เป็นเรื่องปรกติที่เมื่อเสร็จภารกิจเกี่ยวกับการถวายภัตตาหารและของสังฆทานต่าง ๆ แก่หลวงปู่แล้ว ลูกศิษย์บางส่วนที่ยังไม่ได้รีบร้อนกลับบ้าน ก็จะหาที่นั่งทำสมาธิภาวนาในที่ไม่ไกลจากหลวงปู่ โยมท่านหนึ่งก็เช่นกัน ได้มองหาที่นั่งภาวนาในหอสวดมนต์ เขาเริ่มนั่งภาวนาไปได้ไม่ทันไร ก็ได้ยินเสียงผู้คนไปรวมพลกันหน้ากุฏิหลวงปู่ แม้จะไม่ลืมตาดูก็พอเดาความได้ว่าหลวงปู่กำลังจะพรมน้ำมนต์ให้ลูกศิษย์ที่เอ่ยปากขอท่าน จึงไม่ต้องพูดถึงคนที่เหลือ ย่อมกรูกันเข้าไปด้วยความดีใจ สำหรับหลวงปู่ท่านก็ย่อมสงเคราะห์ทั่วถึงเสมอหน้าเป็นปรกติอยู่แล้ว

ชายคนที่กำลังนั่งสมาธิอยู่ก็คิดว่า “...อ้าว ดูท่าว่าหลวงปู่จะพรมน้ำมนต์ให้ลูกศิษย์นี่นา แล้วเราจะนั่งอยู่ทำไม ทำไมไม่ไปรวมกับพวกเขาล่ะ”

อีกใจหนึ่งก็นึกลังเลว่า “ถ้าลุกออกจากที่นั่งสมาธิภาวนาก็เหมือนไม่เคารพในธรรม ...เอาเถอะ แม้จะอยากได้รับน้ำมนต์จากหลวงปู่อยู่ไม่น้อย ก็อดเอาเสียครั้งนี้ เพื่อจะได้นั่งปฏิบัติธรรมด้วยความเคารพต่อไป”

เมื่อชายคนนั้น ละความอยาก ตัดใจไม่ลุกออกจากที่นั่งสมาธิ (เพื่อไปขอรับน้ำมนต์จากหลวงปู่) แล้ว เขาก็วางใจเป็นปรกติ ตั้งใจปฏิบัติภาวนาต่อไป

และแล้วสิ่งที่เขาไม่คาดฝันก็บังเกิดขึ้น นั่นก็คือ ในขณะที่บรรดาลูกศิษย์หน้ากุฏิได้รับน้ำมนต์จากหลวงปู่ หลวงปู่ท่านก็พรมน้ำมนต์เข้ามาถึงในสมาธิของลูกศิษย์ที่กำลังนั่งปฏิบัติธรรมอยู่ด้วย เพราะมีนิมิตปรากฏเป็นเหมือนละอองน้ำโปรยปรายมาที่ตัวเขา ละอองน้ำนั้นมีสีเหมือนมรกตและระยิบระยับงดงามกระเซ็นมาต้องกายต้องใจของเขา จนยังอาการปีติให้เกิดขึ้น

ศิษย์ผู้นั้นรู้สึกปลื้มใจและเชื่อมั่นในบารมีธรรมของหลวงปู่ ที่ท่านสามารถพรมน้ำมนต์ทั้ง “ตัวนอกและตัวใน” ดูเอาเถิดว่าแม้เขาจะไม่ได้ลุกออกจากการทำสมาธิเพื่อไปขอรับน้ำมนต์จากหลวงปู่อย่างใคร ๆ แต่ในที่สุดแล้วหลวงปู่ก็ทราบวาระจิตและเมตตาพรมน้ำมนต์ทิพย์แก่เขา ...หลวงปู่ช่างเมตตาต่อศิษย์เหลือเกิน และนี่เป็นการตอกย้ำว่าหากเราปฏิบัติธรรมโดยความเคารพแล้ว สิ่งอันเป็นมงคลแก่ชีวิตทั้งหลายย่อมตามมาเอง

อนุโมทนา สาธุครับ  ทำให้รู้สึกหนักแน่นและกำลังใจในการปฏิบัติธรรมมากขึ้นครับ

อนุโมทนาสาธุครับ

ทำให้นึกถึงและทราบซึ้งยิ่งขึ้นไปอีกกับการที่หลวงปู่เมตตามอบพระทรงหยดน้ำให้กับคณะลูกศิษย์เมื่่อคืนวันอัฏฐมีบูชาที่ผ่านมา

นะโม พรหมปัญโญ

นะโม พรหมปัญโญ

นะโม พรหมปัญโญ

สาธุอนุโมทนามิครับ ^______^