๑.     ภาวนาจนถูกรถชน!
จำมาว่าหลวงปู่สอนให้ภาวนาให้ได้ทั้งวัน ผมก็เลยบริกรรมภาวนาไตรสรณคมณ์ทั้งวัน ไม่ว่าในระหว่างการทำงาน ในขณะขับรถ ในขณะเดินข้ามถนน ฯลฯ

ไม่ถูกต้อง เพราะการปฏิบัติภาวนา (การเจริญสติและปัญญา) ต้องเลือกรูปแบบหรือวิธีการปฏิบัติให้เหมาะกับสถานการณ์และกาละเทศะ เช่น ในยามปลอดภาระ มานั่งหลับตาทำสมาธิ การบริกรรมภาวนา (ท่องบ่นในใจ) ก็เป็นเรื่องที่ควร แต่ขณะลืมตาทำกิจกรรมอื่นอยู่ ก็ควรปฏิบัติภาวนาด้วยการทำความรู้ตัวทั่วพร้อม คือมีสติและพิจารณาในกิจกรรมที่อยู่จำเพาะหน้า มิใช่มามัวบริกรรมภาวนาจนสูญเสียความสามารถในการรับรู้สิ่งภายนอก ซึ่งเรื่องนี้เคยมีตัวอย่างความผิดพลาดให้เห็น เช่น

·       คนที่เดินท่องบ่นคำบริกรรมภาวนาขณะเดินกลับบ้านในซอย แล้วไม่ทันระวังก็เลยโดนรถจักรยานยนต์ เฉี่ยวชนเอา

·       คนที่โหนรถสองแถว แล้วหลับตาบริกรรมภาวนาจนจิตอยากปล่อยวางกาย ปล่อยวางมือที่โหนรถอยู่ ทำเอาเกือบตกรถ ซึ่งอันตรายอาจถึงชีวิต  

·       คนที่บริกรรมภาวนาขณะขับรถจนเกือบไปชนท้ายรถคันหน้า

จริง ๆ แล้ว การบริกรรมภาวนานั้น หากกระทำไว้ในใจสัก ๑๐-๒๐ % แล้วให้มีความรับรู้กับสิ่งภายนอกสัก ๘๐-๙๐ % ก็คงไม่เป็นอะไร มิใช่มุ่งบริกรรมในใจเสีย ๘๐-๙๐ % หรือกระทั่ง ๑๐๐% อย่างนี้อันตราย ถือว่าปฏิบัติธรรมไม่เหมาะกับสถานการณ์และกาละเทศะ

อนุโมทนาสาธุค่ะ

อ่านบทความนี้แล้วตรงใจมากเลย แสดงว่าเรามาถูกทาง..เพราะเคยคุยกับบางท่าน เค้าบอกว่าสามารถภาวนาได้ตลอดเวลาแม้ขณะกำลังทำงานอยู่

เราก็บอกว่า..เราไม่สามารถทำได้ขนาดนั้น เพราะเวลาทำงานสติเราก็อยู่ที่งาน ถ้าสติมาอยู่ที่คำภาวนาก็ทำงานไม่ได้ โดยเฉพาะงานที่เกี่ยวกับการคำนวณตัวเลข เราไม่มีความสามารถแยกให้สติมาจดจ่ออยู่กับคำภาวนาได้ในขณะนั้น แต่เมื่อเราลุกจากโต๊ะทำงานเพื่อเดินไปทำธุระอื่น เช่น ดื่มน้ำ..เวลาขณะนั้นจิตก็จะภาวนาขึ้นมาได้ค่ะ

ดำรงสติไว้เฉพาะหน้า  คือ  กำหนดรู้อารมณ์ที่มาสัมผัสทางตา  หู  จมูก  ลิ้น   กาย  แล้วมากระทบที่ใจ 

การกำหนดรู้อารมณ์ดังกล่าว   ไม่ใช่   การบริกรรมภาวนาทีท่องในใจ

ไม่ใช่การหลับตามกำหนดบริกรรมภาวนาท่องในใจ

แต่เป็นการลืมตา  กำหนดรู้อารมณ์ที่มาสัมผัส   

จนกว่าจะเห็นพระไตรลักษณ์  อนิจจัง  ทุกขัง  อนัตตา  ของอารมณ์ที่มากระทบ

สมาธิที่เกิดขึ้น  จะเป็นระดับขนิกสมาธิเท่านั้น   ไม่ได้มุ่งให้สงบนิ่งจนเกิดฌาน