เมื่่อปีที่แล้วได้ไปบวชพระมา 1 พรรษา 4 เดือนเต็ม  ได้พบสิ่งที่ดีที่อธิษฐานไว้เกือบทุกประการ   และได้อธิษฐาน(ผิด)ที่อยากจะรู้ว่าพระสงฆ์ปัจจุบันและในอดีตที่ประพฤติไม่ดี    เหมือนกัน มากขึ้น หรือลดลง ฯ ล ฯ  เพื่ออยากจะนำมาเป็นแนวทางการแก้ไขระเบียบ กฎ กฎหมาย  ของคณะสงฆ์ในประเทศไทย  ปรากฏว่าได้พบเจอทั้งสิ้นและกับตนเอง   แต่กลับทำให้ศรัทธาถดถอยลง 

        ปีใหม่  มกราคม 2555 ได้ไปทำบุญไหว้พระ  กราบหลวงปู่ดู่  ปล่อยปลา  และสวดมนต์แผ่เมตตาแล้ว  ยังมีจิตใจหดหู่ซึมเศร้าบอกไม่ถูก  เพราะก่อนบวชเคยสวดมนต์ไหว้พระเป็นประจำและเมื่อบวชได้ทำวัตรเช้า เย็น  แผ่เมตตา อุทิศส่วนกุศลตลอด  พอสึกมากลับไม่อยากสวดมนต์ไหว้พระ  เป็นประจำทุกวันเหมือนแต่ก่อน   ไม่ทราบว่าเกิดจากสุขภาพ  หรืออายุมาก  ตั้งใจจะทำก็ไม่ได้ทำ  จะชดเชยให้ภายหลังก็ไม่ชดเชยพอกเป็นหางหมูและไม่ทำเลย  แต่ยังทำบุญอยู่ประจำ  ไม่ได้ใส่บาต  ไปวัดอยู่ประจำใกล้ที่ไหนก็ไปที่นั่น

        ขอคำแนะนำจากพี่่ เพื่อน อาจารย์ ด้วยว่าจะกลับมาเป็นคนเดิมอย่างไร  รู้สึกแปลกใจกับตนเองมากและมีสติดีมั่นคง

ขออนุญาตออกความเห็นดังนี้ครับ..

คงต้องมาตั้งตนว่า ความหดหู่ ซึมเศร้า มาจากสาเหตุใด ?..

ถ้ามาจากสิ่งรอบกายเมื่อบวช ได้เห็น ได้สัมผัสกับชีวิตผ้าเหลืองของจริง

ถ้าบวชและใช้ชีวิตกับวัดป่า (เน้น..วัดป่าที่เรียกว่าเป็นวัดป่าจริงๆ...
สืบสานปฏิปทาตามแนวทางอาจารย์ใหญ่หลวงปู่มั่นจริงๆ ไม่ใช่แบบแปลงๆ
เหมือนหลายแห่งทุกวันนี้  )

หากได้มีโอกาสบวชในสถานที่แบบนั้น แล้วภาวะจิตเป็นเช่นนั้นคงไม่มีความเห็น 

แต่ถ้าบวชวัดเมือง และสภาพจิตกลับกลายเป็นเช่นนี้

คิดว่า..คุณสุเทพ คงไม่ใช่คนแรก..และคนสุดท้าย

..ซึมซับกับ..อนิจจัง..ทุกขัง..อนัตตา..

วางจิตพยายามให้เข้าถึง อุเบกขาธรรม..

ดีใจกับตนเอง..ที่รู้เห็นว่าสิ่งนั้นมันไม่ถูกไม่ต้องอย่างไร

นั้นเพราะเราเห็น เราจึงไม่ทำเหมือนเขา

แต่เพราะเขาไม่เห็น เขาจึงยังคงทำ

ที่สุดก็คือ กรรม..

หลวงตาบัวเคยว่าไว้..เพราะมันไม่เชื่อกรรมหนอ..ไม่เชื่อกรรมหนอ...

และเพราะเห็นแล้ว เชื่อแล้ว จึงต้องตั้งหน้าปฏิบัติต่อไป

เรื่องเช่นนี้ใครทำใครได้ ใครเห็นใครได้

ไม่ได้แข่งกับใคร..แข่งกับตนเอง..

