เรียนพี่สิทธิ์และพี่เมธา

ผมมีเรื่องมารบกวนศิษย์พี่ทั้งสองอีกแล้วครับ 

ผมทราบอยู่ว่าการห้อยพระก็เพื่อระลึกถึงครูบาอาจารย์ นึกถึงคำสอนของท่านเป็นสำคัญ และทำให้(ผม)อุ่นใจเสมือนว่า มีครูบาอาจารย์อยู่ใกล้ๆ คอยคุ้มครองดูแลเราอยู่ แต่ มีอยู่วันนึง ผมมานั่งนึกว่า เอ อย่างนี้มันจะทำให้จิตใจเราอ่อนแอหรือปล่าว เพราะคิดประมาทว่ามีครูบาอาจารย์อยู่ใกล้ หากเราพลาดพลั้ง ท่านคงจะช่วยเหลือเราได้ แต่ถ้าเราไม่ห้อยพระ จะทำให้เราต้องสู้คนเดียว ทำอะไรคนเดียว เราต้องมีสติมากกว่าเดิม (เหมือนครูบาอาจารย์สายพระป่่าที่ท่านมักอยู่ตามป่าตามเขาตามลำพัง) ไม่ทราบว่าที่ผมคิดอย่างนี้ผิดถูกหรือไม่ อย่างไรขอรับ

คล้องพระเพื่อเตือนสติตัวเองว่าอย่าสร้างกรรมที่ไม่ดี  เป็นเครื่องช่วยให้มีกำลังกาย กำลังใจในการกระทำดีไม่ย่อท้อ สัมผัสพระของหลวงปู่ก้อรู้สึกเกิดปิติแล้วครับ   เจริญในธรรมทุก ๆ คนครับ สาธุ 

น้อง "พระอินทร์" เอ๊ยน้อง "สักกะ" ครับ พี่จะกระซิบบอกความลับของคุณเมธาให้ฟัง ฟังแล้วก็อย่าไปบอกเขาล่ะ เดี๋ยวเขาจะเคืองเอาได้

ตัวคุณเมธาสมัยที่เรียนอยู่ที่ มธ. นั้น วันหนึ่งแกออกจากบ้านโดยลืมห้อยพระ แกจึงสังเกตเห็นใจเจ้าของที่สูญเสียความเชื่อมั่นไปหลายส่วน ดังนั้น แกจึงพยายามเจริญสติและระลึกถึงพระให้ต่อเนื่องตลอดวัน ผลปรากฏว่าจิตดีแฮะ ดังนั้น แกจึงแกล้งลืมอีก แกล้งไปแกล้งมา เลยเป็นความปรกติที่ไม่มีพระห้อยคอ กระทั่งหลายปีต่อมา หลวงน้าสายหยุดเตือนว่าต้องเอาพระมาอาราธนาคุ้มครองเสียบ้าง อย่าประมาท 

จริง ๆ แล้ว ในเรื่องว่าจะห้อยหรือไม่ห้อยพระนั้น หัวใจสำคัญอยู่ที่ท่าทีของผู้ที่จะห้อยหรือไม่ห้อยมากกว่า ถ้าจะห้อยก็ห้อยอย่างชาวพุทธจริง ๆ คือเอาเป็นอนุสสติ มิใช่ห้อยแบบเทวนิยม ชอบรอผลดลบันดาล กดตัวเองจนตัวเองก็ไม่มีความมั่นใจอะไร รอพึ่งสิ่งศักดิ์สิทธิ์ลูกเดียว

ส่วนในด้านที่มองไม่เห็นนั้น หลวงปู่ดู่ รวมทั้งหลวงพ่อฤาษี พูดตรงกันว่า บางที วัตถุมงคลที่เราพกพาอยู่นั้น อาจช่วยให้เราพ้นจากอุปฆาตกรรมได้ กล่าวคือช่วยพาให้เราพ้นจากการตายโหง อันเป็นวิบากกรรมจากที่ได้เคยริดรอนชีวิตสัตว์อื่นไว้ ทั้งนี้ทั้งนั้น ผู้ที่ห้อยก็ต้องเป็นผู้ประพฤติธรรมด้วย

"เสียโอกาส" คือ เสียโอกาสในการทำประโยชน์

ทำประโยชน์ตน ประโยชน์ท่าน (ประโยชน์ผู้อื่น)

และให้ครอบคลุมประโยชน์ในชาตินี้ ชาติหน้า และประโยชน์อย่างยิ่งคือ พระนิพพาน

ขอบคุณน้องปุถุชนและคุณเพียงดินที่หยิบยกเรื่องนี้ขึ้นมาครับ