“ สติตั้งที่ใจ ดูอยู่ที่ใจ มองอยู่ที่ใจ เห็นอยู่ที่ใจ เพ่งอยู่ที่ใจ กำหนดอยู่ที่ใจ พิจารณาอยู่ที่ใจ ...อิริยาบถ ๔ ยืน เดิน นั่ง นอน สติอันเดียว... ก็ไม่หลาย “ 

           “ มันต้องฝึก ฝึกให้เป็นสมาธิ หนักแน่น ... หนักแน่นอย่างดี แล้วก็เพ่งเข้า ๆ  มันก็เกิดแสงสว่าง เกิดความแจ้ง ความสว่าง ความสงบ ขึ้นที่ใจ สุขก็มีมาพร้อม ก็เสวยสุขนี่ละบัดนี้ เสวยสุขจนเบื่อสุข  มันล้นแล้ว  วิปัสสนามันก็วิ่งเข้ามาเลยถามเลย... อันไหนเที่ยง อันไหนไม่เที่ยง อันไหนเที่ยง อันไหนไม่เที่ยง  หมดเลย... สกนธ์กายนี่ ไม่เที่ยงสักสิ่งสักอย่าง โยนทิ้ง โยนทิ้งหมดเลย อยู่กับพระธรรมเท่านั้นแหละ ไปไหนก็ไปด้วยกันนั่นแหละ สบายแล้ว มันก็ยากแท้ละ... พูดนี่ไม่ยากหรอก  มันยากผู้ทำ “

 บัดนี้ หลวงปู่ทาได้มรณภาพไปแล้ว โดยท่านหลวงตามหาบัวเป็นประธานในพิธี กระดูกท่านก็เป็นพระธาตุตั้งแต่วันแรกที่เผา คำสอนท่านเรียบง่าย ตรงไปตรงมา ไม่มากโวหาร น่าเผยแพร่ให้กว้างขวางออกไป 

ไปฟังธรรมท่านหลายครั้ง แต่ละครั้งหลวงปู่ทาท่านสอนคล้าย ๆ เดิม (เหมือนหลวงปู่ดู่ที่ตอกย้ำในเรื่องให้หมั่นดูจิต รักษาจิต) โดยท่านมักใช้คำว่า "เพ่ง ๆ" แต่ทำไมการปฏิบัติธรรมสมัยใหม่จึงรังเกียจอาการ "เพ่ง" ถึงขนาดจัดว่าเป็นมิจฉาสมาธิเชียว แต่ก็ยังกล่าวอ้างว่าท่านสอนตรงตามอย่างสำนักตน (ซึ่งรังเกียจการเพ่ง)

จึงเป็นข้อเตือนใจให้บรรดาลูกศิษย์ครูบาอาจารย์ ควรที่จะเผยแผ่คำสอนครูบาอาจารย์อย่างซื่อตรง ไม่บิดเบือนคำสอนเดิมของท่าน การขยายความหรือให้ความเห็นเพิ่มเพื่อความเข้าใจของผู้อ่านหรือผู้ฟัง ย่อมทำได้ แต่ควรแยกส่วนออกมา มิใช่ไปดัดแปลงคำพูดท่านจนกลายเป็นสัทธรรมปฏิรูปไป รวมทั้งไม่พยายามตีความหรือให้นิยามใหม่เพื่อสนับสนุนแนวคิดของตน จนคนเก่าคนใหม่พากันสับสน และไม่เป็นการซื่อตรงต่อครูอาจารย์ .

...จงมีความเคารพเอื้อเฟื้อในธรรมของพระพุทธเจ้าและครูอาจารย์ (ให้ยิ่งกว่าทิฏฐิความเห็นของตน)

ตามที่คุณพรสิทธิ์ตอบให้ความกระจ่าง..ก่อนอื่นผมขอตอบว่า เห็นด้วยครับ..และขอขอบคุณสำหรับคำตอบครับ

อย่างไรก็ดี สงกรานต์วันว่างๆ พอมีเวลาพูดคุยได้เยอะ เราลองมาคุยถามตอบกันแบบสบายๆ ชิวๆ มีเรื่องรบกวนถามคุณพรสิทธิ์ต่อไปว่า..

