เกือบสามสิบปีมาแล้ว ผมมีโอกาสไปนอนค้างคืนที่วัดสะแก
ช่วงเวลากลางวันจึงมีโอกาสได้ฟังหลวงปู่พูดคุยกับศิษย์
หลายคนหลายคณะ มากราบท่านด้วยเรื่องต่างๆ
ในครั้งนั้นได้ขออนุญาตหลวงปู่บันทึกการสนทนาเวลาที่ศิษย์
พูดคุยกับท่าน บางวันท่านก็ไม่อนุญาต ท่านว่า

"อัดไปทำไม ข้าก็พูดเละๆ เทะๆ"

ผมไม่ละความตั้งใจ ช่วงนั้นมหาวิทยาลัยปิดภาคฤดูร้อน
ผมมีโอกาสอยู่อยุธยาประมาณหนึ่งสัปดาห์
บางคืนนอนวัดสะแก บางคืนนอนบ้านพี่วรวิทย์ศิษย์หลวงปู่
ที่อยู่หลังสถานีรถไฟอยุธยา ส่วนเวลากลางวันก็จะมาภาวนา
ฟังหลวงปู่พูดคุยสอนธรรมะที่วัด

มีศิษย์หลวงปู่ท่านหนึ่ง เธอมาจากกรุงเทพฯ พร้อมสามี
ทราบภายหลังว่าเธอเป็นทั้งนักแสดงและผู้กำกับละครทางทีวี
เธอเล่าให้หลวงปู่ฟังว่า การงานทางโลกของเธอมีมาก
เธอทำธุรกิจหลายบริษัท ไม่ค่อยจะมีเวลาภาวนา
แต่เธอก็รักเคารพหลวงปู่มาก ช่วงหนึ่งของบทสนทนา
ที่ผมขออนุญาตหลวงปู่บันทึกไว้ได้ในวันนั้น ...
(ขอบคุณน้องปุถุชนที่ถอดเทปตอนนี้ในกระทู้ก่อน)

ศิษย์:    อยากหาความสุขที่แท้จริงหลวงปู่ ความสุขที่แท้จริง
หลวงปู่: ไม่มีอ่ะ แท้จริง
ศิษย์:    ความสุขที่แท้จริง ไม่ใช่ทรัพย์สิน ไม่ใช่หน้าตา
           ไม่ใช่ชื่อเสียงนะ
หลวงปู่: อืม ไม่อ่ะ ไม่แท้ ไม่แท้หรอก ไม่แท้ซักอย่าง
ศิษย์:    แล้วอะไรล่ะคะ ถึงจะกำหนดเราได้ว่า ...
หลวงปู่: ธรรมะ ธรรมะ มีอย่างเดียวเท่านั้น
           ศีล สมาธิ ปัญญา ถ้าเราได้แล้วละก็ มันก็เย็นนนน

เพื่อนๆ สมาชิกคิดว่า
ความสุขของเราคืออะไรกันบ้างล่ะ
ลองเขียนมาเล่าสู่กันฟัง

ก่อนรู้จักหลวงปู่ที่บ้านผมไม่ได้จัดห้องพระ
หลังจากรู้จักหลวงปู่ทางเว็บไซต์สนทนาหลวงปู่ดู่
อ่านข้อความถามตอบครูเมธา ครูพรสิทธิ์ และสมาชิก
เกิดศรัทธาปฏิบัติตามด้วยการนั่งภาวนาในห้องนอนก่อน

หลังจากนั้นผมทำห้องพระชั้นบนของบ้าน
ตั้งโต๊ะหมู่บูชาพระมีรูปหลวงปู่ดู่
ส่วนมากผมเช่าบูชามาจากวัดสะแก
ไปวัดสะแกบ่อยครับ ไปแล้วไม่อยากกลับ
เช่ารูปภาพหลวงปู่มาหมด
กราบท่านนั่งมองท่านตอนสวดมนต์ไหว้พระ
มีรูปหลวงปู่สามด้านของห้องพระ
หนังสือและรูปภาพหลวงปู่ที่ครูเมธาให้มา
ผมติดแผ่นทองที่มีรูปภาพหลวงปู่ทุกแผ่น

รักท่านมาก รักท่านเหมือนพ่อ
กราบท่าน คิดถึงท่าน
ความสุขของผมอยู่ตรงนี้ครับ

ความสุขของผม คือ
เวลาหลังจากเสร็จสิ้นภารกิจการงานต่าง ๆ
ที่ทำมาแล้วทั้งวัน ได้กินข้าว อาบน้ำ
จากนั้น ก็หาที่นั่งเหมาะใกล้ตัว
ปิดไฟแล้วนั่งสวดมนต์แผ่เมตตาสั้น ๆ
นั่งตัวตรง ทำสมาธิยาวสั้น
แตกต่างกันไปในแต่ละวัน
ปฏิบัติไปเรื่อย ๆ ครับผม

