ผมนั่งสมาธิทุกคืนครับแต่ไม่เคยเกินครึ่งชั่วโมงก็จะปวดชาขามากๆ ผมเคยอดทนว่าเป็นงัยเป็นกันได้1ชั่วโมง ปวดจนเดินเกือบไม่ได้ครับ มีคนแนะนำผมว่าถ้าหาฝืนไปแล้วไม่มีสามธิก่อนอย่าฝืน หลังๆมาพอเริ่มจะปวดขาเริ่มชาผมก็อาราธนาพระเข้าตัวเลยครับ ผมควรแก้ไขอย่างไรดีครับ ฝากคุณอา พี่ๆ ทุกท่านช่วยแนะนำผมหน่อยครับ ผมอยากใช้เวลากับการนั่งสมาธิให้นานขึ้นครับ 

                                                                 ขอบคุณครับ

อันดับแรก คุณลูกไก่เถื่อนควรลองสำรวจท่านั่ง ว่ามีการเกร็ง หรือกดทับอวัยวะโดยเฉพาะตรงตาตุ่มหรือเปล่า หรือไม่อย่างนั้นก็ลองหาอะไรมาหนุนก้นสักนิดหนึ่ง จะช่วยให้นั่งได้สบายขึ้น   

นั่งไป ๆ ก็อย่าเพิ่งไปสนใจกับเวทนา พยายามรวมใจ (รวมความรู้สึก) ไปไว้กับคำบริกรรมภาวนา และบริกรรมภาวนาด้วยจิตใจที่เบิกบาน (ปลอดโปร่งทั้งกายและใจ)

ถ้าเราได้คุ้นกับการเข้าถึงปีติได้เร็ว เราก็จะชิงเข้าถึงความสงบได้ก่อนเวทนาจะมา ทีนี้ก็จะนั่งได้นานขึ้นเองครับ

เราสามารถเปลี่ยนท่านั่งได้นะครับ แต่สำคัญที่สติ ให้รู้ตัวว่ากำลังทำอะไรอยู่ และรู้ทันจิตในขณะนั้น

ลูกไก่เถื่อน ลองวิธีลุงสิทธิ์ดู

ผลเป็นยังไง มาว่ากันใหม่นะครับ

คุณอุบลก็ยังเป็นพี่เลี้ยงได้อีกคน

ประสบการณ์เหมือนกัน

ขออนุญาตออกความเห็นหน่อยน่ะครับ..

ที่นั่งแล้วเกิดอาการชา ปวดขา..เพราะนั่งแล้วจิตไม่สงบ

ถ้าจิตสงบ..จะไม่พบอาการดังกล่าว..

เมื่อเริ่มต้นนั่ง ตั้งกาย ยืดกาย ตั้งแผ่นหลังให้ตรงพอประมาณ

ผ่อนคลายอวัยวะ ความนึกคิดทุกสัดส่วน อย่างเกร็ง..อย่าฝืน..สบายๆ..

เมื่อพบจิตสงบ จะรับรู้ได้เองว่า สภาพจิตสงบมีสภาวะอย่างใด

จะนั่งนานสักเพียงใด..อยู่ในภาวะที่สามารถทำได้

2-3 ชม. หรือเลยไปถึง 6 ชม. ก็ธรรมดาๆ..มิมีอาการปวดเมื่อยใด

ออกจากที่ภาวนา จะสบายๆ เบาเนื้อเบาตัว..

กายว่า..สบาย.แล้ว

แต่ "จิต" นี่ซิ..สบายกว่า..

สาธุ..สาธุ..สาธุ

เทคนิค

การจะนั่งภาวนาให้ได้ผล.. ก่อนจะเริ่มนั่งใดๆ.. ต้องเรียนรู้และเข้าใจสภาวะจิตปกติของมนุษย์เราทุกคน ให้กระจ่างแจ้งก่อนว่า..