ไม่มองกันที่เพื่อนสมาชิกศิษย์หลวงปู่ ในหน้าหลวงปู่อมยิ้มของคุณพรสิทธิ์กันน่ะครับ เพราะเชื่อว่าแต่ละท่านตางติดภูมิปัญญาคุ้มกัน ได้พอสมควร ดีกันทุกท่านอยู่แล้ว เรียกว่าพอเอาตัวรอดได้แน่นอน ต่างกันแต่ใครคนใด จะวันใด เมื่อใดก็เท่านั้น (ผมเป็นคนมองโลกในแง่ดีครับ)

แต่คราวนี้ เราลองหันหลังกลับ มามองโดยภาพกว้าง ภาพรวมๆของโลกภายนอกกัน โดยผมแบ่งคำถามออกเป็นสองภาคส่วน

ส่วนที่ 1 คือ สำหรับผู้ที่ยังไม่เคยปฏิบัติเลย หรืออาจลองปฏิบัติมาบ้าง กับ

ส่วนที่ 2 คือ สุดกู่กับส่วนที่หนึ่งเลย คือ อ่านมามาก จำได้มาก แม่นพระไตรปิฏกทั้งเล่ม หรือแม้กระทั้งปฏิบัติมามาก มากในที่นี้หมายถึง นานปีน่ะครับ ไม่ได้หมายถึงมากโดยภูมิธรรม

ในส่วนคำถามสำหรับบุคคลกลุ่มที่หนึ่ง ซึ่งผมเชื่อว่าโดยภาพในโลกแห่งความจริง ของคนในส่วนมาก คุณพรสิทธิ์เคยได้ยินคำถามหรือคำตอบลักษณะนี้มั๊ยครับ ?

1. โอ๊ย..ให้นั่งสมาธิหรือ ไม่นั่งหรอก นั่งไม่ได้ ฉันมันคนใจไม่นิ่ง อยู่เฉยๆไม่ได้กับเขาหรอก อีกอย่างถ้าให้นั่งฉันก็กลัว เดี๋ยวจะเป็นบ้าไป เขาว่าบางคนไปเห็นผี เห็นนรก แล้วก็กลายเป็นบ้าไป

2. ส่วนบางแห่งก็ว่า ถ้าสะสมบารมีเยอะๆ ทำความดีเยอะๆ..ทำบุญเยอะๆ..ก็จะมีบ้านอยู่บนสวรรค์ เขาบอกว่าเขาไปปลูกไว้เสร็จแล้ว รอแต่หมดบุญจากโลกนี้ก็จะกลับไปอยู่บ้านเขาบนสวรรค์  เขาว่ากลุ่มเพื่อนๆเขาทุกคน อาจารย์เขาพาไปดูเห็นบ้านของตนเองหมดแล้วทุกคน..สวยเป็นแก้วใส ใครทำบุญได้เยอะๆมีบ้านเป็นวิมานแก้วก็มี มีข้าทาสบริวารพร้อม หรือถ้ายังสร้างบุญไม่เยอะ อาจารย์ท่านก็อาจพาขึ้นไปดูวิมานแก้วของคนอื่นเขาก่อน จะได้มีกำลังใจในการสร้างบุญสร้างกุศลต่อไป เขาว่าคุณเป็นคนเคยปฏิบัติมาบ้างนี่..เป็นไงล่ะ เคยเห็นเหมือนเขามั๊ยล่ะ เคยไปเที่ยววิมานแก้วกับเขาบ้างหรือยัง อาจารย์เธอเก่งมั๊ย พาไปดูได้มั๊ย ถ้าไปเที่ยวแบบนี้ฉันก็อยากไปบ้าง

