นี่ก็ใกล้ถึงวันมาฆบูชา (๑๘ กุมภาพันธ์ พ.ศ. ๒๕๕๔) ซึ่งมีสิ่งควรระลึกถึงหลาย ๆ อย่าง ที่สำคัญก็คือ

๑. มีเหตุการณ์การรวมตัวกันของพระภิกษุสงฆ์รุ่นแรกที่อุปสมบทกับพระพุทธเจ้าในพรรษาแรกจำนวนกว่าพันรูป ซึ่งถือว่าพระพุทธองค์เผยแพร่ออกไปเร็วมาก เพราะเพิ่งเริ่มต้นประกาศศาสนาได้เพียง ๙ เดือนเท่านั้น

๒. พระพุทธองค์ประกาศนโยบายและกรอบพระธรรมคำสอนที่เรียกว่าโอวาทปาฏิโมกข์ (ดังที่ฟังคุ้นหูว่าให้ละชั่ว ทำดี ทำใจให้บริสุทธิ์) เพื่อให้สอนไปในทางเดียวกัน รวมทั้งยึดแนวหรือวิธีการสอนตามแบบฉบับแห่งสมณะจริง ๆ คือ ไม่เบียดเบียนหรือโจมตีกัน (เพราะสมัยนั้นมีการสอนให้บูชายันต์ อีกทั้งยังมีการโจมตีลัทธิอื่นกันมาก) 

๓. ข้อนี้อาจไม่ค่อยได้ตระหนัก กล่าวคือในวันเพ็ญเดือนสาม (มาฆบูชา) ของพรรษาที่ ๔๕ นับแต่ตรัสรู้ ซึ่งเป็นพรรษาสุดท้าย ในวันนี้เอง พระพุทธองค์ได้ประกาศว่าจะเสด็จดับขันธ์ปรินิพพานอีก ๓ เดือนนับจากนี้ (พระองค์ปรินิพานในวันเพ็ญเดือน ๖)

นอกจากนี้ วันมาฆบูชายังมีความหมายต่อลูกศิษย์หลวงปู่อีกข้อหนึ่ง นั่นก็คือการที่จะได้เห็นหลวงปู่ลุกเดินไปร่วมสังฆกรรมที่พระอุโบสถ ซึ่งนาน ๆ ที พวกเราจะได้เห็นท่านออกจากกุฏิ ดังรูปที่ปรากฏข้างบน

เดือนกุมภาพันธ์ แทนที่จะคิดถึงแต่วันแห่งความรักตามโลกนิยม ในฐานะชาวพุทธ พวกเราก็ควรระลึกถึงวันที่มีความสำคัญต่อชาวพุทธอย่างมาก เพราะเป็นวันแสดงความพร้อมของกองทัพธรรมที่ยิ่งใหญ่ วันที่พระอรหันต์ชุดแรกที่เที่ยวออกไปประกาศพระศาสนา มารวมกับพระอรหันต์ที่กรุงราชคฤห์ ซึ่งล้วนเป็นพระอรหันต์ชนิดสูงสุดคือปฏิสัมภิทาญาณ (คือนอกจากจิตบริสุทธิ์หมดจดจากกิเลสแล้วก็ยังมีฤทธิ์อภิญญา) จำนวนรวมกันแล้วมากถึง ๑,๒๕๐ รูป โดยมิได้นัดหมาย พระพุทธองค์จึงเห็นเป็นโอกาสในการวางกรอบและนโยบายการเผยแพร่พระธรรมวินัยในวงกว้างอย่างเป็นระบบระเบียบ

 นอกจากนี้ ยังเป็นวันคล้ายวันที่พระพุทธองค์ตั้งเจตนาจะปรินิพพาน กระทั่งเกิดแผ่นดินไหว คล้ายจะแสดงออกถึงความเศร้าโศกเพราะโลกกำลังจะสูญเสียศาสดาองค์เอกของโลกไปในไม่ช้า