เวลาที่จะโลภแล้วละได้
เวลาจะโกรธแล้วละได้
เวลาจะหลงแล้วละได้
นี่คือความสุขในความคิดของผมครับ
ดังนั้น คงไม่แปลกถ้าจะบอกใครต่อใครว่า
ผมไม่ค่อยมีความสุข (ในแบบที่ผมคิด)
ในชีวิตสักเท่าไหร่
เพราะบ่อยครั้งที่เผลอ ไม่มีสติ
ปล่อยให้กิเลสครอบงำ
รู้ตัวอีกทีก็โดนเล่นงานซะแล้วครับ ...
ผมรู้สึกว่ายิ่งปฏิบัติยิ่งเจอบททดสอบมากขึ้น
หรือไม่แน่ ...
เพราะปฏิบัติเลยทำให้เห็นกิเลสชัดขึ้น
ผมเข้าใจถูกไหมครับ???

มิรู้ระยะทาง มิรู้เวลา

แต่..... กำลังพยายามเดินทางไปสู่ดินแดนแห่งความสุขที่แท้จริงอยู่ค่ะ

ที่ที่สงบจากโกรธ จากโลภ จากหลง

ขอบคุณผู้ถ่ายภาพค่ะ

มีชีวิตเป็นปกติสุข ไม่มีเรื่องต้องทุกข์กังวล เป็นความสุขในปัจจุบัน สุขในอนาคต หวังให้ถึงฝั่ง เป็นสุขอันเกษม เช่นหมู่เพื่อนทั้งหลาย

ความสุขต่อเนื่องคือพาแม่บ้านและลูกสาวตัวเล็ก
กราบพระสวดมนต์ที่ห้องพระและห้องนอน
บอกให้รู้จักหลวงปู่ทวด หลวงปู่ดู่ ตามรูปภาพ

เวลาลูกสาวไปเล่นซนกลับมามีแผลให้เป่าให้
ผมก็บอกกับลูกสาวว่าขอบุญหลวงปู่เป่าให้หาย
แล้วผมก็พูดว่า
ขอบุญหลวงปู่ทวดเป่าให้หายเป่าเพี้ยง
.... แล้วก็ยิ้มกัน .....
เวลาก่อนไปทำงานหรือกลับจากทำงาน
ขึ้นมากราบหลวงปู่บนห้องพระมองท่านรู้สึกรักท่าน ...
ท่านอมยิ้มให้ รูปภาพตามรอยธรรม ย้ำรอยครู 
รักหลวงปู่เหมือนพ่อแม่
ไม่ทันหลวงปู่ แต่ทันลูกศิษย์ท่าน
ครูเมธา ครูพรสิทธิ์ และคณะของท่าน
สาธุ อนุโมทนาฯ

พุทธศาสนาสอนเรื่องความสุข
ทำอย่างไรไม่ให้ทุกข์
สุขแบบฆราวาส ไม่เท่ากับ
สุขแบบพระโยคาวจร

ความสุขแท้จริง
เป็นความสุขจากภายใน
ไม่ใช่จากภายนอก
เป็นความสุขจากจิตใจ
ไม่ใช่จากเงินทอง วัตถุสิ่งของ

ศีล สมาธิ ปัญญา
ภาวนาตามแบบพระพุทธเจ้า
สุขจากสมาธิที่ทำจิตสงบ
ปฐมฌาน ทุติยฌาน ตติยฌาน
จตุถฌาน ... สุขในอรูปฌาน
จนถึงพระนิพพาน

ท่านจึงว่า
"พระนิพพานเป็นสุขอย่างยิ่ง"

สุขแบบโลก มีสูตรคือ =>
สุขแล้วตามด้วยทุกข์
ท่านจึงเรียกว่า สุกไหม้
(โปรดศึกษาอาทิตตปริยายสูตร)

สุขแบบธรรม สูตรคือ =>
ทุกข์ก่อน สุขค่อยตามมา
ท่านจึงเรียกว่า สุขเย็น

ผู้คนมักปรารถนาสุขแบบโลก
เพราะไม่ชอบขึ้นต้นด้วยทุกข์
การปฏิบัติที่ว่า "เอาจริง ทำจริง"
ดังที่หลวงปู่สอน
จึงมีคนทำได้น้อย ทำไม่ได้มากกว่า
ท่านเคยสอนไว้ ...

ในร้อยบ้าน จะมีสักบ้านนึงมั้ยที่ปฏิบัติ
แล้วในร้อยบ้านที่ว่าปฏิบัติ
จะมีสักบ้านนึงมั้ยที่ทำเป็นจริงๆ

ขอมาแสดงความเห็นในภาพย่อยๆ ครับ

"แค่ได้เข้ามาอ่านตัวหนังสือในบ้านหลังนี้

ก็มีความสุขได้บ้างแล้วครับ"

ดั่งลูกศรปักกลางอกครับ