แม้ว่ากาลเวลาจะผ่านมาแล้วถึง 20 ปี (20 เม.ย.34) แต่ดูเหมือนว่าจะมีผู้คนสนใจและศรัทธาในปฏิปทาคำสอนของหลวงปู่มากขึ้น จำได้ว่างานวันนั้นมีทั้งพระและฆราวาสมากมาย ลูกศิษย์บางคนบวชพระบวชเณรถวายหลวงปู่ หลายคนต้องเดินเท้าจากถนนสายเอเชียเพื่อเข้ามาร่วมงานเพราะรถติดมาก 

อยากชวนศิษย์พี่ทุกท่านร่วมแบ่งปันบรรยากาศวันนั้นเพื่อรำลึกถึงหลวงปู่น่ะครับ

โอ... ๒๐ ปีแล้วหรือนี่

จำได้ว่าเรานำหนังสือพระผู้จุดประทีปในดวงใจมาส่งที่วัดสะแกก่อนหน้างานเพียงไม่กี่วัน ทำให้โล่งอกว่าในที่สุด หนังสือก็เสร็จทันแจกในวันงานพระราชทานเพลิงศพฯ จากนั้น ก็รับเป็นธุระไปซื้อดอกไม้จันทน์จากปากคลองตลาดมาใช้ในงาน ขนกันตอนดึก ๆ

พอถึงวันงาน ผมไม่ได้เห็นภาพรถติด เพราะได้เข้ามาอยู่ในงานตั้งแต่เนิ่น ๆ ผมและเพื่อน ๆ กระจายกันอยู่ตามจุดต่าง ๆ บนเมรุ ทำให้เมื่อมองลงไปก็จะเห็นผู้คนทั้งพระและฆราวาสหลั่งไหลกันมามากจริง ๆ จนแน่นวัดไปหมด

เมื่อเริ่มพิธี มีเสียงปี่พาทย์ดังขึ้น นึกไม่ถึงเลยว่าเสียงปี่พาทย์ในวันนั้นมันจะเป็นเสียงที่บีบหัวใจเรามาก จากที่ไม่มีน้ำตามาก่อน ไม่รู้ทำไมน้ำตามันไหลไม่ยอมหยุด เลยเดินหลบมุมไปด้านหลัง ก็เห็นเพื่อนอีกคนมาแอบยืนร้องไห้อยู่เช่นกัน

โดยรวม พิธีต่าง ๆ ก็ผ่านไปด้วยดี เว้นแต่มีเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดอย่างหนึ่งเกิดขึ้น คือ จนท. ตำรวจ จับได้ว่ามีคนลอบไปอยู่ใต้เมรุ เพราะได้รับการว่าจ้างให้มาขโมยฟันจากศพหลวงปู่ เฮ่อ ความละโมภของคน ช่างน่ารังเกียจเสียจริง ๆ

สิ่งที่อดตำหนิเจ้าหน้าที่หรือกรรมการวัดในสมัยนั้นไม่ได้ก็คือการใช้ถังน้ำมันใช้แล้ว ๒ ใบ มาพ่นสีแล้วต่อกันเพื่อใช้เผาหลวงปู่ในท่ายืน ลูกศิษย์ที่มาเห็นเข้าในภายหลัง บางคนถึงกับร้องไห้ว่าทำไมทำกับหลวงปู่อย่างนั้น ลูกศิษย์หลวงปู่ที่พร้อมบริจาคเงินสั่งทำถังสแตนเลสก็มีเยอะแยะมากมาย จึงว่าความเคารพนั้นต้องมาจากการปฏิบัติธรรม หากไม่ได้ปฏิบัติธรรม จะให้เคารพหลวงปู่ด้วยใจนั้นอย่าได้หวัง

ไม่เพียงเท่านั้น ทั้งกระจกโลงศพและถังน้ำมันที่ใช้เผาหลวงปู่ ก็ถูกทางวัดนำไปกองทิ้งไว้ที่ป่าช้า มีแต่ผู้เห็นคุณค่า จึงได้ขวนขวายไปเก็บมาไว้บูชา ซึ่งหลวงน้าสายหยุดก็เป็นหนึ่งในผู้ที่ไปเก็บเศษกระจกโลงศพหลวงปู่มาแจกจ่ายให้ลูกศิษย์แบ่งกันไปบูชาสักการะ 