3. ขยับจากกลุ่มผู้ปฏิบัติข้อที่ 1 และ 2 ขึ้นมาหน่อย คือ ปฏิบัติมาบ้าง แต่ก็ไม่เห็นจะมีอะไรเลย มีแต่บางที่ทำไป ทำไป กลายเป็นปวดหัว ปวดขมับ ตึงๆเกร็งไปหมด ก็อาจารย์เขาบอกให้เพ็งมองลมหายใจเข้า-ออก บ้างก็ว่าให้ท่องพุท-โธ ตามไปด้วย (ผม/นู๋) ก็ทำตามทุกอย่าง แต่ทำไมไม่เห็นสงบสงบแบบที่เขาบอกเลย มีแต่ปวดหัวเพิ่มขึ้น บางที่นั่งแค่ 5 นาที10 นาที ลุกขึ้นมาปวดขมับมากเลย ที่ (ผม/นู๋) ทำนี้ถูกต้องหรือไม่ครับ/ค่ะ ก็ผมก็จ้องๆๆๆ เพ่งตามที่อาจารย์เขาสอนแล้วนี่..

ความจริงยังมีคำถามอีกเยอะที่เดียว แต่อยู่ดีๆจิตมันก็คร้านจพิมพ์เอา เอาเป็นว่า ขอถามเป็นแบบเหมารวมๆเลยแล้วกันครับ ไม่ต้องตอบเป็นข้อๆก็ได้ เกรงใจน่ะครับ คำถามก็คือ คุณพรสิทธิ์คงเคยได้ยินคำถามในลักษณะนี้เช่นเดียวกัน แล้วมีคำตอบอย่างไรครับ มีมุมมองโดยภาพกว้างอย่างไรบ้างครับ

ส่วนคำถามส่วนบุคคลกลุ่มที่ 2 ขอค้างไว้ก่อนครับ

ขอบพระคุณครับ 

คุณธุลีดินนี่ ใจคอจะไม่ให้ผมพักดื่มน้ำเลยหรือครับ

เรื่องกลัวจะปรามาสผู้อื่นนั้น ผมไม่คิดอย่างนั้น แม้เราจะยังไม่หมดกิเลส เราก็มีไม้บรรทัดที่พระพุทธเจ้าให้ไว้นี่ครับ นั่นก็คือ "ลักษณะตัดสินพระธรรมวินัย" ที่จะบอกว่าคำสอนใดสอดคล้องหรือไม่สอดคล้องกับคำสอนของพระพุทธเจ้า

อีกอย่างหนึ่ง ผลที่ออกมามันก็เป็นเครื่องสอบทานได้เป็นอย่างดีว่าแนวปฏิบัตินั้น ๆ ใช่หรือไม่ใช่ เช่น บางแห่งให้ปฏิบัติแปลก ๆ แล้วมอบตำแหน่ง โสดา สกิทา ฯลฯ ใหศิษย์มากมาก ผมก็สังเกตน้อง ๆ เหล่านั้นอยู่ห่าง ๆ ที่เห็นชัดก็คือ เขาเริ่มไม่ยกมือไหว้ใคร ๆ (คงเป็นเพราะสำคัญตนว่าเป็นอริยบุคคล) จากนั้นอีกราวปีกว่า บรรดาโสดา สกิทา อะไรนี่ก็ทะเลาะกันเพราะเหตุเพียงต้องการเป็นศิษย์ใกล้ชิดของพระอาจารย์ จนในที่สุดสำนักก็แตกไป อย่างนี้ หากกลัวจะไปปรามาส แล้วเราจะมีส่วนร่วมรักษาพระศาสนาที่พระพุทธองค์ได้ฝากไว้กับพุทธบริษัท ๔ ได้อย่างไร

ประเด็นสำคัญอยู่ที่การศึกษาและปฏิบัติเพื่อให้รู้ธรรมเพียงพอจะวินิจฉัยต่างหาก เราจะปล่อยให้ใครเขามารื้อมาย่ำยีพระธรรมของพระพุทธองค์โดยไม่สื่อสารบอกกล่าวคนใกล้ตัวเชียวหรือ

ขอไปพักสักหน่อยก่อน นี่ก็ใกล้เวลาภาวนาที่คุณเมธานัดไว้แล้วนะครับ

ขอขอบคุณ ลุงสิทธิ์ สำหรับคำตอบ

อุตส่าห์เขียนตอบซะยาว ละเอียดเลย คงเมื่อยนิ้วน่าดู..