ทุกๆวัน สภาวะจิตมนุษณย์เราจะอยู่ในระดับไม่เท่ากัน ซึ่งเกิดจากหลายสาเหตุ หลายปัจจัยมากมาย เช่น อารมณ์ที่ได้รับการกระแทกในวันนั้นๆ..อาหารที่บริภาคเข้าไป ชนิดอาหาร ปริมาณอาหาร ทุกสิ่งล้วนเกี่ยวข้องทั้งสิ้น

ให้ลองสังเกตุสภาวะจิตปกติเราดู สมมุติหากวันใดเราไปโรงพยาบาล ไปเยี่ยมเพื่อนที่ป่วยเป็นโรคมะเร็ง  เห็นสภาพเพื่อนเรา ตัวแห้ง ผอมเกร็ง หนังติดกระดูก  ดำคล้ำ นอนผะงาบๆรอความตายอยู่เช่นนั้น

หรือไปงานศพใดรมา ที่เขาตายก่อนอายุขัยอันควรจะเป็น ทิ้งลูกเมียต้องเผชิญภาวะต่อสู้โดยลำพัง เกิดความสงสารสลดสังเวชในจิตใจ

ลักษณะอาการจิตเช่นนี้.เมื่อกลับเข้าถึงบ้าน จะเซื่องซึม หงอยเหงา บางครั้งอยากอยู่เงียบๆคนเดียว นั่งคิดพิจารณาอะไรบางอย่าง

ในทางกลับกัน วันเดียวกันนั้นเอง เป็นวันรวมรุ่น พบปะเพื่อนฝูงเก่า ๆ ..หรืออาจเป็นแฟน
(คนเก่า) ไม่ได้เจอกันนาน..สรวลเสเฮฮา หัวเราะครื้นเครง สนุกสนานกันจนเพลิน กลับบ้านจิตก็ยังคงโลดโผน โจนทะยาน จิตมันฮึกเหิม รวดเร็ว ว่องไวยิ่ง

สภาพจิตในแต่ละวัน เราเป็นเช่นนี้ ไม่เท่ากัน  ไม่เสมอกัน พิจารณาให้ดีก่อนเถิดหนา..

ก่อนเข้าที่ภาวนา..ยังไม่ต้องทำอะไร..นั่งเฉยๆ..ดูเฉยๆ ดูสภาพจิตเราวันนั้น
ให้มันเห็นชัดๆ ก่อน

สภาพจิตเหมือนไปโรงพยาบาล ไปงานศพมา..เหมาะสำหรับการนั่งภาวนายิ่ง..

สภาพจิตไปงานสังสรรค์เลี้ยงรุ่นมา..อย่าไปนั่งเลย นั่งดูหน้าพระพุทธรูปเฉยๆ หรือสวดมนต์ถวายจะดีกว่า..อย่าฝืนเลย.. ลุกออกเถอะ..นั่งไปก็ไม่สงบ ปวดแข้ง ปวดขา เหน็บชา สารพัดจะตามมา

แล้วหากจะนั่งให้ได้ทุกวันล่ะ...

ก่อนนั่ง.. ก็ดำรงสภาพจิตให้เหมือนไปโรงพยาบาลมาซิ..ง่ายนิดเดียว..!!

จบครบ.. 

มีสิ่งที่อยากพูดมานาน แต่ก็ไม่ใคร่กล้าจะเขียนลง แต่ในเมื่อได้เขียนลงแล้ว  จึงต้องขอ
อนุญาตพูดต่อในสิ่งอยากจะพูดมานาน จึงต้องขออนุญาตมา ณ ที่นี้ ด้วยนะครับ

ในความเห็นส่วนตัวผม..

มิได้คิดอวดอ้าง อวดเก่งใดๆเลย...

การภาวนานั่น..หาใช่เรื่องยากไม่

นั่งเมื่อใด ลงได้เมื่อนั้น วันนี้ลึกบ้าง ไม่ลึกบ้างแล้วแต่วัน แล้วแต่กำลัง แต่ก็ลงได้อยู่ดี

ผู้ที่เข้านั่งได้ สงบได้ หาใช่ที่บุญบารมีเก่าใหม่

หากแต่ เขาตัดเป็น..เขาเชื่อในคุณพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ อย่างถึงอกถึงใจ

สิ่งพะลุงพะลังต่างๆ เขาถึงไม่เอา ทิ้งหมด ปล่อยหมด

ผู้ที่นั่งยังไม่ได้ เกือบทั้งร้อย ล้วนติดอยู่ในสิ่งสมมุติ

เรื่องโลกๆ ที่เขาอุปโลกขึ้นมา กลายเป็นความเชื่อฝังในจิตส่วนลึก

จิตเขาก็เลยไปไม่ได้ เขาอยู่เดียวๆของเขาดีๆอยู่แล้ว ก็คอยแต่จะเอาสิ่งพะลุงพะลังต่างๆ ไปขวางกั้นเขา..แลวมันจะไปได้อยางไรกัน..

