ขณะนี้ดูเหมือนเพื่อน ๆ สมาชิกส่วนใหญ่จะเห็นตรงกันในแง่โทษของการหลงนิมิตหรืออภิญญาต่าง ๆ แต่ในขณะเดียวกัน ลุงสิทธิ์ก็เริ่มเห็นสิ่งที่เกินพอดีหรือไม่พอดีเริ่มเกิดขึ้น

ลุงสิทธิ์จึงขอเล่าประสบการณ์ให้พวกเราได้ฟังกันไว้เป็นอุทาหรณ์ กล่าวคือในสมัยที่หลวงปู่ยังมีชีวิต พวกเราเหล่านักศึกษาผู้อ่านและศึกษาตำรับตำรามามากได้เคยเผลอตัวถึงขนาดไปจับผิดหลวงปู่ ในตอนที่ท่านสอนว่าปฏิบัติแล้วต้องให้สว่าง พวกเรานึกตรงกันว่าก็แสงสว่างเป็นหนึ่งในอุปกิเลส แล้วทำไมหลวงปู่สอนให้เราไปหลงติดกิเลสล่ะ

หากเราพิจารณาให้ดี อุปกิเลสทั้ง ๑๐ ตัว มีแสงสว่าง ญาณ ปีติ และสุข เป็นต้น นั้นล้วนแต่เป็นของดีทั้งนั้น มิใช่ของไม่ดี นิมิตหรือแสงสว่างไม่ใช่กิเลส แต่ความหลงในนิมิตหรือแสงสว่างต่างหากที่เป็นกิเลส

ลุงสิทธิ์เองก็เคยถามหลวงปู่ว่า

"หลวงพ่อครับ ปฏิบัติให้สงบเฉย ๆ ไม่ได้หรือครับ ทำไมต้องให้สว่างด้วยครับ"

หลวงปู่ตอบว่า

"แกว่าแกเดินไปในทางมืด ๆ ดี หรือสว่าง ๆ ดี ...ถ้าแกต้องเดินในที่มืด ๆ แกมีไฟฉายไว้สักกระบอกจะดีไหม"

ลุงสิทธิ์ตอนนั้นก็ยังไม่ค่อยเข้าใจอะไรนัก กระทั่งมีประสบการณ์การปฏิบัติมากเข้า ๆ จึงพอเข้าใจสิ่งที่หลวงปู่สอน

ท่าทีที่เหมาะควรต่อนิมิตหรือแสงสว่างก็คือ ให้ระวังอย่าไปหลงในนิมิตหรือแสงสว่าง แต่ก็มิได้แปลว่าให้ไปรังเกียจหรือปฏิเสธนิมิต เพราะนิมิตหรือแสงสว่างสามารถนำมาใช้เป็นเครื่องมือในการปฏิบัติหรือการก้าวเดินทางธรรมให้ละเอียดยิ่งขึ้นไปได้

เราต้องยอมรับว่าสิ่งที่สั่งสมมาในแต่ละบุคคลนั้นไม่เหมือนกัน บางคนปฏิบัติแล้วมีนิมิตมาก บางคนน้อย บางคนไม่มีเลย

เคยได้นั่งสนทนากับคุณเมธาถึงเรื่องการเห็นที่หลวงปู่สอนว่าเราได้ยินมาตรงกันอย่างไร โดยสรุป การเห็นที่ถือว่าสำคัญที่สุด (ถือเป็น must) นั่นก็คือการเห็นโกรธ โลภ หลง ในใจ เพราะถ้าไม่เห็นกิเลสก็ไม่รู้จะไปชำระอะไรที่ไหน

ส่วนการเห็นนิมิตนี้ มีหลักอยู่ว่าให้รับทราบ (อย่าเพิ่งเชื่อหรือปฏิเสธ) ถ้าเป็นประโยชน์ต่อการเจริญศรัทธาในพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ ก็น้อมจิตยินดีได้ พอพูดมาถึงตรงนี้ทุกคนอาจจะ "เอ๊ะ" ว่าไหนให้วางใจเป็นกลาง ไม่ยินดียินร้ายไง

คำตอบ ก็คือ เรากำลังสับสนกับคำสอนสำหรับระดับหรือขั้นการปฏิบัติที่ต่างกัน เรื่องนี้ลุงสิทธิ์เคยสับสนมาเมื่อหลายปีก่อน

ในภาคปฏิบัติ ขั้นต้นนั้นเราต้องการแรงส่ง ก็เหมือนการขึ้นกระสวยอวกาศ เราต้องมีแรงส่งให้เพียงพอจนกว่าจะพ้นจากแรงดึงดูดของโลก แรงส่งในความหมายของการปฏิบัติจิตภาวนาก็คือฉันทะ ซึ่งหากใครไปปฏิบัติกับหลวงน้าสายหยุด (พระภิกษุที่หลวงปู่ให้สอนกรรมฐานคนใหม่ ๆ) ท่านก็มักจะพูดว่า "ให้ยินดีในองค์พระที่เกิดขึ้นที่จิต"

การ "ยินดีในองค์พระที่เกิดขึ้นที่จิต" ไม่ได้แปลว่าให้หลงตัวเองว่าตนบรรลุแล้ว หรือเป็นผู้วิเศษ หรือมีกิเลสน้อยกว่าคนอื่นแต่อย่างใด