ขอบคุณที่สละเวลาน่ะครับ.

------------------------------------------------------------------

ความจริงคำถามต่างๆที่ถาม มันเกิดกับตัวเอง ถาม-ตอบ กับตัวเองหลายๆครั้ง

จนรู้สึกเหมือนภาวะจิตตนเองตอนนี้มันออกจะเฉาๆ..เบื่อๆ..หมดพลัง..ไงไม่รู้

เรื่องของเรื่องก็คือ ช่วงสงกรานต์หยุดยาวนี้..หยิบหนังสือเก่าขึ้นอ่านทบทวน เป็นหนังสือพระประวัติศาสตร์พระพุทธศาสนา (ฉบับมุขปาฐะ) รวบรวมบทบรรยายของท่าน อ. เสถียร โพธินันทะ ว่าด้วยเรื่องการแตกแยกของนิกายต่างๆทางพุทธศาสนา ที่เริ่มแตกจากหนึ่งเป็นสอง จากสองแตกแขนงย่อยออกอีก ย่อยแล้วย่อยเหล่า จนปัจจุบันดูเหมือนจะมีมากถึงกว่า 100 นิกายทั่วโลก

อ่านแล้ว..แม้จิตเข้าใจถึงกฏซึ่งไตรลักษณ์ แต่ลึกๆก็ยังรู้สึกอดสลดสังเวชเสียมิได้..

พระพุทธศาสนานี้..มิใช่เรื่องง่ายเลยหนอ..

ความที่พระพุทธองค์ทรงจำแนกย่อยบทธรรมคำสอนมากมาย ทรงเป็นพหูสูตร รวบรวมเหตุแก่ปัจจัยทุกสรรพสิ่งเพื่อให้เหมาะสมแก่บุคคลนั้นๆทุกจำพวก..จนมีบทธรรมมากมายถึง 84,000 พระธรรมขันธ์

แล้วก็แลที่มีบทธรรมมากมายเพียงนั้น ก็เหล่าผู้ทรงแก่เรียนนั้นแหละ แม่นในหลักธรรมข้อใด ชำนิชำนาญในบทธรรมหัวข้อใด เลือกเอาเพียงเฉพาะบทเฉพาะตอนที่ตนถนัด ต่างตีความเข้าข้างตน เกิดเป็นตัวทิฐิ ท้ายสุดเมื่อยังไม่บรรลุ ย่อมมีกิเลสเข้าครอบงำกลายเป็น สิ่งที่ตนคิดว่ารู้ คิดว่าตนเข้าใจดีแล้ว เต็มไปด้วยความดีกว่า เก่งกว่า ทุกอย่างมีแต่คำว่า กว่า ๆๆๆๆ....ทั้งสิ้น ที่สุดกลายเป็นว่าอีกฝั่งหนึ่งเป็นมิจฉาไป..ต่างคนต่างว่า ของฉันดี ของฉันถูก อีกฝั่งหนึ่งไม่ถูก ไม่ดี..โอ้..อนิจจา..เอ่ย

กับบรรดาศิษยานุศิษย์นั้นเหล่า..แท้จริงจะเอาธรรมสักกี่คนกันหนอ..ต่างเห็นเป็นแต่เป็นไปเพื่อครูบาอาจารย์ หลงธรรมยังดี แต่หลงอาจารย์นี่ก็น่ากลัวเหมือนกัน เรียกว่าหลงคน ไม่หลงธรรม

ความจริงแล้ว เรื่องเกี่ยวกับพระพุทธศาสนานี่..จะว่ายากก็ยากเนอะ..จะว่าง่ายก็ง่ายเนอะ

พระพุทธองค์ไม่ได้สอนอะไรเลย..ทุกสรรพสิ่งสอนเพียงอย่างเดียว คือ ให้เอาชนะได้ซึ่งกิเลส 3 ในความโกรธ ความโลภ ความหลง ถ้าผิดจากนี้เป็นไม่ถูกทั้งสิ้น

ส่วนวิธีการใด เทคนิคใด สำนักใดจะใช่แบบไหน ก็แล้วแต่ก็ช่างเขา ขอให้ปลายทางสุดเป็นไปเพื่อพิจารณาเอาชนะซึ่งอาสวะทุกสิ่งได้จริง ถือว่าเป็นอันถูกต้องทั้งสิ้น