พระไตรปิฏกอ่านมากๆดี ได้ความรู้..ท่านบอกให้เพียงแต่รู้ แต่อย่าติด แต่กี่คนละ ที่ตัดสัญญานั่นได้

กำหนดกฏเกฎฑ์ต่างๆ ล้วนอุปโลกสร้างกันขึ้นมา แต่งเติมสีสรร รกรุงรังยิ่ง

สวดมนต์ต้องกี่จบกี่จบ..นั่งภาวนาสมาธิ ต้องอัปนา อุปจาร ญาณ 1 ญาณ 2..วุ่นวายซะจริงๆ...ประเภทรู้ล่วงหน้าไปก่อน ลงมือปฏิบัติเห็นจริง รู้จริงทั้งสิ้น

แม้พระกำนั่งหลวงปู่..พิจารณาให้ดีเถิดหนา..

จะพากันยึดเข้าอีกแล้ว..ไม่มีกำ เป็นนั่งกันไม่ได้เชียวหรือ

หลวงปู่ท่านทำไว้..สำหรับผู้ฝึกเบื้องต้น ต้องการฐานกำลังใจ ตัดความกลัวต่างๆ
ของผู้เริ่มต้นหัดใหม่ กลัวจะไปเห็นนู้นเห็นนี่..กลับไม่ได้ ตามความเชื่อเก่าๆ

มาปัจจุบัน.ติดกันอีกแล้ว..พะรุงพะรังเข้ามาอีกแล้ว..
เอะอะอะไรนิด ก็ขอพึ่งพระหลวงปู่เข้าอีกแล้ว..

เชื่อในคุณพระไตรสรณคมณ์ ที่อยู่ในกาย อยู่ในจิตเถอะครับ

เชื่อให้มันจริง ให้มันถึงอกถึงใจ

สิ่งภายนอกต่างๆ รกรุงรัง อย่าไปใส่ใจ อย่าไปให้ความสำคัญมันเลยหนา

สบายๆๆ ตัวเดียว..จิตเดียว

ไม่กำหนดกะเกณฑ์ ไม่เกร็ง..ผ่อนคลาย สบายๆๆๆ..

แล้วจะค้นพบได้เองครับ ทั่วทุกตัวคน ไม่ได้ยากเย็นอะไรเลย..

สาธ..สาธุ..สาธุ

หมายเหตุ :  เมื่อพบแล้ว จะรู้ได้เองว่า ทำไมหลวงปู่มั่น ท่านจึงว่าสอนคนเขา คนป่า
คนดอย นี่ช่างง่ายก็สอนคนกรุงเยอะ..

ข้อเขียนใน 3 กระทู้เบื้องต้น กระผมต้องขออนุญาตกราบเรียนว่าเป็นเพียงความคิดเห็นส่วนตัวที่ยังอาจรู้น้อย เห็นน้อย จึงอาจเป็นความคิดเห็นที่ผิดๆได้

ดังนั้น หากมีข้อความใดผิดพลาด ไม่ถูกต้อง หรือไม่ตรงกับความคิดเห็น
ของเพื่อนสมาชิกท่านผู้รู้ (มากกว่า) ท่านอื่นๆ

กระผมต้องใคร่กราบขอโทษมา ณ ที่นี้ด้วยน่ะครับ

ด้วยความเคารพ

หมายเหตุ : ตามที่เรียนไว้ข้างต้น เจตนาในการเขียนมิได้เป็นไปเพื่อการอวดตน อวดอ้าง  อวดความเก่ง อวดกิเลสใส่กันเลย..

หากแต่เจตนาแท้จริง เพียงแค่อยากบอกว่า ถ้าจะเอาเพียงแค่รสชาติความสงบ นั่นไม่ใช่ของยากเลย..เป็นสิ่งที่คนทุกคน สามารถทำได้โดยไม่ยากเย็นนัก หากยอมตัดเสียได้ซึ่งสิ่งรกรุงรังทั้งหลายทั้งมวลออกจากจิตใจจริงๆ  ให้เหลือเพียงความยึดมั่นในคุณพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์จริงๆในจิตใจ ทุกคนทำได้แน่นอน

อย่างไรก็ดี แม้ได้สัมผัสรู้รสชาติความสงบที่แท้จริงแล้ว จะนั่งสมาธิได้นานสักเพียงใด หรือสามารถนำพาจิตลงได้ถึงฐานจิตนิ่งอยู่กับความสงบ ความสบายเชนนั้น ทั้งหมดก็หาใช่สาระสำคัญไม่..

