้ แต่การณ์ก็ไม่เป็นดังคาด เพราะพระภิกษุนิกายเซ็นท่านหนึ่ง ปรารภในที่ประชุมกลุ่มย่อยว่า "ไม่สบายใจกับคำว่า "ละกิเลส" เพราะแนวทางแห่งเซ็นนั้น การพยายามละกิเลสหรือตั้งใจที่จะละกิเลสนั้นเป็นการสร้างอัตตาตัวตนขึ้นมา?" ทำเอาพระชาวพุทธนิกายอื่น ๆ รู้สึกแปลกใจ เพราะการละกิเลสนี้มิใช่คำพูดของท่านดาไลลามะ หากแต่เป็นพระดำรัสของพระพุทธองค์โดยตรง

เท่านี้ไม่พอ ยังมีตัวแทนชาวพุทธที่ตั้งคำถามสดว่า "ขอท่านดาไลลามะโปรดกรุณาแสดงธรรมที่เป็นทางลัดตรงด้วย"

มีผู้สังเกตว่าท่านดาไลลามะฟังคำถามนั้นแล้วก็นิ่งอยู่ครู่หนึ่ง พร้อม ๆ กับมีน้ำตาไหลออกมา ตัวแทนชาวพุทธส่วนมากเข้าใจได้ถึงว่ารู้สึกของท่านดาไลลามะ เพราะการแสดงทัศนะของท่านตลอดหลายนาทีที่ผ่านมา ก็ชัดเจนแล้วว่า การปฏิบัติธรรมนั้นต้องมีขั้นมีตอน (แปลว่าจะลัดเอาไม่ได้ และถ้ามีทางลัดกว่านี้ พระพุทธเจ้าผู้เปี่ยมด้วยเมตตาและกรุณาก็คงไม่เก็บงำไว้คนเดียว) คำถามนี้คงทำให้ท่านดาไลลามะรู้สึกสังเวชใจที่ผู้ถามไม่ซึมซับในสิ่งที่ท่านอุตส่าห์ตั้งใจถ่ายทอด  ถึงตั้งคำถามด้วยพื้นฐานแห่งผู้พ่ายแพ้ต่อกิเลส เป็นผู้ย่อหย่อนต่อความเพียรอันเป็นคุณธรรมสำคัญของนักปฏิบัตินั่นเอง รวมทั้งเป็นผู้ไม่เคารพพระพุทธเจ้า (หาทางเก่งเกินพระพุทธเจ้า) และไม่เคารพต่อธรรม โดยเฉพาะอย่างยิ่งธรรมะข้อ "ความเพียรชอบ" ที่พระพุทธองค์ตรัสสอนที่ว่า ๑. เพียรละกิเลสหรืออกุศลที่มีอยู่ในใจให้หมดไป ๒. เพียรระวังไม่ให้กิเลสตัวใหม่เกิด ๓. เพียรเจริญคุณธรรมความดีให้ยิ่ง ๆ ขึ้นไป ๔. เพียรระวังรักษาความดีที่มีอยู่ไม่ให้เสื่อมหายไป

สาธุครับ

โมทนาสาธุครับ

อนุโมทนาสาธุ

สาธุค่ะ

คิดถึงคำว่า "อย่าให้เก่งเกินพระพุทธเจ้า"