แต่ถ้าผิดจากนี้ เป็นไปเพื่อความเฉยๆก็ดี รู้อยู่เฉยๆก็ดี เพื่อความมีฤทธิ์ มีเดช มีอภินิหาร ออกรู้เรื่องราวภายนอก ไปสร้างบ้านสร้างวิมาน ทัศนะส่วนตัวผมจึงว่า ไม่ค่อยให้ความสนใจเท่าไร 

หันกลับมาที่ประเทศไทยเรา..แม้กาลเวลาจะผ่านมาเนิ่นนาน แต่กฏแห่งไตรลักษณ์ท่านก็ปรากฏให้เห็นอยู่ร่ำไป..

วิธีการปฏิบัติแปลกๆ แวกแนว มีให้เห็นไม่ขาดสาย

เมื่อเห็นแล้ว จิตตอนนี้เขากลับเฉยๆน่ะ..ท่านใดจะปฏิบัติอย่างใด แนวทางไหน ข้าพเจ้าขออนุโมทนาสาธุด้วย ดีทั้งนั้น

ข้าพเจ้าเทียบกับโลกภายนอก ขึ้นชื่อว่าผู้ปฏิบัติธรรม จะปฏิบัติถูก ปฏิบัติผิดอย่างไรก็ดี แท้ที่สุดแล้วก็คนดีๆ คนเยี่ยมๆ ที่หาได้ยากยิ่งทั้งนั้น พิจารณาดูให้ดีๆเถอะ บุคคลจำพวกนี้น่าจะมีไม่ถึง 1-2 % ของประชากรทั้งประเทศน่ะ

รักษากันไว้..รักษากันไว้...

ขึ้นต้นผิดถูกอย่างไรก็ช่างมัน ไม่ว่ากัน..ไม่ดูถูกกัน ไม่ข่มกัน ไม่แบ่งแยกกัน ท้ายสุดจิตนี้เอาชนะกิเลสได้ แม้ไม่ได้ทั้งหมด ชำระให้มันเบาบางลงบ้างก็ยังดี ก็ถือว่าเยี่ยมแล้วน่ะ ไม่เสียทีที่ได้เกิดอยูใต้บวรแห่งพระพุทธศาสนา

การเกิดเป็นมนุษย์นั้นว่ายากแสนยากแล้ว..

ยิ่งได้เกิดเป็นพุทธศาสนิกชน นั้นยิ่งแสนยากยิ่งกว่า..

ทำให้มันได้จริง ปฏิบัติให้มันจริง..เอาที่ตัวเราเองก่อนนี่แหละ..ผมว่านี้ล่ะสำคัญที่สุด

บ่นๆแบบคนแก่ลง แก่ลงเข้าไปทุกทีเนอะ..

เพื่อนๆก็มาพากันตายเพราะมะเร็งกันหลายคน..

นอนอยู่ดีๆ ตื่นมากลายเป็นอัมพาตก็มีให้เห็น

หมอนรองกระดูกมันแก่แล้ว บิดๆเบี้ยวๆทับประสาทเมื่อไรก็ไม่รู้

เบาหวานเอ่ย..หัวใจเอ่ย..ความดันเอ่ย..3 สหายมันก็เริ่มมาเยือนแล้ว

สังขารหนอ..สังขารหนอ..

(ต่อ)....

เมื่อเห็นความเปลี่ยนแปลงเช่นนี้ของโลกแล้ว..

เห็นการเปลี่ยนในสกลกายเราเช่นนี้แล้ว..