สำหนับพี่มาณพ (เจ้าของภาพหลวงปู่ที่ลงในหนังสือ) เป็นผู้มีปัญญาและเคารพรักหลวงปู่อย่างสูง จึงได้ไปเอาถังน้ำมันที่ใช้เผาหลวงปู่ออกมา (พร้อมกับชำระหนี้สงฆ์ให้ทางวัด - แม้ว่าทางวัดจะทิ้งแล้ว) สุดท้ายจึงเป็นบุญของคุณมาณพ เพราะปรากฏว่าเมื่อนำถังน้ำมันมาล้างน้ำ จึงพบเศษอัฐิธาตุหลวงปู่จำนวนมากติดอยู่ตามลอนของถังน้ำมัน ...ในที่สุด สิ่งที่มีคุณค่าและมีความหมายยิ่งก็ถูกนำไปไว้ในที่อันควร

นี่เล่าเลยเถิดออกไปมาก สมควรยุติไว้เพียงเท่านี้ก่อนครับ

โลงศพหลวงปู่ในช่วงที่ตั้งบำเพ็ญกุศล

ถวายเพลิงหลวงปู่

 ขอร่วมแบ่งปันเรื่องราวเกียวกับงานพระราชทานเพลิงหลวงปู่อีกเรื่องหนึ่งตามที่คุณ "เด็กข้างวัด" ขอมานะครับ
 เป็นเรื่องที่หลวงปู่ท่านเมตตาพวกเราอย่างหาที่สุดมิได้ เรื่องมีอยู่ว่า...

ก่อนงาน...
คณะพวกเราจากกรุงเทพฯ ได้มาช่วยกันเตรียมงานหลวงปู่นับไปนับมาก็ร่วมสิบคน เตรียมงานกันจนดึกดื่น อากาศก็ร้อนมาก ร้อนจนผมปวดศรีษะอย่างมากเหมือนปวดไมเกรน จึงต้องขอตัวนอนพักผ่อนก่อนเป็นคนแรก ที่ทราบว่าเป็นคนแรก ก็เพราะในเต้นท์ที่นอนรวมกันทั้งหมดนั้น ยังเป็นเสื่อปูว่างเปล่าอยู่
น่าอายจัง เพื่อนๆ ทั้งหญิงและชายรวมทั้งพี่สิทธิ์...ยังสู้ไม่ถอยกันเลย

ระหว่างงาน...
จำได้ว่าผมรับมอบหมายให้เขียนคำที่ใช้กล่าวในงานเพื่อรำลึกถึงพระคุณของหลวงปู่ ถึงแม้เวลาล่วงเลยมาหลายปี
ผมยังเก็บรักษากระดาษแผ่นนั้นอยู่ ถ้อยคำที่รำลึกถึงท่านนั้น มีความตอนหนึ่งว่า...

พระคุณเจ้าหลวงพ่อดู่ พรหมปัญโญ ได้อุปสมบทและจำพรรษาอยู่ที่วัดสะแกมาโดยตลอด จวบจนกระทั่งมรณภาพด้วยโรคหัวใจ เมื่อวันที่ ๑๗ มกราคม ๒๕๓๓ ยังความเศร้าโศกและอาลัยแก่บรรดาศิษยานุศิษย์และผู้ที่มีความเคารพรักท่านเป็นอย่างยิ่ง อุปมาดั่งดวงประทีปผู้ให้ความสว่างไสวแก่ศิษย์ทั้งหลายได้ดับไป แต่เมตตาธรรมและคำสั่งสอนของท่านยังคงปรากฏอยู่ในดวงใจของศิษยานุศิษย์และผู้ที่เคารพรักท่านอย่างมิรู้ลืม...

