เวลาไปวัดสะแก (ซึ่งก็คงเป็นเช่นเดียวกับวัดหรือสำนักอื่น ๆ) จะพบทั้งแบบอย่างที่น่าโมทนา และแบบอย่างที่ไม่น่าโมทนา

หากเป็นผู้ใหม่สนใจใคร่รู้ว่าบรรยากาศการมารวมตัวกันของผู้ที่มากราบนมัสการหลวงปู่เป็นอย่างไร ลุงสิทธ์ก็ขอแนะนำให้ไปร่วมกิจกรรมถวายสังฆทานพระ ๙ รูป ที่จัดให้มีขึ้นทุกเช้าวันเสาร์ นำโดยโยมอุปัฏฐากหลวงปู่ (ชื่อน้าจันทร์) ซึ่งยังคงบรรยากาศที่งดงาม กล่าวคือ ทุกคนร่วมรักษาบรรยากาศที่สงบเงียบ เรียบร้อย ในระหว่างรอพระสงฆ์ คนส่วนใหญ่ก็จะนั่งปฏิบัติภาวนารอเวลาถวายทาน จากนั้นก็รับพรโดยความพร้อมเพรียง นั่งรับประทานอาหารร่วมกันโดยความเอื้ออาทร เห็นแล้วน่าชื่นใจและน่าโมทนาที่ยังมีการรักษาบรรยากาศที่ดีนี้ไว้ตั้งแต่หลวงปู่ละสังขาร จนกระทั่งบัดนี้ (กว่า ๒๐ ปีแล้ว)

ส่วนตัวอย่างที่ไม่น่าโมทนาก็เป็นการกระทำในทางตรงกันข้ามกับข้างต้น กล่าวคือไม่รักษาบรรยากาศแห่งความสงบ ส่งเสียงดังอยู่ตลอด ไม่เอื้ออาทรต่อกัน ทำตัวเป็นเจ้าที่แต่กลับไม่เคารพในสถานที่ สนใจให้ความสำคัญแต่เรื่องเม็ดเงินทำบุญยิ่งกว่าธรรม ไม่เป็นแบบอย่างให้ผู้มาภายหลังได้ปฏิบัติตาม ทำกำลังใจและศรัทธาของผู้มาใหม่ให้ตกไป

ในอีกด้านหนึ่ง ผู้ที่ฝ่าด่านนี้ไปได้ ก็จะมีการพัฒนาตัวเองขึ้นไปอีก ดังนั้น ในสถานการณ์ที่มิอาจหลีกเลี่ยงหรือควบคุมได้ ความอดทนอดกลั้นอันยิ่งก็ต้องถูกนำมาใช้ ความตั้งใจในการปฏิบัติภาวนาก็ต้องเพิ่มขึ้นอีกเป็นหลายเท่าตัว

...กว่าจะเห็นเป็น "ธรรมดา"

เล่าไว้เพื่อประกอบการดูจิต รักษาจิต (เผื่อต้องไปประสบพบเจอ)

นึกถึงพุทธพจน์อันหนึ่งขึ้นมาที่ว่า

"อานนท์ ภิกษุ ภิกษุณี อุบาสก อุบาสิกาใด ประพฤติธรรมสมควรแก่ธรรม ปฏิบัติชอบยิ่ง ปฏิบัติตามธรรมอยู่ ผู้นั้นชื่อว่าย่อมสักการะ เคารพ นับถือ บูชาตถาคต ด้วยการบูชาอันสูงสุด"

ขอบคุณครับ !

พี่สิทธิ์และคุณธุลีดินเล่าจนเห็นภาพเลย...