ใจมันก็เลยเป็นแบบที่กราบเรียนว่า มันออกจะเบื่อๆ..หมดอยาก เฉาๆ อย่างไรเสียก็ไม่รู้..ไม่ดีเลย

(หรือจะเป็นการปฏิบัติที่ผิดแนวเสียกระมัง)

สิ่งที่มีเสน่มากที่สุดในความเป็นองค์หลวงปู่ดู่ ท่านก็คือ

ความอิ่มเอบ ยิ้มแย้ม รับรู้ได้ถึงกระแสแห่งความเมตตาไม่มีประมาณ

องค์หลวงปู่ท่านจะนิพพานแล้วก็ดี จะเป็นองค์โพธิสัตว์ก็ดี หาใช่สาระสำคัญไม่

สำคัญที่หลวงปู่ฯท่าน มีคำสอนที่เรียบง่าย เข้าใจง่าย อ่อนน้อมถ่อมตน ไม่เคยว่ากล่าวทับถมการปฏิบัติแนวทางใด ไม่เคยหลุดคำพูดใดที่เป็นไปเพื่อความแบ่งแยก (คนดีไม่ตีใคร)

คุณพรสิทธิ์ เป็นผู้มีความรู้มาก ทั้งยังมีคุณสมบัติพิเศษที่สามารถนำคำพูดทางธรรมที่บางครั้งยากแก่การเข้าใจ มาแปลเป็นอักขระที่สละสลวย สวยงาม อ่านแล้วเรื่องยากสามารถทำให้เป็นเรื่องง่าย

การนำข้อธรรมคำสอนของหลวงปู่ดู่ มาขยายเพื่อความเข้าใจที่ถูกต้อง ถูกทาง นับว่าเป็นมหากุศลยิ่ง ทำให้คนไม่รู้ไม่เข้าใจ สามารถเข้าใจอะไรที่ถูกต้องมากขึ้น ทั้งยังเป็นแนวทางปฏิบัติที่ถูกต้อง ถูกแนว ไม่ผิดเพี้ยน นับว่าทำประโยชน์ให้แก่พระศาสนามาก

ผมขออนุโมทนาด้วยเป็นยิ่งครับ

(ต่อ)....

เมื่อเห็นความเปลี่ยนแปลงเช่นนี้ของโลกแล้ว..

เห็นการเปลี่ยนในสกลกายเราเช่นนี้แล้ว..

ใจมันก็เลยเป็นแบบที่กราบเรียนว่า มันออกจะเบื่อๆ..หมดอยาก เฉาๆ อย่างไรเสียก็ไม่รู้..ไม่ดีเลย

(หรือจะเป็นการปฏิบัติที่ผิดแนวเสียกระมัง)

สิ่งที่มีเสน่มากที่สุดในความเป็นองค์หลวงปู่ดู่ ท่านก็คือ

ความอิ่มเอบ ยิ้มแย้ม รับรู้ได้ถึงกระแสแห่งความเมตตาไม่มีประมาณ

องค์หลวงปู่ท่านจะนิพพานแล้วก็ดี จะเป็นองค์โพธิสัตว์ก็ดี หาใช่สาระสำคัญไม่

สำคัญที่หลวงปู่ฯท่าน มีคำสอนที่เรียบง่าย เข้าใจง่าย อ่อนน้อมถ่อมตน ไม่เคยว่ากล่าวทับถมการปฏิบัติแนวทางใด ไม่เคยหลุดคำพูดใดที่เป็นไปเพื่อความแบ่งแยก (คนดีไม่ตีใคร)

คุณพรสิทธิ์ เป็นผู้มีความรู้มาก ทั้งยังมีคุณสมบัติพิเศษที่สามารถนำคำพูดทางธรรมที่บางครั้งยากแก่การเข้าใจ มาแปลเป็นอักขระที่สละสลวย สวยงาม อ่านแล้วเรื่องยากสามารถทำให้เป็นเรื่องง่าย

การนำข้อธรรมคำสอนของหลวงปู่ดู่ มาขยายเพื่อความเข้าใจที่ถูกต้อง ถูกทาง นับว่าเป็นมหากุศลยิ่ง ทำให้คนไม่รู้ไม่เข้าใจ สามารถเข้าใจอะไรที่ถูกต้องมากขึ้น ทั้งยังเป็นแนวทางปฏิบัติที่ถูกต้อง ถูกแนว ไม่ผิดเพี้ยน นับว่าทำประโยชน์ให้แก่พระศาสนามาก

ผมขออนุโมทนาด้วยเป็นยิ่งครับ