ผมจำได้ว่าวันนั้นเป็นวันที่พี่ชายผม...พี่สิทธิ์ขี้แยมากที่สุดวันหนึ่ง ส่วนผมเอง ก็...ขี้แยเหมือนกัน

หลังงาน...
หลังจากคืนวันพระราชทานเพลิงหลวงพ่อ (ปกติผมจะเรียกท่านว่าหลวงพ่อ ไม่เรียกว่าหลวงปู่ เพราะรู้สึกรักเคารพท่านเหมือนพ่อของผม) พวกเราหลายคนยังไม่กลับกรุงเทพฯ รวมทั้งผมด้วย จึงได้นอนค้างคืนที่วัดกันอีกคืนหนึ่ง

ผมยังรู้สึกว่าไม่หายเหนื่อยแต่ก็มีอะไรบางอย่างที่ปลุกให้ผมตื่นแต่เช้า ฟ้าเพิ่งเริ่มสว่าง ผมออกมาเดินที่ลานวัด
อยู่คนเดียว สภาพต่างกับเมื่อวานโดยสิ้นเชิงที่มีผู้คนจำนวนมากเต็มทั่วบริเวณวัดไปหมด ผมเดินสูดอากาศบริสุทธิ์
ยามเช้าได้สักครู่หนึ่ง จู่ ๆ ก็เห็นชายคนหนึ่งที่ผมไม่รู้จัก เดินตรงมาหาผม โดยไม่ทราบว่าเดินมาจาก
ทิศทางไหน ทั้งๆ ที่ก็ออกจะดูโล่ง (ชายคนนี้เป็น "คน" หรือเปล่า-ตอนนี้ผมชักไม่แน่ใจแล้วซิ) 

ชายคนดังกล่าวในมือถือถ้วยโค้กที่เป็นกระดาษยื่นมาตรงหน้าผม แล้วพูดว่า...
ของหลวงปู่ เมื่อคืน ขายให้เอามั้ย จะให้เท่าไร
ผมมองดูภายในถ้วยโค้กนั้น มีถ่านดำๆ อยู่ค่อนถ้วย ไม่ทราบว่าเขาได้มาได้อย่างไร เพราะมีกรรมการวัด
คอยดูแลงานอยู่
อย่างไรก็ตาม ผมไม่มัวหาคำตอบ จึงตอบชายคนนั้นว่า ให้ร้อยนึงพร้อมหยิบแบงค์ใบละหนึ่งร้อยบาท
ยื่นให้กับเขา

หากท่านเป็นผม ความรู้สึกก็คงจะเหมือนกัน เพราะภายหลังจากกลับบ้านและเทถ้วยนั้นออกมาดู พบว่ามี
อัฐิธาติของหลวงพ่ออยู่หลายชิ้นทีเดียว

หลวงพ่อเมตตาให้รางวัลพวกเรา...ผมอุทานในใจ
แน่นอนครับ พี่ชายขี้แยของผม ก็ได้รับรางวัลนี้เช่นกัน

ขอกราบแทบเบื้องบาทของหลวงพ่อ ณ ที่นี้ ด้วยความเคารพอย่างที่สุดครับ 

แม้ไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์แต่ก็สามารถอ่านและจินตนาการตามได้ครับ

ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆ

โมทนา สาธุ

อนุโมทนาสาธุค่ะ

กระทู้นี้อ่านด้วยความซาบซึ้งใจจริงๆ.. คำบอกเล่าของพี่สิทธิ์และพี่เมธา

อ่านแล้วนึกเห็นภาพตามได้อย่างแจ่มชัด..น้ำตาคลอเบ้าตามไปด้วยเลยค่ะ

วัดสะแกทุกวันนี้ แม้หลวงปู่จะละสังขารไปแล้ว แต่ก็ยังคงมีผู้คนทั้งเก่าและใหม่พากันไปกราบไหว้นมัสการหลวงปู่ไม่เคยขาด

แต่ทุกอย่างไม่พ้นกฎอนิจจัง หลวงปู่เคยพูดที่ฟังดูคล้ายคำพยากรณ์ว่าวัดสะแกต่อไป ก็ย่อมต้องมีวันเสื่อม พระจะน้อยลง ผู้คนก็จะมาวัดน้อยลง ๆ จนจะเป็นวัดร้าง แต่สุดท้ายก็จะมีพระดีกลับมาฟื้นฟูขึ้นมาอีก จะเป็นอยู่อย่างนี้

ตอนนี้ธรรมคำสอนของหลวงปู่ยังอยู่ ก็ถือเป็นโอกาสของหลาย ๆ ท่านที่จะขวนขวายศึกษาและน้อมนำไปปฏิบัติก่อนที่อะไร ๆ จะเสื่อมไป ๆ

ก็เพราะอยุธยาไม่สิ้นคนดี