ในสมัยก่อน คนที่จะมากราบนมัสการหลวงปู่ดู่ จะพากันมาทางเรือ เพราะหน้าวัดก็คือท่าน้ำ ซึ่งมีเรื่องราวปรากฏเมื่อตอนที่ท่านเจ้าคุณฯ วัดสุทัศน์ นำวัตถุมงคลมาให้หลวงปู่อธิษฐานจิต เมื่อตอนต้นของ พ.ศ. ๒๕๐๐ ท่านก็ขนมาทางเรือ

ยุคต่อมา การคมนาคมทางบกเริ่มเจริญขึ้น ก็เริ่มมีทางลูกรังตัดเข้ามาทางอำเภออุทัย ดังนั้น การเดินทางของศิษย์รุ่น ๒๕๒๐ ขึ้นไป จึงนิยมมาตามเส้นทางนี้

ต่อจากนั้นมาเส้นทางก็กลายเป็นลาดยาง และคอนกรีตอย่างปัจจุบัน การเดินทางช่างแสนสะดวกเมื่อเทียบกับสมัยก่อน แต่ทว่าเมื่อการเดินทางสะดวก หลวงปู่ก็ละสังขารไปเสียแล้ว

บางทีการเดินทางไปกราบครูบาอาจารย์ด้วยความยากลำบาก ก็ต้องใช้กำลังใจ กำลังศรัทธามาก ความตั้งอกตั้งใจในการรับธรรมก็มีมากตาม

เป็นธรรมดาโลกที่อะไร ๆ ที่ได้มาง่าย ๆ เราก็จะเห็นคุณค่าน้อย หรือไม่เห็นคุณค่าเอาเสียเลย

ดูอย่าง CD ธรรมะสิ เดี๋ยวนี้มีกันเกลื่อน ความขวนขวายตั้งใจฟังธรรมและปฏิบัติธรรมกลับมีน้อย

ทำให้คิดถึงประโยคที่ว่า "ธรรมะไม่ต้องมาก ทำให้มันจริง รู้น้อยแต่ปฏิบัติให้มันเกิดผล ยังดีกว่ารู้มาก แต่มิได้น้อมมาปฏิบัติให้ได้ลิ้มรสบ้างเลย"

ในสมัยที่การเดินทางสะดวกทุกอย่าง จึงสมควรที่เราจะได้ทำใจว่าแท้จริงแล้วธรรมะเป็นสิ่งที่มีค่ามาก เราโชคดีกว่าหลายประเทศ หลายครอบครัว ที่เขาอยู่ห่างไกลธรรม ในอนาคตธรรมะจะหายากมากขึ้นถึงขนาดว่าจะหาคนมาเล่าธรรมะให้ฟังสักบทยังไม่มีเลย แม้ผู้ที่อยู่ในวงพระ ก็มีเพียงเศษจีวรติดห้อยไว้พอเป็นสัญลักษณ์ให้รู้เท่านั้น

ธรรมะที่ว่าง่ายนั้นคือฟังง่าย พูดง่าย แต่ที่ยากคือ ผู้ที่จะมาปฏิบัติ

แม้ในผู้ที่นำมาปฏิบัติก็ยังมีหลายระดับแห่งกำลังศรัทธาและความเพียร ว่าจะทำพอเป็นนิสัยปัจจัยติดตัวไปบ้าง หรือจะทำให้มีธรรมะเป็นที่พึ่งบ้าง  หรือจะถึงขนาดทำเอาพ้นทุกข์สิ้นเชิง

วัดสะแกและความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้น เฉพาะในแง่มุมการเดินทางมากราบหลวงปู่จึงเป็นข้อให้พิจารณาไม่น้อยเหมือนกันนะครับ

โมทนาสาธุครับผม

อนุโมทนาสาธุค่ะ

ตอนนี้แม้การเดินทางไปกราบหลวงปู่ที่วัดสะแกจะสะดวกขึ้น..แต่ค่าน้ำมันก็แพงเหลือเกิน..