ในช่วงเริ่มต้นของการปฏิบัตินั้น นิวรณ์ต่าง ๆ ยังมีอิทธิพลครอบงำจิตใจของเรา เราจึงต้องอาศัยเครื่องมือหลายอย่างช่วยพยุงให้เราพ้นไปจากอำนาจของมัน (ให้พ้นแรงดึงดูดของมัน) มีทั้งคำบริกรรมภาวนาเป็นเครื่องยึดเครื่องเกาะ มีทั้งการยินดีในองค์พระเป็นกำลังส่ง (คนที่มีนิสัยปัจจัยเรื่องการรู้การเห็นภายในก็เห็นไป คนไม่มีนิสัยปัจจัยด้านนี้ ก็น้อมใจตามที่หลวงปู่สอนว่า ขณะบริกรรมภาวนา (ไตรสรณคมณ์) ความสว่างหรือองค์พระจะค่อย ๆ เกิดขึ้นเอง  (ไม่ว่าจะเห็นหรือไม่เห็นก็ตาม) ดังนั้น แม้ไม่เห็น เราก็ยินดีกับสภาวะแห่งความปลอดโปร่ง เบากายเบาใจว่านั่นคือสิ่งที่สะท้อนออกมาจากความสว่างของจิต หรือจิตที่มีภาวะแห่งความเป็นพระ (สงบ สว่าง)

เมื่อพ้นไปจากแรงดึงดูดคือนิวรณ์ต่าง ๆ แล้ว ทีนี้ก็วางใจเป็นกลาง ๆ (ไม่ต้องอาศัยตัวยินดีอีก) เหมือนกระสวยอวกาศที่สลัดท่อนเชื้อเพลิงออก ฉันใดก็ฉันนั้น) การพิจารณากายหรือจิตค่อยเป็นไปบนฐานของใจที่เป็นกลาง ๆ นี้

นี้ถ้าไม่ได้หลักที่หลวงปู่สอน จึงช่วยให้เข้าใจกระบวนการเหล่านี้ได้ง่ายเข้า เพราะหลวงปู่สอนให้ตระหนักไว้เสมอว่าธรรมะนั้นมีหยาบ กลาง ละเอียด ในหยาบก็ยังมีหยาบ กลาง ละเอียด ฯลฯ อย่าพึ่งด่วนสรุปว่าเราเข้าใจแจ่มแจ้งแล้ว เพราะเมื่อปฏิบัติไป ๆ เราจะรู้ว่าสิ่งที่เป็นเครื่องมือในการปฏิบัติไม่ว่าจะเป็นคำบริกรรมภาวนา ปีติ สุข ฯลฯ กลับกลายเป็นอุปสรรคหรือเครื่องรุงรังใจในขั้นของการปฏิบัติที่ประณีตสุขุม การจะปฏิเสธหรือรังเกียจเครื่องมือเหล่านี้ จะทำให้เราไม่อาจก้าวข้ามการปรับจิตในขั้นต้นไปได้ จุดสำคัญจึงอยู่ที่การมีปัญญากำกับว่าเครื่องมือคือเครื่องมือ ที่เมื่อหมดหน้าที่ก็ปล่อยวางมัน เพราะมันคือเครื่องมือ มิใช่ผลสุดท้ายที่พึงหวัง

แสง คือ เครื่องมือ  มิใช่เป้า

หลงแสง หลงเครื่องมือ ไม่ถึงเป้า

วางใจกลางๆ กับแสง 

จิตที่กลางๆ สว่างเบา นำประโยชน์ไปใช้พิจารณากาย

สังขาร  เข้าสู่ อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา 

อ่านแล้วพอจะสรุปตามความเข้าใจได้เช่นนี้

สาธุ ขอบคุณ พี่ๆ ทุกท่าน ที่ให้ปัญญา

อ่านแล้วก็วาง...แล้วกลับไปทำความเข้าใจกับความจริงที่เกิดขึ้น

สาธุ กับคำชี้แนะแนวทาง..............

จากหลงนิมิตร.. สู่วิปัสสนูปกิเลส

นำมาซึ่งการจัดหนักแบบเข้มๆของท่านอาจารย์ทั้งสอง

เหล่าสาธุชนเพื่อนๆ ก็เลยพากันได้ประโยชน์ในภาคปฏิบัติกันไปเต็มๆ

หนัก..หนัก.. อย่างนี้ย่อมมีต้องของดีแลประโยชน์

สาธุ..สาธุ..สาธุ  ครับ

(สงสัยต้องหาหัวข้ออะไรดีหนอ..มาแหย่ผู้เฒ่าลุงทั้งสอง..ให้ปล่อยวิชา จัดหนักบ่อยๆซะละมั้ง ) 

ทำเอง ทำจริง เห็นประโยชน์จากการทำ

ในเส้นทางรอยธรรมที่เดินจะมีบททดสอบ ให้เราได้ใช้ของจำ ให้ได้ทำจริงๆถ้ามีสติ มีกัลยณมิตร ให้มีพิจารณา มหาพิจารณา ถ้าเราเคยคิดว่า อะไรที่ไม่ทำให้เราถึงแก่ความตายมีแต่จะทำให้เราแกร่งขึ้น ถ้าขาดการพิจารณาการแกร่งนี้ก็ไม่ยั่งยืน

อยากเชิญชวนให้ฟังคำแปลบทสวด ทำวัตรเช้า ทำวัตรเย็น เพราะจับจิต และจริงเท่าที่ความจริงจะเป็นได้ พิจารณา มหาพิจารณา

พุทธัง สรณังคัจฉามิ ธัมมัง สรณังคัจฉามิ สังฆัง สรณังคัจฉามิ

อย่านัดใครตอนเที่ยง ๑๒นาฬิกา เพราะไม่มีอะไรเที่ยง  

 เห็นจริงได้ ต้องทำจริง

จะรู้จริง ต้องยิ่งทำ

ทำไปใคร่ครวญธรรม

ให้หมั่นทำ ธรรมของจริง