หลวงปู่ดูลย์ว่าไว้.."มนุษย์ทุกวันนี้ ทุกข์เพราะความคิด"

มัวแต่ไปคิดเรื่องภายนอก..ไม่คิดเรื่องภายใน คือ จิตของเรา

ขออนุญาตเล่าเรื่องของตนเองหน่อยนะครับ 

เมื่อก่อนก็เคยศรัทธาถดถอย เพราะมองว่าคนวัดทุกคนน่าจะมีธรรมะในระดับหนึ่ง อย่างน้อยก็ไม่สร้างปัญหาให้กับสังคมวัด ใจหดหู่ไปพอสมควร แต่เมื่อได้อ่านได้ศึกษาไปเรื่อยๆ ก็ทำให้เห็นว่าทุกอย่างอยู่ที่ตัวเองทั้งสิ้น ความคิดของเราเป็นสิ่งขวางกั้นตัวเอง  สิ่งอื่นที่เข้ามากระทบนั้นเป็นปกติธรรมดาโลก ทั้งสิ่งที่ทำให้พอใจและไม่พอใจ  ทำให้ย้อนกลับมามองตนเองมากขึ้นว่า วันหนึ่งๆ ได้พลาดอะไรไปแล้วบ้าง แล้วตั้งใจใหม่ พยายามให้พลาดน้อยลงกว่าเดิม และพยายามมีสติไม่ส่งใจไปภายนอก คิดว่าแก้ที่จิตใจของเราดีที่สุด สิ่งภายนอกเป็นเรื่องโลกๆ  เราแทบแก้อะไรภายนอกไม่ได้เลย บางสถานการณ์ก็ควบคุมไม่ได้ แต่เราแก้ที่จิตใจเราได้ เวลาล้ม (เช่น แพ้ความไม่พอ เพราะส่งใจไปรับรู้ รู้เสร็จ คิดต่อไปๆ ปรุงแต่งอารมณ์ไปเรื่อยๆ เพราะขาดสติไป) ก็มองว่าเริ่มใหม่ละกัน อย่าเสียใจ  บางวันภาวนาได้ดี ก็อย่าฟู หรือฟูบ้างก็ติดเบรคไว้หน่อย  จึงคิดสรุปเอาเองว่า ก่อนจะแก้ไขอะไรๆ ต้องแก้ที่จิตใจของตัวเองก่อน น่าจะดีที่สุดครับ 

ผมเชื่อว่า แค่ความปรารถนาดีของเพื่อน ๆ กัลยาณมิตรที่ระดมเข้ามาก็มีส่วนช่วยดึงศรัทธาและกำลังใจขึ้นมาได้หลายส่วนแล้วนะครับ
(โมทนาจนควันออกหูอีกแล้ว เอ... เวลาเราจิตตก จะมีคนให้กำลังใจเราอย่างนี้บ้างไหมหนอ)

คำแนะนำของผมก็คือ

๑. บอกตัวเองว่าพระพุทธเจ้า นอกจากสอนให้เราละชั่วและทำความดีแล้ว ท่านยังสอนให้ทำใจให้ผ่องแผ้ว ดังนั้น เวลาเศร้าหมองก็ให้สูดลมหายใจลึก ๆ แล้วทำใจเรา (ปรุงใจเราในไปทางที่เป็นกุศล เป็นความโปร่งโล่งเบา)

๒. เลิกจมจ่อมกับความเศร้าหมองและการเพ่งโทษผู้อื่น

๓. หมั่นเข้าไปอยู่ใกล้ชิดครูบาอาจารย์หรือกัลยาณมิตร

๔ หมั่นปฏิบัติให้เกิดผลภายใน เพราะผลภายในไม่ว่าจะเป็นสติ สมาธิ และปัญญาที่เจริญขึ้น ย่อมเป็นเครื่องอยู่หรือวิหารธรรมให้ใจเราเป็นสุขไปตามลำดับ

เอ้า! ขึ้นมาจากหล่มได้แล้ว ช้างศึกที่ตกหล่ม เมื่อได้ยินเสียงกลองศึกดังขึ้น ก็ยังรวบรวมพละกำลังถีบตัวเองขึ้นจากหล่มได้เลย อย่าให้เสียงธรรมและความปรารถนาดีของเพื่อน ๆ ต้องเป็นโมฆะนะครับ

ช่วงนี้ผมก็มีจิตใจที่ขุ่นมัว หดหู่เช่นกัน

แต่ก็ปฏิบัติโดยการดูจิตใจของตัวเอง ว่ายังโลภ โกรธ หลงเรื่องใดๆ อยู่หรือเปล่า

พิจารณาว่าแล้วมันเกิดประโยชน์อันใดกับชีวิตหรือไม่ แล้วผมก็เริ่มรู้สึกคลาย

ความขุ่นมัวและหดหู่อันนั้น เพราะชีวิตเรามันก็เท่านี้แหละ หมั่นรู้เท่าทันมันก็พอ

ขอเป็นกำลังใจให้สู้ๆ ครับ

สำหรับผมเมื่อกำลังใจตก ก็ต้องหากำลังใจเพิ่มจากการศึกษาปฏิปทาของหลวงปู่

เอาคำสอนท่านมาอ่าน ตัวอย่างดีๆ ก็มีเยอะเพียงแต่เราไม่เห็นเอง

แต่สุดท้ายก็ต้องกลับมาพิจารณาตัวเอง

หลวงพ่อฤาษีลิงดำ วัดท่าซุง ท่านกล่าวว่า

จงเป็นโจทย์กล่าวโทษตนเอง

อย่ามัวเพ็งเล็งคนอื่นเลย กลับมาหาที่ตัวเราเองเถอะครับ