ในบรรดาคำถามต่าง ๆ นั้น หากพิจารณาให้ดี ส่วนใหญ่มักเป็นคำถามที่ไม่รู้จบ

แต่ก็มีคำถามบางคำถามที่พลิกชีวิตคนเราได้ และเป็นคำถามที่นำไปสู่การจบคำถามทั้งมวลได้ นั่นได้แก่คำถามที่ว่า เกิดมาทำไม? ชีวิตคืออะไร? ความสุขที่แท้จริงคืออะไร อยู่ที่ไหน? ฯลฯ ...มันเป็นคำถามที่ใคร ๆ จะให้คำตอบสำเร็จรูปมิได้ และไม่มีวันที่จะ "ถึงใจ" เจ้าของ จนกว่าผู้ถามจะได้คำตอบให้กับตัวเอง ซึ่งอาจกินเวลาทั้งชาติหรือหลายชาติ

มีพระสุปฏิปันโนจำนวนมากต่อมากที่ท่านหันเหเข้าหาร่มกาสาวพัสตร์ก็เพราะคำถามที่เกิดในใจท่าน โดยเฉพาะอย่างยิ่งคำถามที่ว่า "เกิดมาทำไม?"

พิจารณาชีวิตหลวงปู่สิครับ ท่านกำพร้าพ่อแม่ตั้งแต่เล็ก ท่านชอบนั่งใต้ต้นไม้ทอดสายตาไปในท้องทุ่ง ผมเชื่อเหลือเกินว่าคำถามที่เกิดขึ้นในใจท่านที่ว่าเกิดมาทำไม ๆ ๆ นั้น จะดังกังวาลในใจหลวงปู่ไม่รู้กี่ร้อยกี่พันครั้ง

ผมเคยนั่งสนทนาและรับทราบเรื่องราวของพระต่างชาติที่อยู่ที่วัดป่านานาชาติ เป็นเรื่องที่แปลกมาก ๆ แปลกจนปรกติ นั่นก็คือ พระทุกรูปที่ผมคุยด้วยต่างบอกว่าท่านมาบวชเป็นพระได้ก็เพราะท่านเกิดคำถามในใจขึ้นว่า "เกิดมาทำไม?" ตรงกันหมดทุกรูป จึงว่าแปลกจนปรกติ

ในขณะที่ธรรมะผลักดันให้เราถามตัวเองเนือง ๆ ว่า "เกิดมาทำไม ๆ ๆ" แต่อธรรมเพราะความเสพคุ้นในวัฏสงสาร มันก็คอยผลักดันให้เราลืมคำถามที่ว่านั้น โดยชวนเราให้เผลอเพลินไปกับเรื่องโลก ๆ อย่างที่หลวงปู่ท่านอุปมาว่า "โลกเท่าแผ่นดิน ธรรมเท่าปลายเข็ม" ท่านให้กลับมาไล่ที่ตนเอง แก้ไขปรับปรุงตนเอง ทำอย่างนี้แล้วมีที่จบ

วิชาการทางโลก ศึกษาอย่างไร ก็ไม่สิ้นสุด เป็น ดร. แล้วก็ยังไม่จบ เรียนจนหมดอายุขัยก็เรียนไม่จบ 

แต่วิชาธรรมนั้น มีที่สิ้นสุด ...โกรธ โลภ หลง หมดเมื่อไหร่ก็สิ้นสุดเมื่อนั้น เรียกว่า "อเสขะ" คือจบการศึกษาโดยบริบูรณ์

(ศึกษามาจากคำว่าสิกขา ความหมายเดิมของสิกขานั้นประกอบด้วยทั้งภาคความรู้หรือทฤษฎี และภาคปฏิบัติ)

ในบรรดาคำถามทั้งมวลนั้น จึงน่าพิจารณาในคำถามที่เกิดในใจครูบาอาจารย์ที่ว่า "เกิดมาทำไม" ไว้เป็นหนึ่งในคำถามที่ไม่ควรลืมเลือน

คุณสิทธิ์ช่างตั้งหัวข้อกระทู้จังเลยนะครับ

ปัญหา และคำถามของคนธรรมดาย่อมไม่หมดสิ้นสักที

...พระพุทธองค์ ท่านก็เคยได้พิจารณาในเรื่องความเกิด ท่านก็สงสัยว่า ความไม่เกิดมันจะมีไหมหนอ?

แต่ท่านก็มาพิจารณาว่า มันมีมืด มันก็มีสว่าง มันมีสว่างแล้วมันก็มีมืด ฉะนั้น เมื่อมีเกิดมันก็ต้องมีไม่เกิดเหมือนกัน

ท่านก็พิจารณาอยู่ตรงนี้แหละ ไม่ต้องไปเรียนคัมภีร์อยู่ที่ไหน อย่างเช่น เราไปสอบวิชาหนึ่งที่เขาเขียนปัญหาให้เราตอบ เราตอบไม่ได้ แต่มันก็มีคำตอบหรือข้อเฉลยอยู่ ถ้าไม่มีข้อเฉลยมันมีปัญหาไม่ได้หรอก เราจึงต้องค้นมันตรงนั้น

ฉะนั้น พระพุทธองค์จึงไม่ทรงท้อใจ เพราะเมื่อความเกิดมันมี ความไม่เกิดมันก็ต้องมีแน่ ท่านก็ทำไป ๆ จนเห็นชัดขึ้นมา ท่านพบว่า ความเกิด ก็คือ ความที่มีอุปาทาน ยึดมั่นถือมั่นขึ้นมาเป็นภพเป็นชาติติดต่อกันไปเป็น ปฏิจจสมุปบันธรรม เช่น ต้นลำไยต้นหนึ่งอยู่ที่หน้าบ้านของเรา เราก็ว่าเป็นของเรา ไปดูอยู่ทุกวัน เดินไปเดินมาก็ว่านี่ต้นลำไยของเรา ทีนี้อีกต้นหนึ่งอยู่หน้าบ้านคนอื่น เราก็ไม่ได้นึกว่าเป็นของเรา มาวันหนึ่งมีคนมาตัดต้นลำไยที่หน้าบ้านของเรา เราก็เป็นทุกข์หลาย เพราะมันตัดของเรา อีกวันหนึ่งเขามาตัดต้นลำไยต้นอื่นหน้าบ้านคนอื่น เราก็ไม่เป็นทุกข์ แค่นี้แหละมันทำให้สุขทุกข์เกิดขึ้นมา

อุปาทานเป็นตัวทำให้เป็นทุกข์ เป็นความเกิดขึ้นมาตรงนี้ เพราะฉะนั้น ท่านจึงให้พิจารณาว่า อุปาทานทำให้เกิดภพ ภพทำให้เกิดชาติ ชาติแล้วก็ชรา พยาธิ มรณะ นี่พระพุทธองค์ท่านก็เห็นเท่านัี้แหละ เห็นชัดแจ้งอย่างนี้แล้วก็หายสงสัย

..โอวาทธรรม โดยหลวงพ่อชา สุภัทโท

ผมว่าคนบางคนคงได้คำตอบแล้ว

แต่ก็ยังคงต้องตอบคำถามค่อต่อไปเรื่อยที่ถามถึงขั้นตอนการไปถึงจุดนั้นน่ะครับ

คำถามที่ดี คือ คำถามที่ทำให้คำถามที่ตามมาลดน้อยลง

คำถามที่ดีที่สุด คือ คำถามที่ทำให้คำถามหมดไป...