มีลูกศิษย์หลวงปู่คนหนึ่งไปบวชพระอยู่ในวัดอโศการาม จ.สมุทรปราการ ซึ่งเป็นเหตุการณ์เมื่อกว่า ๒๐ ปีมาแล้ว

เขาตั้งใจบวชอุทิศบุญถวายหลวงปู่ดู่ ๑ พรรษา ภายหลังจากที่ได้ร่วมจัดงานพระราชทานเพลิงศพหลวงปู่เสร็จสิ้น

ในระหว่างที่บวชอยู่นั้น ก็มีเสียงล่ำลือเกี่ยวกับกุฏิอาถรรพ์ที่อยู่ตรงริมชายฝั่งทะเล ที่ซึ่งมักมีกระดูกคนตายที่ผู้คนเอามาโปรยลงทะเล แต่น้ำทะเลก็มักซัดเศษกระดูกเหล่านั้นกลับมารวมอยู่แถวบริเวณใต้ถุนกุฏิหลังนี้

เสียงล่ำลือที่ว่านั้นก็คือมีพระภิกษุที่มาอยู่จำพรรษาที่กุฏิหลังนี้เป็นบ้าเสียสติติดต่อกัน ๓ รูปแล้ว (ในระยะเวลา ๓ พรรษาต่อเนื่องกัน) บ้างก็ล่ำลือว่าเวลาเดินผ่านกุฏิหลังนี้ในตอนค่ำ ๆ มักจะมีผู้พบเห็นผีผู้หญิงมานั่งห้อยเท้าอยู่แถวระเบียงกุฏิ ฯลฯ

ในที่สุด พระลูกศิษย์หลวงปู่ก็ใคร่จะมีประสบการณ์ในตอนก่อนสึก จึงได้หาโอกาสไปนั่งปฏิบัติในกุฏิหลังนี้ในยามค่ำคืน แต่ว่า...ก่อนจะไปหาประสบการณ์ที่กุฏิหลังนี้ ท่านก็ได้โทรแจ้งที่บ้านให้นำของขลังชิ้นหนึ่งมาส่งมอบให้ไว้เป็นเครื่องอุ่นใจ นั่นก็คือ "ตะปูโลงศพ (โลงแก้ว) หลวงปู่ดู่" ที่คนโบราณบอกว่าตะปูโลงศพนั้นสามารถใช้แก้อาถรรพ์ต่าง ๆ ได้

งานนี้นอกจากของขลังที่ว่าแล้ว ยังได้หมาวัดไปอยู่เป็นเพื่อนด้วย ผลก็คือท่านได้อยู่กับความรู้สึกกลัว โดยที่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ท่านเองก็ไม่นึกว่าตัวเองจะจำบทสวดมนต์ได้มากมายอย่างนี้ กว่าราตรีที่ยาวนานจะผ่านไป

สิ่งสำคัญที่ได้เรียนรู้ก็คือ "ของจริงยังไม่ทันทำร้ายเรา แต่สิ่งที่ทำร้ายเราเสมอมา นั่นก็คือจิตปรุงแต่งของเราเอง"

เป็นอันจบเรื่องของลูกศิษย์หลวงปู่ ขี้กลัวผีแต่เพียงนี้ แต่อ่านดี ๆ นะครับ ไม่ใช่หลวงปู่กลัวผีนะ แต่หมายถึงลูกศิษย์ต่างหากที่กลัวผี แล้วก็ไม่ต้องถามหาหรือขอดู "ตะปูตอกโลงศพหลวงปู่" ที่มีผู้เก็บจากโคนต้นไม้ที่ทางวัดนำไปทิ้ง เพราะถามท่านแล้ว ท่านว่า "ท่านไม่หวงหรอก แต่ใครจะเอา ให้ข้ามศพท่านไปก่อน"