หลวงปู่ดู่ท่านนอกจากจะชี้แนะให้แนวทางการปฏิบัติแล้ว ท่านยังคอยให้กำลังใจลูกศิษย์ในการปฏิบัติอยู่เสมอ ๆ

ครั้งหนึ่ง ท่านกล่าวกับลูกศิษย์ที่กำลังเริ่มปฏิบัติกรรมฐานว่า เพื่อนบ้านแก เอาว่าสัก ๑๐ หลัง แกคิดว่า จะมีสักหลังไหมที่เขาสนใจปฏิบัติภาวนา ...(ลูกศิษย์คนนั้นแอบนึกอยู่ในใจว่า อย่าว่าแต่ ๑๐ หลังเลย มากกว่านั้น ก็ยังยากที่จะมีคนสนใจปฏิบัติภาวนา) หลวงปู่กล่าวสรุปโดยมีใจความว่า พวกแกเหลวไหลมานาน กว่าจะได้รู้จักพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ กว่าจะรู้จักการภาวนาซึ่งถือเป็นสิ่งที่มีคุณค่าต่อชีวิตจริง ๆ 

เหมือนหลวงปู่จะพูดให้คิดเพื่อเพิ่มพูนกำลังใจว่า น้อยคนเต็มที ที่จะมีโอกาสมาใส่ใจปฏิบัติภาวนา ในหมู่บ้านหนึ่ง ๆ จะมีสักหลังไหม ในบ้านหลังหนึ่งจะมีสักกี่คน ...ทำให้ลูกศิษย์เกิดกำลังใจขึ้นมาทันที ว่าเป็นโชคลาภอันประเสริฐที่เกิดมาชาตินี้ ได้มีโอกาสปฏิบัติธรรม จึงไม่ควรที่เราจะท้อถอยหรือทอดธุระในการปฏิบัติให้ยิ่ง ๆ ขึ้นไป หากวันใดเกิดเริ่มท้อถอยเหนื่อยหน่าย ก็ให้นึกว่า เราจะฝืนกิเลสและอุตสาหะในการปฏิบัติต่อไปเพื่อถวายกุศลแด่หลวงปู่อันเป็นที่เคารพรักของเรา  

โมทนา สาธุครับ....

ขออนุโมทนาสาธุครับ

ธรรมชาติของน้ำ ย่อมมีขึ้นมีลงฉันใด

กำลังใจของผู้ปฏิบัติใหม่ ก็มีขึ้นมีลงฉันนั้น

ปฏิบัติไป ๆ ก็จะไม่สงสัยและไม่สนใจ

"อาการของจิต" ที่ขึ้นๆลงๆ

แต่จะมุ่งตรงต่อความเพียรเผากิเลส

และระลึกนึกถามตัวเองบ่อยๆ ว่า

พุทธัง ธัมมัง สังฆัง พระแท้ของเราอยู่ไหน?

จะรักษาไว้เท่าชีวิตเราได้อย่างไร?

ศิษย์หลวงปู่ ขอให้ระลึกไว้อย่างนี้

สาธ สาธุ สาธุ

ขอบคุณที่ช่วยดึงกระทู้ขึ้นมาให้ผู้ฝึกใหม่ ได้มีกำลังใจในทำความเพียร

ขออนุโมทนาสาธุครับ

บางครั้งลุงสิทธิ์ก็อดคิดไม่ได้ว่า เมื่อหลวงปู่ให้กำลังใจแล้ว ตัวเราเองก็ต้องรู้จักเติมกำลังใจให้ตัวเองด้วยเหมือนกัน

การเติมกำลังใจให้ตัวเองก็ต้องอาศัยศรัทธา ศรัทธาในพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ ศรัทธาในครูบาอาจารย์ ศรัทธาในหนทางเดิน ท้อได้ในบางคราว แต่จะไม่ทิ้งการปฏิบัติ เพราะถ้าเราทิ้งการปฏิบัติ ชีวิตเราก็จะวิบัติ แม้ร่ำรวยทรัพย์ภายนอก แต่อริยทรัพย์ภายในแห้งผาก ก็เรียกว่าชีวิตวิบัติ เป็นโมฆะอยู่นั่นเอง

พิจารณาถึงการบำเพ็ญของพระโพธิสัตว์ ต้องประสบความทุกข์ยากเพียงไร บ่อยครั้งเหมือนโดดเดี่ยว พอละจากการบำเพ็ญทุกกรกิริยา เหล่าปัญจวัคคีย์ก็พากันละทิ้งพระองค์ไป แม้ใกล้จะบรรลุสัมมาสัมโพธิญาณ พอพญามารและบริวารมากันมาก เหล่าเทพและพรหมทั้งหลายที่กำลังห้อมล้อมพระองค์อยู่ ก็ยังพากันละทิ้งพระองค์ สุดท้ายก็มีแต่ความดีที่พระองค์บำเพ็ญมาดีแล้วเท่านั้นที่จะเป็นความอบอุ่นใจให้พระองค์ ใครจะเติมกำลังใจให้ตนเองให้ระลึกถึงการบำเพ็ญของพระโพธิสัตว์กว่าจะมาตรัสรู้เพื่อเอาเรือมารับพวกที่มีธุลีในตา น้อย