ในสมัยเมื่อแรกรู้จักและเข้ามากราบหลวงปู่ดู่ที่วัดสะแกเมื่อราว ๓๐ ปีมาแล้วนั้น วัดสะแก โดยกรรมการวัด กำลังขยายพื้นที่คอนกรีตไว้เป็นที่จอดรถและลานเอนกประสงค์ซึ่งภายในไม่กี่ปีก็เทคอนกรีตเต็มพื้นที่หมด  โดยส่วนตัวชอบอยากให้มีพื้นดินพื้นหญ้าและต้นไม้ใหญ่สลับบ้างมากกว่า เพราะชอบบรรยากาศความร่มเย็น เห็นแต่คอนกรีตแล้วมันให้รู้สึกถึงความร้อน แต่ก็นั่นแหละ ค่านิยมของชาวบ้านยังชอบที่จะมีลานจัดงาน โดยเฉพาะอย่างยิ่งงานบวช และงานศพ ชอบที่จะนำมหรสพมาแสดงกันในวัด เสียงอึกทึกมาก แม้ทุกวันนี้ก็เป็นอย่างนั้น หลวงปู่ (ซึ่งไม่ใช่เจ้าอาวาส) ท่านก็ไม่อยู่ในฐานะจะไปหามปราม อีกอย่างหนึ่ง กลุ่มคนที่นำมหรสพเข้าวัดก็มักไม่ใช่กลุ่มคนที่จะยอมรับการตักเตือนจากหลวงปู่ได้

สิ่งที่หลวงปู่พอจะควบคุมได้ก็คือ ที่อื่นหนวกหูก็หนวกหูไป แต่บริเวณกุฏิหลวงปู่ควรต้องเงียบสงบให้เป็นที่สัปปายะเอื้อต่อการปฏิบัติสมาธิภาวนา ด้วยเหตุนี้ หลวงปู่จึงมักกำชับลูกศิษย์ให้รักษาความเงียบสงบ เช่น ไม่ให้จับกลุ่มคุยกัน ไม่ให้คุยเสียงดัง ไม่ให้คุยกันในเวลารับประทานอาหาร ไม่ให้ส่งเสียงหรือเดินเสียงดังรบกวนคนที่กำลังนั่งสมาธิภาวนา สำหรับเรื่องการสวดมนต์นั้นไม่มี เพราะถือเป็นกิจที่ไปทำกันที่บ้าน แม้หลวงปู่เอง ก็ทำในกุฏิของท่านในตอนเช้ามืดและตอนค่ำ ทั้งนี้ ก็เพื่อมิให้มีเสียงรบกวนผู้อื่น บรรยากาศสมัยนั้นจึงมีแต่ความเงียบสงบ  มองไปมุมไหนก็เห็นแต่คนนั่งสมาธิ  

หลวงปู่เป็นผู้สรรเสริญการรักษาความเงียบสงบ หลวงปู่สรรเสริญการเจริญสมาธิภาวนา หลวงปู่สรรเสริญการระมัดระวังมิให้ส่งเสียงรบกวนผู้ที่กำลังปฏิบัติสมาธิภาวนา หลวงปู่สรรเสริญผู้รู้จักกาลเทศะในการปฏิบัติธรรม หลวงปู่บอกว่าการส่งเสียงรบกวนคนที่กำลังปฏิบัติ ยิ่งหากเป็นคนที่กำลังปฏิบัติได้ดี ๆ นี่บาปเท่ากับฆ่าช้างทั้งตัวทีเดียว

ลุงสิทธิ์จึงขอเชิญชวนพวกเรามีส่วนร่วมในการรักษาปฏิปทาของหลวงปู่ที่เคยพาทำ นั่นก็คือการช่วยกันรักษาความสงบ ไม่ส่งเสียงรบกวนผู้อื่น โดยเฉพาะอย่างยิ่งในช่วงที่มีผู้กำลังนั่งสมาธิภาวนา เพื่อว่า แม้หลวงปู่จะละสังขารไปแล้ว แต่พวกเราทุกคน ทั้งศิษย์เก่าและศิษย์ใหม่ จะเป็นผู้ให้ความเคารพในสถานที่ เคารพในธรรม และเคารพต่อการปฏิบัติของผู้อื่น จะระมัดระวังอย่างเต็มที่ในการไม่ส่งเสียงรบกวนผู้ปฏิบัติ เพื่อรักษาบรรยากาศที่เอื้อต่อการปฏิบัติสมาธิภาวนาให้ใกล้เคียงกับสมัยหลวงปู่ยังมีชีวิตให้มากที่สุดเพื่อถวายเป็นพุทธบูชา ธรรมบูชา สังฆบูชา และเพื่อประโยชน์ตน และประโยชน์ผู้อื่นโดยสมบูรณ์     