ทั้งหมดยังเป็นเพียงแค่ขั้นต้นเท่านั้น

แม้จิตมีกำลังดีแล้ว การจะเดินจิต ถอยจิตออกจากความสงบ เพื่อไปพิจารณาต่อสู้ห่ำหั่นกับกิเลสต่างๆ ทั้งหลาย นี่ซิ.ของยากแท้อยู่ตรงนั้น

ผมเอง ต้องขอยอมรับตรงๆ..จนถึงขณะนี้ ยังไปได้ไม่ถึงไหน

ยกเอาแค่กิเลสขั้นต้นๆ กลางๆ พิจารณาไปก็ตัน...หาทางออกไม่เจอ

ไม่ใช่ของง่ายเลยครับ..ยากเย็นเข็นใจเป็นที่สุด ก็อยู่ที่ตรงนี้ล่ะครับ..

หรือนี่..คือจุด..ที่หลวงปู่ดุลย์ ท่านกล่าวว่า..

"ผู้ใดหลงใหลในตำราและอาจารย์ ผู้นั้นไม่อาจพ้นทุกข์ได้ แต่ผู้ที่จะพ้นทุกข์ได้ ต้องอาศัยตำรา และอาจารย์เหมือนกัน "

ขอโอกาสได้แสดงความเห็น   นะครับ…..

เรื่องนี้   คงต้องผ่อนหนัก   ผ่อนเบา  ในร่างกายอันนี้

เพราะกายเรา  ก็เป็นเครื่องมืออย่างหนึ่งในการแสวงหาอริยทรัพย์

กายนั่งได้นาน  ไม่ได้เป็นเรื่องบ่งบอก ถึงการเจริญในธรรมเสมอไป

หากสติ  ไม่แนบแน่นในสิ่งที่เรากำหนด และ ละโลภ โกรธ หลง ไม่ได้

                ตรงไหน  ควรบุก   ควรเบา  เจ้าของต้องฉลาดในการใช้

เพราะหากอยากนั่ง  ได้นาน  มันก็เป็นกิเลส  นั่งน้อย  เดี๋ยวก็เลิกเพราะ

เพื่อนบอกไม่ให้นั่งทนทรมาน    มันก็เป็นกิเลส  

          ส่วนกรณี  นั่งแล้ว  เหน็บชากิน  ขาระบม  เพราะสติยังไม่อยู่

ในสิ่งที่กำหนดหรือเลือดหมุนเวียนไม่สะดวก  จากที่ทำมา  ก็ทู่ซี้  ตีซี้

ทำไปเรื่อย ๆ  จากวันเป็นเดือนเป็นปี  ขาเจ็บ  เราก็เปลี่ยนอิริยาบถ 

 นั่งซ้ายทับขวาบ้าง  นั่งแคร่  นั่งโต๊ะ ห้อยเท้า  ก็ทำไปเน้น " สติ " 

ในสิ่งที่กำหนด

          อย่าละ อย่าถอย อย่าท้อ อย่าละทิ้งการปฏิบัติ  เพราะเส้นทางนี้

สำหรับ  ผู้ที่มีนิสัย  น้อยใจและบ่น  ในบุญวาสนา  ต้องอึด..... 

          แต่หากความเข้าใจในธรรม  นั้นเจริญงอกงามขึ้น  ดอกบัวที่ผุดขึ้น

จากความรักในศีล สมาธิ นั้น  คงจะทำให้เราเข้าใจได้ว่า สติและปัญญา

ละโลภ  ละโกรธ  ละหลง  ที่ละได้เพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ  เหมือนที่หลวงพ่อดู่

ท่านนำมาสอนนั้นแหละ  คือ  เป้าหมายที่เราต้องเดินไปให้ถึง ไม่ชาตินี้

ก็ชาติหน้าหรือชาติต่อ ๆ ไป

           ก็หมั่นอธิษฐานอย่าให้เราต้องละทิ้งการปฏิบัติในชาติหนึ่ง ชาติใด

เลย  ขอเป็นกำลังใจคุณลูกไก่เถื่อนเหมือนกับที่ทุก ๆ ท่านส่งกำลังใจให้

คุณนะครับ ข้อธรรมของทุกท่านนั้น เป็นกำลังใจให้เราได้เป็นอย่างดี

เป็นความเอื้ออาทรที่อบอุ่นที่เหล่าลูกศิษย์ของหลวงพ่อดู่มีให้กันและกัน..

วิธีอาเมธาได้ผลสุดแล้วมั๊งครับ

ขยันก็ทำ ขี้เกียจก็ต้องทำ

เมื่อยๆ ผมก็ออกไปเดินบ้างทำงานบ้าง

แต่ก็พยายามกำหนดรู้อิริยาบถนั้นๆ