เรื่องมีอยู่ว่า
ณ บาทวิถี ระหว่างพักการเดินทาง สามีภรรยานั่งเอร็ดอร่อยกับลูกชิ้นปิ้งถุงใหญ่ น้ำจิ้มแกล้มลูกแตงกวาธรรมดาๆ
หนุ่มน้อยดับรถเครื่อง ขยับไปจอด ไม่ห่างสามีภรรยานั้นนัก
ตรงนี้คือที่ประจำที่รอภรรยากลับบ้านเหมือนทุกวัน เพิ่มเติมคือขวดน้ำ ถุงพลาสติก กระป๋องหลากชนิด ไม้แหลมๆ แบบเดียวกับที่คู่สามีภรรยากำลังใช้ จิ้มลูกชิ้น ก้นบุหรี่สูบไม่หมด เรียกรวมว่าขยะ เกลื่อนกลาดไปหมด มันมากจนดูอึดอัดรกตา
"ทำไงคนถึงจะทิ้งขยะเป็นที่" "ทำไงให้คนเลิกมักง่าย" "ทำไงคนจะไม่เห็นแก่ตัว" "ทำไงให้คนมีวินัย" "ทำไงให้คนคิดถึงส่วนรวมบ้าง" "ทำไง...
ไม่ทันจบคำถามหายวับมาอยู่กับภาพตรงหน้า
ผู้หญิงเดินก้มเก็บขยะ แต่ละชิ้นๆ รวมไปทิ้งลงถังที่ใต้สะพานลอยไม่ไกลโน้น เพียงไม่กี่นาทีบาทวิถีกลับสะอาดเหมือนเดิม
หนุ่มน้อยนิ่ง...จำนนในสายตา
ภาพวาดที่ด่วนสรุปไว้ในใจมันผิดหมด เขาเสียเวลาครุ่นคิดหาคำตอบ แต่ผู้หญิงคนนี้(คนเดียวกับที่นั่งกินลูกชิ้นปิ้งพร้อมสามี) แค่เดินเก็บขยะไปทิ้งลงถัง ไม่กี่นาที ง่ายๆ ไม่ยากอะไร ตอบคำถามของเขาราวกับรู้ความคิด
ขอบคุณนางฟ้าข้างทาง ที่ให้การบ้านในวันนี้
"ขยะบนบาทวิถีกับขยะในใจ อย่างไหนมีพิษร้ายกว่ากัน"
#ฅนริมทาง |