สาธุ เห็นด้วยและขออนุโมทนากับพี่สิทธิ์ พร้อมทั้งหมู่คณะทุกท่านด้วยครับ จะรักษาข้อวัตรของหลวงปู่เอาไว้มิให้ขาด มิให้ทำลาย ตลอดไปครับ

มาช่วยกันเข้าใจ รวมทั้งร่วมกันรักษาและปฏิบัติตามสิ่งที่หลวงปู่พาทำกันมาก ๆ นะครับ

หลวงปู่รักความสงบเงียบ

หลวงปู่รังเกียจการเรี่ยไร

หลวงปู่ทั้งบอกทั้งส่งสายตาให้รู้ว่าให้หมั่นนั่งสมาธิภาวนา 

หลวงปู่เน้นที่การอบรมตนของแต่ละคนๆ ให้เอาตัวเองให้รอด 

หลวงปู่สอนทั้งด้วยคำพูดและการทำให้ดูในเรื่องสันโดษ ไม่ให้ฟุ้งเฟ้อ ให้อยู่ง่ายกินง่าย

หลวงปู่ไม่ปรารถนาความเด่นดัง และไม่อยากให้คนเป็นบาปที่เอารูปพระไปวางขาย โดยเฉพาะอย่างยิ่งตามฟุตบาธ ให้คนเดินข้ามไปข้ามมา ดังนั้นท่านจึงแทบไม่อนุญาตให้ใคร ๆ มาถ่ายรูปท่าน

หลวงปู่ให้การปฏิสันถารกับคนทุกชนชั้นเสมอกันเหมือนจะบอกเราว่า  พวกเราก็เช่นกัน จงอย่าแบ่งแยกหรือเลือกที่รักผลักที่ชัง

หลวงปู่เป็นพระที่เกรงใจโยมเหลือเกิน ไม่เคยเอ่ยปากขอนั่นขอนี่ หรือทำให้้โยมต้องลำบากใจเลย ท่านเป็นแต่ "ผู้ให"

หลวงปู่ท่านส่งเสริมให้ลูกศิษย์รักใคร่กลมเกลียวกันไม่ว่าจะด้วยการให้รับประทานอาหารร่วมกัน ให้รินน้ำชาให้กัน ให้คนเก่าเปิดโอกาสให้คนใหม่เข้าไปนั่งฟังท่านใกล้ ๆ หัดให้โมทนาบุญซึ่งกันและกัน

หลวงปู่รักเด็ก ท่านมีอุบายให้เด็กอ่านหนังสือธรรมะ โดยการให้เด็กมานั่งอ่านหนังสือธรรมะให้ท่านฟัง ในช่วงที่ท่านมิได้รับแขก หรือให้เด็กมานั่งสมาธิต่อหน้าท่าน ท่านส่งเสริมให้เด็กมีความกตัญญู

หลวงปู่รักเคารพพระพุทธเจ้ามาก ไม่กล้าตีตัวเสมอ และไม่กล้าบัญญัติสิ่งที่พระพุทธเจ้ามิได้บัญญัติ

ฯลฯ

สาธุ สาธุ

เรื่องการประพฤติปฏิบัติในทางพระพุทธศาสนานั้นเป็นเรื่องที่ละเอียด ประณีต สุขุมลุ่มลึกไปตามลำดับเหมือนฝั่งมหาสมุทร (ถ้าเป็นสำนวนของหลวงปู่ก็ว่า ธรรมมีหยาบ กลาง ละเอียด)

จะทำความดีให้ถูกดีและได้ดีก็ต้องรู้ธรรมที่เหมาะะควรแก่กำลังและฐานะ รวมทั้งรู้กาละเทศะ อีกทั้งยังต้องปฏิบัติให้ครบองค์ธรรม (ธรรมทำให้ครบ)