หลวงน้าทบ (พระอธิการสมทบ โอฬาริโก) ซึ่งเป็นอดีตเจ้าอาวาสวัดสะแก เดิมเคยเป็นพระอุปัฏฐากของหลวงปู่ดู่ พรหมปัญโญ ท่านมีบุคลิกภาพของคนสมณะที่เรียบร้อย อีกทั้งเป็นพระที่พูดน้อย และพูดเบามาก ท่านมีปฏิปทาที่รักความสันโดษเช่นเดียวกับหลวงปู่ กุฏิของท่านจึงไม่มีสิ่งอำนวยความสะดวกใด ๆ ท่านเป็นพระเพียงรูปเดียวที่ทำหน้าที่ปลงเส้นเกศาให้หลวงปู่ตลอดหลายปีก่อนหลวงปู่จะมรณภาพ 

หลวงน้าทบท่านมีโรคประจำตัวอย่างหนึ่งคือโรคปลายประสามอักเสบ ซึ่งตามสถิติทางการแพทย์ในเมืองไทยสมัยนั้นบอกไว้ว่าในแสนคนจะพบคนไทยที่เป็นโรคนี้สักคนหนึ่ง 

โรคนี้ได้สร้างความทุกข์กายมิใช่น้อย โดยเฉพาะเวลาฉันอาหาร เพียงแค่ปลายช้อนสัมผัสโดนลิ้นของท่าน ก็ทำเอาท่านน้ำตาร่วงได้ เพราะมันเสียวแปล๊บทรมานท่านมาก

เคยกราบเรียนถามท่านว่า “หลวงน้าวางใจอย่างไรกับความทุกข์ของหลวงน้าที่น้อยคนในเมืองไทยหรือน้อยคนในโรคจะประสบเช่นนี้ครับ”

หลวงน้าตอบว่า “เราได้ชื่อว่าเป็นลูกพระพุทธเจ้า เป็นศิษย์มีครู พระพุทธเจ้าท่านให้เครื่องมือคือธรรมะมาตั้งเยอะ ถึงเวลาก็ต้องงัดมาใช้ เครื่องมือนี้ไม่ได้ผล ก็หยิบเครื่องมือคือธรรมะข้ออื่นมาต่อสู้อีก ดูอย่างทางโลกสิ ขงเบ้งเขารบด้วยวิธีนี้ไม่ชนะ เขาก็ไม่ยอมแพ้ พยายามหาวิธีใหม่ ๆ มาใช้ต่อสู่อีก นี่เราเป็นลูกพระพุทธเจ้าจะยอมแพ้ได้หรือ ธรรมะต่าง ๆ ที่เคยเรียนรู้ ต้องงัดเอามาใช้ อย่าให้ธรรมะที่เรียนรู้และจดจำไว้กลายเป็นโมฆะ”  

หลวงน้าทบท่านเป็นพระที่ขี้เกรงใจ ไม่เคยเอ่ยปากขอจากทางวัดหรือหลวงปู่ แต่หลวงปู่เองต่างหากที่ทำหน้าที่เหมือนแม่ทางธรรม คอยสอดส่องดูแลท่าน บ่อยครั้งที่เห็นหลวงปู่มอบปัจจัยให้หลวงน้าทบเป็นค่ายานพาหนะและค่ารักษาพยาบาลเวลาที่หลวงน้าทบต้องมารับการตรวจรักษาที่โรงพยาบาลในกรุงเทพฯ 

เมื่อเสร็จงานพระราชทานเพลิงศพหลวงปู่แล้ว หลวงน้าได้เดินทางไปจำวัดที่ต่างจังหวัดอยู่นานหลายปี กระทั่งทางวัดสะแกได้ติดต่อขอนิมนต์ให้ท่านกลับมาเป็นเจ้าอาวาสวัดสะแก ท่านเล่าให้ฟังว่า นับเป็นเรื่องที่แปลกดี คือก่อนที่ทางวัดสะแกจะติดต่อไปนั้น ท่านได้ฝันไปว่าหลวงปู่เดินจูงมือ พาท่านชมรอบ ๆ เขตวัดสะแก มาถึงตอนนี้ ท่านจึงเข้าใจความฝันนั้นว่าเป็นนิมิตบอกว่าท่านต้องมาดูแลวัดสะแกนั่นเอง 