ต้องใช้กำลังใจและความตั้งใจในการไปแต่ละครั้ง..แต่ก็สุขใจทุกครั้งที่ได้ไปกราบท่านค่ะ

โมทนา สาธุครับ

ตอนนี้วัยรุ่นชอบตามกระแส ฟังธรรม ต้องสนุก มีสีสัน ใช้คำพูดทันสมัย ก็จึงได้แค่เปลือก หารู้แก่นธรรมไม่

ตอนนี้วัยรุ่นชอบตามกระแส ฟังธรรม ต้องสนุก มีสีสัน ใช้คำพูดทันสมัย ก็จึงได้แค่เปลือก หารู้แก่นธรรมไม่

เมื่อวานไปสวดมนต์ และนั่งสมาธิที่วัดสะแก  หลังจากห่างหายการปฎิบัติไปนานตั้งแต่สมัยวัยรุ่น  เพราะไปหลงทางโลก รู้ตัวอีกที เนื่องจากได้พบภาพหลวงปู่ และได้อ่านหนังสือธรรมะ ที่รวบรวมคำสอนของท่านไว้ จึงคิดกลับมาปฎิบัติอีกครั้ง  ผมชอบคำว่า เวลาเหลือไม่มากแล้ว   เป็นเรื่องจริง เผลอแป๊ปเดียวผ่านไปเป็น 10 ปี  ไม่ได้อะไรเลย  จะได้ก็กิเลสมากขึ้น 

ผมขอขอบคุณพี่ๆ เพื่อนๆ ทุกคน ที่ได้พบเมื่อคืนวานนี้  โดยเฉพาะพี่สิทธิ์ได้ให้หลักคำสอนและการปฎิบัติ  สิ่งที่โดนใจผมมากคือ โทสะจริต  ช่วงนี้เป็นอยู่มาก และพยายามอยู่ครับ

ขอขอบคุณอีกครั้งนะครับ

                                          รังสิต 

กลับจากวัดสะแก เห็นการเปลี่ยนแปลงไปพอควรครับ นำรูปมาให้ชมกันครับ

ขอบคุณคุณ รชภ ที่นำรูปบริเวณหน้ากุฏิของหลวงปู่มาให้ชมกันครับ ก็นับว่าเปลี่ยนแปลงไปมากทีเดียว

ในการเปลี่ยนแปลงนั้น เชื่อว่าบางท่านจะรู้สึกชื่นชมว่าดูสวยงามและเป็นระเบียบเรียบร้อย ในขณะที่บางท่านอาจนึกเสียดายของเก่า ก็คงห้ามความคิดกันไม่ได้ แต่โดยส่วนตัวแล้วก็โมทนากับเจตนาที่ดีของผู้ที่เป็นหัวเรี่ยวหัวแรงในการนี้ เพราะต้องการสร้างบรรยากาศให้ผู้ที่ไปกราบนมัสการหลวงปู่รู้สึกเคารพในสถานที่ รวมทั้งมีบรรยากาศของการปฏิบัติสมาธิภาวนา

ถือว่าเป็นการเปลี่ยนแปลงในส่วนของหน้ากุฏิหลวงปู่ รวมทั้งเพดาน แต่มิได้กระทบตัวกุฏิและภายในกุฏิหลวงปู่

ได้ยินมาว่าได้มีการย้ายที่ล้างจากด้านหน้าออกไปด้านหลังด้วยเพื่อความเป็นเป็นระเบียบ และมีการจัดเรียงพื้นกระดานใหม่ให้เรียบชิดสนิทกันจนไม่มีช่องว่างให้ยุงขึ้นมากวนผู้ที่มานั่งสมาธิ โดยเฉพาะในยามเย็น

ทางคณะผู้ดำเนินการเองก็ได้ติดต่อขอรูปหลวงปู่ไปพิมพ์ลงผ้าใบเพื่อใช้ติดไว้ที่ผนังไม้ ซึ่งทางเราก็ร่วมอนุโมทนาให้ไปตามที่แจ้งขอมา

โดยส่วนตัวแล้วเห็นด้วยกับการอนุรักษ์ส่วนที่เป็นกุฏิของหลวงปู่ให้คงสภาพไว้ดังเดิม (เช่นเดียวกับกุฏิของครูบาอาจารย์ทั้งหลายมีหลวงปู่มั่น เป็นต้น) และก็เห็นด้วยกับการปรับปรุงในพื้นที่ส่วนอื่นเพื่อประโยชน์ใช้สอยด้านการปฏิบัติธรรม และเพื่อให้ผู้ที่ไปยังกุฏิหลวงปู่ เกิดความสำรวมระวังและให้ความเคารพต่อสถานที่อันศักดิ์สิทธิ์นี้ ซึ่งก็ยอมรับว่าส่วนหนึ่งก็เสียดายภาพบรรยากาศเก่า ๆ เช่น บริเวณที่หลวงปู่เคยสรงน้ำ และบริเวณที่พวกเราเคยนั่งห้อยเท้าที่ม้านั่งด้านหน้าเวลาสนทนากับหลวงปู่ แต่ทำอย่างไรได้ บางครั้งก็ต้องแลกกันกับประโยชน์ใช้สอยพื้นที่ที่มากกว่าเป็นสำคัญ