กราบขอบารมีหลวงปู่ช่วยให้คุณผู้หญิงคนนั้นสามารถรักษากำลังใจไว้ได้ 

และเห็นความเป็น "ธรรมดา" ของเธอผู้นั้นด้วยเถิด

สาธุอนุโมทนามิครับ_/\_

พุทธัง  สรณัง  คัจฉามิ

ธัมมัง   สรณัง  คัจฉามิ

สังฆัง   สรณัง  คัจฉามิ

สาธุ สาธุ สาธุ อนุโมทนากับกระทู้"การบูชาอันยิ่ง"ครับครูพรสิทธิ์

ขอบคุณมากค่ะลุงสิทธิ์

เมื่อวันที่ 5 พ.ค.55 ที่ผ่านมา ได้ไปกราบหลวงปู่ที่วัดสะแกมาค่ะ

ไปช่วงเวลาเขาเลี้ยงเพลและทานข้าวกัน

จัดเต็มค่ะลุงสิมธิ์ เจอทุกรูปแบบที่ลุงสิทธิ์บอกมา

มีเสียงเครื่องไฟงานบวชอีกต่างหาก

คิดในใจว่าถ้าผ่านตรงนี้ได้ถือว่าเป็นลูกหลานหลวงปู่เป็นแน่แท้

ในส่วนตัวแล้วตั้งใจจะไปกราบหลวงปู่

กราบหลวงปู่แล้วก็หามุมสงบตรงข้ามแท้งค์น้ำมนต์ของหลวงปู่

จนเวลาถึงบ่ายสองโมงได้ออกจากสมาธิ

จึงกราบลาหลวงปู่กลับบ้าน

สาธุ สาธุ สาธุ

คุณฐายิณีครับ

พระท่านคงเห็นว่า "ขันติบารมี" ยังเติมได้อีกเยอะ ท่านก็เลยประทานอุปกรณ์การเรียนการสอนมาเสริมให้กระมัง

คิดให้ขำ ๆ ก็ว่า ใครจะนั่งสมาธิที่หน้ากุฏิในช่วงที่เจ้าที่กำกับอยู่ ก็ทำได้อย่างเดียวคือ "เข้าฌาน" เพื่อให้หูดับไม่รับรู้เสียงที่มากระทบ ^0^

แต่ถ้าเจ้าที่มาเป็นคณะ ก็อาจต้องใช้สำลีอุดหูช่วยสักหน่อย ทางวัดก็ไม่ได้ห้ามนะครับ

พิจารณาแล้วก็น่าสังเวชใจ เพราะ "เจ้าที่" ดังกล่าว เป็นผู้ที่หลวงปู่เคยพูดกับเขาเองโดยตรงว่า "ข้าตายแล้วต้องลงนรก ...ลงนรกเพื่อไปเอาพวกแกขึ้นมา" (อ่านที่ลุงสิทธิ์เรียบเรียงไว้ในหนังสือตามรอยธรรมฯ เรื่องที่ ๑๐๗ หน้า ๒๑๗ เรื่องหลวงปู่ตายแล้วต้องลงนรก?"

เคยมีศิษย์อาวุโสไปตักเตือนแกด้วยความปรารถนาดี แต่ผลคือ แกไม่รับฟัง

ความสำคัญมั่นหมายที่ฝังแน่นคือ ฉันอยู่กับหลวงปู่มานาน ช่วยท่านเทพระมาก็ไม่น้อย จำหน่ายพระและบอกบุญหาเงินเข้าวัดก็มากมาย (เป็นล้าน) ...สุดท้าย ที่นี่ จึงเป็นของฉัน

นี้แหละ "กับดักทางธรรม" ที่เคยเล่าให้ฟัง เมื่อแรกเข้าวัดก็มีศรัทธาตั้งใจปฏิบัติดี แต่เมื่อได้มาใกล้ชิดครูบาอาจารย์นาน ๆ ประกอบกับมีคนใหม่มายก ตัวเองก็ขาดการสำรวมระวังและขาดการปฏิบัติตามคำสอนของครูบาอาจารย์ ผลก็เลยเป็นดังที่เห็น

มิน่าล่ะ หลวงปู่จึงสอนว่าอย่าอยู่ใกล้พระอรหันต์นาน บาปกรรมจะมาก

ทำให้นึกถึงนายฉันนะ ผู้ที่พาเจ้าชายสิทธัตถะหนีออกจากวังไปบวช เมื่อบวชพระแล้วก็สำคัญตนว่า หากไม่มีแก ก็ไม่มีพระพุทธเจ้า ดังนั้น ใคร ๆ จะไปสอนหรือตักเตือนแกไม่ได้ทั้งนั้น 

สุดท้าย ก่อนปรินิพพาน พระพุทธเจ้าจึงอนุญาตให้สงฆ์ลงโทษนายฉันนะได้ ด้วยการลงพรหมณ์ฑัณฑ์ คือ ไม่ให้สงฆ์พูดคุยหรือร่วมกิจกรรมใด ๆ ด้วยเลย (ทำให้เหมือนไม่มีตัวตน) สุดท้าย พระฉันนะจึงได้คิด

เป็นที่รู้กันว่า ตนนี่แหละฝึกได้ยาก

ตนที่ฝึกดีแล้ว เป็นเครื่องรุ่งเรืองของคน(อมฤตพจนา)

ได้รับมา นำมาแบ่งปันต่อ