หลวงน้าทบได้ปฏิบัติหน้าที่เจ้าอาวาสวัดสะแกไม่กี่ปี ท่านก็มรณภาพเพราะโรคต่าง ๆ ที่รุมเร้าท่าน อุปมาเหมือนบ้านเก่าคร่ำคร่า ที่ยากจะเยียวยารักษาไว้ได้ ชีวิตพรหมจรรย์ของหลวงน้าช่างใสบริสุทธิ์ เป็นสมณะโดยแท้ เป็นผู้มีสัมมาวาจาและปฏิปทาที่งดงาม มิน่าเล่า ท่านจึงพระภิกษุผู้คู่ควรแก่การอยู่รับใช้ใกล้ชิดและเป็นพระภิกษุเพียงรูปเดียวที่ปลงผมให้กับหลวงปู่ดู่ พรหมปัญโญ ตราบกระทั่งหลวงปู่มรณภาพ

เป็นครั้งแรกที่ได้รับข้อมูลเกี่ยวกับหลวงน้าทบ

ขอบพระคุณครับ

อนุโมทนาสาธุค่ะ

ระลึกได้ถึงบุคคล (อาจเรียกได้ว่าหนึ่งเดียว) ที่สามารถสัมผัสหลวงปู่ดู่ได้อย่างใกล้ชิด พระผู้อุปัฏฐากและช่วยปลงเกศาหลวงปู่เป็นประจำ

นอกนั้น ใครอื่นที่ไหนก็ตาม หากมาสัมผัสองค์หลวงปู่ สัมผัสท่านตรงไหน ตรงนั้นเป็นต้องบวม บางคนต้องการกราบให้ถึงหน้าตัก หากท่านขยับหลบไม่ทัน ขาหรือหน้าตักส่วนนั้นก็จะบวม ลักษณะแปลกเช่นนี้ เป็นที่ทราบกันดีในหมู่ศิษย์

บันทึกไว้เป็นเกร็ดประวัติของท่าน 

ขอบพระคุณบันทึกที่มีค่ายิ่งของพี่สิทธิ์ครับผม
นึกถึงเมื่อ ๙ ปีก่อน ปุถุชนเป็นโรคประหลาดชนิดหนึ่ง คือเวลาเกิดเสียงอะไรขึ้น แม้เสียงเบา เช่น เปิดก๊อกน้ำไหลเบา ๆ ก็เหมือนมาขยายอย่างเต็มกำลัง ก้องแสบที่แก้วหู ทรมานมากครับ ปรึกษาคุณหมอได้ความว่า "คุณเป็นโรคหูดับชั่วคราว ไม่มียารักษาต้องรอเวลาให้หายเอง" 
นึกถึงโรคของหลวงน้าทบ และธรรมะที่ท่านนำมาปฏิบัติรักษา น้ำตาจะไหล 
อนุโมทนา สาธุการยิ่งครับผม

โรคบางอย่าง แม้ไม่รักษาก็หายเองได้

โรคบางอย่าง ต้องรักษาจึงจะหายได้

โรคบางอย่าง แม้รักษาก็ไม่อาจหาย

รักษาโรคทางกาย ก็แค่ประครองบ้านที่เก่าคร่ำคร่า รอวันพังทลายไป แล้วไปหาสร้างบ้านใหม่อีก 

รักษาโรคทางใจ ทำให้หมดน้ำตา เพราะไม่มีบ้านให้ต้องเก่า ต้องพัง